Speed daten
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
09 Februari 2012 | Nederland, Hapert
De kindjes liggen tegen Wim aan op de bank. Jade lekker warm op zijn buik, Sam links en Dagmar rechts tegen papa aan kruipend. We kijken Hollandse TV in ons vakantiehuisje. Na een dikke week in Nederland is dit onze eerste huiselijke gezinsdag.
We treffen een prachtige winter en ondanks het temperatuursverschil van meer dan 50 graden, word ik warm van alle liefde en oprechte aandacht deze week. Als daklozen ervaren we de klaarliggende warme jassen en winterlaarzen als een warm bad.
Ook Jade ligt in een warm bad als we na enkele dagen bij mijn moeder, deze midweek in het Vennenbos zijn. Het is alleen zo lastig afdrogen zonder handdoeken (ohoh, vergeten).
Ja, we zijn er ‘een beetje vanaf.’ Wim staat tot drie keer toe onnadenkend stil bij een groen stoplicht tot er achter hem getoeterd wordt. Op de WC ontdekt Sam dat we geen WC-papier meer hebben. We missen het indiase sproeiertje maar gelukkig biedt de douche uitkomst. Binnen 48 uur hebben we onze 1e parkeerbon te pakken (omdat we het betaalde kaartje niet duidelijk hebben neergelegd op het dashboard). We sturen Dagmar (met diploma A,B, C sinds haar 5e jaar) naar het zwembad met haar vriendin maar ze wordt teruggestuurd omdat ze zonder begeleiding is. Jade zwemt al meer dan een jaar maar moet ineens weer zwembandjes om. Ik voel me opstandig worden, kan ik nog wel tegen al die regels?
Na een dikke week van speed daten met familie en vrienden, valt het niet mee om de balans te houden. Iedere reis naar NL brengt ons in een rollercoaster, ik schiet van links naar rechts tijdens het updaten met iedereen. Dezelfde antwoorden en vragen worden pijlsnel afgevuurd.
Wat is ons leven in India dan toch altijd rustig geweest! Ik verlang nu al weer naar de intimiteit, de verbondenheid en de afhankelijkheid die we naar elkaar toe zullen hebben als we als gezin samen op reis zijn.
We onderzoeken onze mogelijkheden in NL (werk, auto, huis) maar komen tot de conclusie dat we daar eigenlijk nog niet aan toe zijn. De focus ontbreekt omdat we het gewoonweg nog niet willen. Toch voelen we ons daar wel toe verplicht omdat we een plan B willen hebben voor het geval er iets met mijn ouders gebeurt.
Mijn ouders.. het zijn gouden momenten als ik mijn vader in het ziekenhuis in mijn armen houd. Ik geniet van zijn warme, trotse blik naar zijn kleinkinderen. Ogen worden nat. Als Jade bij opa komt, gooit ze haar benen links en rechts om hem heen waarna ze met haar jonge groene ogen, minutenlang in zijn verouderde groene ogen kijkt. “Ik denk omdat ik een rustig kindje ben, mama,” zegt Jade als ik haar een andere keer vertel dat ik met haar alleen naar opa ga. Wat ze niet weet is dat opa een bijzondere band met haar voelt en ik dit probeer te koesteren. Lieve papa, als je dit (vanaf je iPad!) leest; ik houd zo veel van je.
Mijn moeder moet zich al een maand alleen zien te redden thuis. Dat valt niet mee als je bijna 55 jaar getrouwd ben en 60 jaar bij elkaar. De zorg voor de ander wordt groter, terwijl je zelf ook meer zorg nodig hebt. Beperkte mobiliteit en grote zorgen, ouder worden valt niet mee.
Op de valreep koop ik koffers op marktplaats, verzamel ik ontwikkelingsmaterialen voor India (met dank aan o.a. de Willibrordusschool in Eersel), worden overbodige winterspullen naar de opslag gebracht, geven we een daklozenfeestje, worden wat financiële zaken afgerond en zijn we er weer helemaal klaar voor.
Maandag is het zover; we gaan op ontdekking naar Azië ! Paps en mams, houd het alsjeblieft nog even vol zonder ons…
We treffen een prachtige winter en ondanks het temperatuursverschil van meer dan 50 graden, word ik warm van alle liefde en oprechte aandacht deze week. Als daklozen ervaren we de klaarliggende warme jassen en winterlaarzen als een warm bad.
Ook Jade ligt in een warm bad als we na enkele dagen bij mijn moeder, deze midweek in het Vennenbos zijn. Het is alleen zo lastig afdrogen zonder handdoeken (ohoh, vergeten).
Ja, we zijn er ‘een beetje vanaf.’ Wim staat tot drie keer toe onnadenkend stil bij een groen stoplicht tot er achter hem getoeterd wordt. Op de WC ontdekt Sam dat we geen WC-papier meer hebben. We missen het indiase sproeiertje maar gelukkig biedt de douche uitkomst. Binnen 48 uur hebben we onze 1e parkeerbon te pakken (omdat we het betaalde kaartje niet duidelijk hebben neergelegd op het dashboard). We sturen Dagmar (met diploma A,B, C sinds haar 5e jaar) naar het zwembad met haar vriendin maar ze wordt teruggestuurd omdat ze zonder begeleiding is. Jade zwemt al meer dan een jaar maar moet ineens weer zwembandjes om. Ik voel me opstandig worden, kan ik nog wel tegen al die regels?
Na een dikke week van speed daten met familie en vrienden, valt het niet mee om de balans te houden. Iedere reis naar NL brengt ons in een rollercoaster, ik schiet van links naar rechts tijdens het updaten met iedereen. Dezelfde antwoorden en vragen worden pijlsnel afgevuurd.
Wat is ons leven in India dan toch altijd rustig geweest! Ik verlang nu al weer naar de intimiteit, de verbondenheid en de afhankelijkheid die we naar elkaar toe zullen hebben als we als gezin samen op reis zijn.
We onderzoeken onze mogelijkheden in NL (werk, auto, huis) maar komen tot de conclusie dat we daar eigenlijk nog niet aan toe zijn. De focus ontbreekt omdat we het gewoonweg nog niet willen. Toch voelen we ons daar wel toe verplicht omdat we een plan B willen hebben voor het geval er iets met mijn ouders gebeurt.
Mijn ouders.. het zijn gouden momenten als ik mijn vader in het ziekenhuis in mijn armen houd. Ik geniet van zijn warme, trotse blik naar zijn kleinkinderen. Ogen worden nat. Als Jade bij opa komt, gooit ze haar benen links en rechts om hem heen waarna ze met haar jonge groene ogen, minutenlang in zijn verouderde groene ogen kijkt. “Ik denk omdat ik een rustig kindje ben, mama,” zegt Jade als ik haar een andere keer vertel dat ik met haar alleen naar opa ga. Wat ze niet weet is dat opa een bijzondere band met haar voelt en ik dit probeer te koesteren. Lieve papa, als je dit (vanaf je iPad!) leest; ik houd zo veel van je.
Mijn moeder moet zich al een maand alleen zien te redden thuis. Dat valt niet mee als je bijna 55 jaar getrouwd ben en 60 jaar bij elkaar. De zorg voor de ander wordt groter, terwijl je zelf ook meer zorg nodig hebt. Beperkte mobiliteit en grote zorgen, ouder worden valt niet mee.
Op de valreep koop ik koffers op marktplaats, verzamel ik ontwikkelingsmaterialen voor India (met dank aan o.a. de Willibrordusschool in Eersel), worden overbodige winterspullen naar de opslag gebracht, geven we een daklozenfeestje, worden wat financiële zaken afgerond en zijn we er weer helemaal klaar voor.
Maandag is het zover; we gaan op ontdekking naar Azië ! Paps en mams, houd het alsjeblieft nog even vol zonder ons…
-
09 Februari 2012 - 22:14
Hanny:
Hoi Mieke, Wim en kids.
Wat een mooie foto's van je papa met jou en de kinderen met opa....
Koester deze mooie momenten en bewaar ze voor altijd. Ze zijn goud waard. Geniet van jullie volgende reis en ik vond het fijn jullie weer even te zien en te knuffelen.
Goede reis en tot gauw
Groetjes van je zusje Hanny -
10 Februari 2012 - 02:21
Maartje:
Dank voor je openheid. Heel veel succes en ik blijf je volgen, de goden uit India zijn vast een beetje bij jullie. Geniet! -
10 Februari 2012 - 08:23
Petra:
Hee Mieke, herkenbaar hoor dat je zo verlangt naar de intimiteit en rust met je gezin. Dat heb ik al na een weekje vakantie samen, haha. Volstrekt normaal, dat gevoel maar niet fijn. Veel plezier met het neus achterna reizen......
lieve groet Petra -
10 Februari 2012 - 11:07
Hanneke:
Wat een mooie familiefoto's!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
