Vuur!

We rijden naar oma, naar Eindhoven, de kinderen zitten achter op de bank.

“Mama, hoe voelt het eigenlijk om volwassen te zijn?” vraagt onze 7-jarige Jade.

Stilte.

“Als je groot bent, dan mag je meer dingen doen die je zelf wilt, maar je moet ook veel dingen doen die je niet wilt. Als je klein bent, dan hoef je nog niet zoveel en kun je lekker spelen,” zeg ik.

“Dat is dan toch eerlijk,” zegt Sam, “want nu zijn wij kind maar straks voelen wij ook hoe het is om ouder te zijn en zo maken we alles mee.”

“Opa wilde toch dood, hè mama?” zegt Sam.

“Ja, dat klopt,” zeg ik. “Opa was al kindje geweest, had verkering gehad, is getrouwd en heeft kinderen en kleinkinderen gekregen en toen hij oud werd was hij klaar.”

“Opa wilde niet meer denken, dat is fijn als je dood bent,” zegt Sam, “maar toch snap ik het niet dat je zelf dood wilt. Ik vind het maar raar, dood gaan.”

“En oma,” zegt Dagmar, die wil nog niet dood hè?”

“Nee, zeg ik, misschien wordt oma wel zo oud dat ze weer op een baby’tje gaat lijken.”

Ja, de kinderen worden ouder en bewuster. Ze gaan ieder op hun eigen wijze met vreugde en obstakels om.

Obstakels. Mijn huis ligt er vol mee. Sinds onze tijd in India houd ik helemaal niet meer van veel spullen. Iemand nog iets nodig? Zo heb ik al meer dan tien jaar een kaars van een koppeltje met een baby in de hand. Gekregen na de geboorte van Dagmar.

Tijdens het programma ‘All you need is love’ steken we het stukje emotie aan en kijk er met vieren na. Wim is in slaap gevallen op de bank.

Het beeldje is al gauw aangebrand. Ook ik voel me al aardig opgebrand.

De kaars is onthoofd, maar mijn hoofd zit vol.

“Mama,” zegt Sam, “ik denk dat je de kaars uit moet doen, dadelijk vliegen de gordijnen in de fik.” Typisch Sam, hij voelt een probleem. “Nee hoor,” zegt Jade, “dat gebeurt niet en als dat wel zou gebeuren dan valt de kaars naar voren en niet in de gordijnen.” Typisch Jade, zij ziet geen problemen, zal haar vingers niet zo snel branden. “Ben maar niet bang, Sam,” zegt Dagmar, “als er iets gebeurt, dan zijn papa en mama er bij.” Typisch Dagmar, zij helpt mensen uit de brand.

Ik denk aan het journaal van gisteren.

Er zijn branden in Australië en Jade ziet een schaap in beeld staan met een deels verbrand, zwarte vacht. “Dat is wel jammer voor mij,” zegt ze, “want als mijn trui te klein is en ik wil een nieuwe, grotere trui, dan is er geen wol meer.”

“Jade, dat zeg je toch niet!” reageerde Dagmar verbouwereerd. “Dat is toch zielig voor dat schaap, die heeft pijn en jij denkt alleen maar aan jezelf!”

De kaars brandt flink door, het hart van het stel brandt nu flink.
Mijn hart staat al enige tijd op een laag pitje. Ik voel niet veel.
Gelukkig geen burn-out maar toch, schrijven, fotograferen; waar is de passie, het vuur gebleven?

Mijn moeder verbrandde enkele maanden geleden haar rug. Ze zei: “Ik voel niets.”

Mijn vader staat bij haar op de kast, in een mooie grote urn. Ook hij is helemaal opgebrand.

Ik kijk naar het koppeltje. Een flinke laag vet heeft zich om de kaars genesteld. De oorspronkelijke vorm is nauwelijks herkenbaar.

Ook ik ben lang doorgegaan. Voor de vorm. Het teveel aan vet doet er ook geen goed aan.

De kaars, het schaap, ja, het lijkt lang geleden dat wij ook alle schepen achter ons hadden verbrand. Zullen we het nog een keer doen? We hebben vaker voor hete vuren gestaan! Pijnlijk was alleen het vertrek en de terugkeer.

De dood, remigreren, dementie, onzekerheden. Mijn problemen zijn van mij af. Dat was vorig jaar.

Wie gelukkig wil reizen, reist met weinig bagage.

Wim reist volgende week af naar het land van de vuurspugende draken.

Sam komt naar me toe en geeft me een briefje met een rood hart erop. “Voor jou,” zegt hij.

‘Hallo lieve mama je moet altijt aan jezelf denken ook ooveral waar je bent Dus ook hier XXX Ik hoop jou een gelukig Nieuwjaar Groetjes Sam voor mama lieve mama ik hou van jou!!!

Typisch Sam.

Laat het vuur maar flink branden in 2013!

Allen een gezond, fijn Nieuwjaar!