Gesetteld

In India gebeurt altijd wel iets. Of niets, want de 1e schooldag van onze kinderen blijkt plotseling een ‘unofficial holiday.’ Er wordt gestaakt tegen de hoge benzineprijzen en alle vervoer staakt, scholen gaan dicht en Wim wordt door de politie, in escorte (met zo’n 100 andere auto’s) naar het Technopark begeleid. Het is immers gevaarlijk; autorijders worden tijdens deze Hartal ‘beloond’ met stenengooiers.

“Ik heb de letter S geleerd, van Sun, Snake en eh… hoe heet het ook al weer, oh ja Spoon!” Sam komt enthousiast de school uit gerend. Jade komt erachteraan gehuppeld. “En daarna mochten we de hele ochtend buitenspelen!” “Dus het was leuk op school?” vraag ik enigszins verbaasd. “Ja, heel leuk!” zeggen ze beiden bijna in koor. Dagmar, die wat meer last van spanning heeft, komt gelukkig ook lachend uit school.

Wat ben ik blij en opgelucht. Ik vind het nog steeds niet vanzelfsprekend dat onze kinderen precies een week nadat ze afscheid namen op de Franciscusschool, nu weer overstappen naar een andere school, een ander (broeiend) schoollokaal, in een ander land, in een andere taal.

De tweede dag hebben Jade en Sam de A van Apple, Ant en Arrow geleerd van teacher Abna. In Nederland begint men direct met het aanleren van woorden, maar hier worden eerst de letters S,A,T,P,I,N aangeboden. Dagmar komt iets meer verhit uit school. “Pff, het was zo warm vandaag mam, en toen hoorde ik mem Jane tegen een kind zeggen: 'bring me the stick’ en toen dacht ik ‘oh nee he, nu gaat ze het weer doen! Gisteren zag ik de stok nog niet. En ja hoor, toen werd er een jongetje geslagen.” Terwijl ze een woedend gebaar maakt, eindigt ze met:”Wrrrhr, dat vind ik niet leuk!”

Jade en Sam zitten samen in de Lower Kinder Garten. Ze zitten in piepkleine schoolbankjes op de 1e verdieping in een lokaaltje beschilderd met schattige beertjes. Ze hebben schriftjes waar in twee dagen tijd al 54 x de letter S is geschreven. Op een aangrenzend groot balkon kunnen ze buiten wat rondjes fietsen. Na de lunch mogen ze in de tegenover liggende Playschool ’s middags 1½ uur spelen. Dagmar zit nu in Class II. Ze kent alle kinderen. Ze zit gebukt aan een tafeltje dat ze al jaren ontgroeid is.

De school heeft nagenoeg alles doorgevoerd wat ik ze voor de vakantie gevraagd heb. Het balkon is afgezet met gaas en in gebruik genomen als speelveld. Er zijn fietsjes aangeschaft. Er is een gymleraar aangenomen die 2x per week een uur alle kinderen les komt geven. Dit betekent in de praktijk dat 70 kinderen om de beurt langzaam ‘in de split’ worden geduwd, terwijl de rest stil moet zijn en mag toekijken…

Honderden ogen staren me aan en lachen me toe (of uit?) als ik in hoge snelheid Dagmars fiets naar huis trap door de straten van Thiruvananthapuram. De fiets is gerepareerd en past niet in de riksja. Een vroúw en een (kinder)fiets, er is hier weinig nodig om de mensen aan het lachen te krijgen! Niet alleen het fietsen in de hitte brengt me aan het zweten…

“If Delhi doesn’t extend your visa, than all of you have to go back to your home country immediately.” Weer terug naar NL? Hier word ik echt zenuwachtig van! Ik wil Rust en Regelmaat; niet wéér ons hele gezin verplaatsen!

Totaal overgeleverd aan hun regels die nogal eens blijken te wijzigen, wacht ik in het kleine kantoortje van de immigratiepolitie. 3 maanden terug vertelde dezelfde agent me dat ik bij de Ambassade in Den Haag alles moest regelen, maar in NL werden we weer terug naar India gestuurd; met een visum dat over twee weken verloopt! ‘Blijven lachen, blijven lachen’ denk ik bij mezelf. Ook de man achter het bureau lacht nogmaals vriendelijk naar me. “No problem, don’t worry, I never had any rejection. Come back in one month. It all will take 3 to 6 month’s.” Om eraan toe te voegen dat we het land niet meer uit kunnen voorlopig…

In en om onze flat is heel veel verbeterd! Het zwembad is al de hele week schoon (een wonder)! Op de plek waar eerst een vuilnisbelt lag, is nu een complete tennisbaan herrezen (een nog groter wonder)! Er is een speeltuintje neergezet! En het allerbelangrijkste; er ontstaan ontmoetingen! Rond 6.00pm komen enkele gezinnen naar buiten om een praatje te maken terwijl de kinderen met elkaar spelen (het grootste wonder; we zien kinderen buiten!) Uiteraard geniet Dagmar enorm veel van de bewondering terwijl ze met haar Waveboard over het plein zoeft; dat kennen ze hier niet! Ik bekijk hen vanaf het balkon. Ik heb zoveel gepraat in Nederland, dat ik de groep vrouwen nog even niet opzoek, dat komt nog wel. Ook voel ik me deze eerste week nog enigszins ‘buitenstaander.’

De finale van het WK hebben we gezien (00.00 begonnen alle wedstrijden hier!). Het was een verrassing voor ons dat enkele Indiase gasten met nagemaakte Vuvuzela, compleet uitgedost in oranje, ons kwamen aanmoedigen bij onze vrienden Esther en Martijn.

Ja, de eerste weken hier zijn intens geweest. De jetlag duurde twee dagen. Nog twee dagen kostte het om alle papieren te verzamelen die nodig waren voor de visumaanvraag. Een zeer goede werknemer op de zaak heeft helaas opgezegd, dus Wim moet weer gaan rekruten. Een andere werkneemster heeft plotseling een zoontje van 2 jaar verloren, verschrikkelijk.

Over enkele dagen komt er familie- , zaken- en vriendenbezoek uit Nederland, waar we erg naar uitkijken!