Afscheid van India

“En, wat zei oma?” vraag ik als de kinderen de telefoon neerleggen. “Ze zegt dat ze heel blij is dat wij bij haar blijven slapen!”, zegt Sam. “Ja, dat zij ze ook tegen mij,” zegt Jade. “Ja,” zegt Dagmar, “en ook tegen mij! En toen ze zei dat twee weken niet zo heel erg lang was, toen zei ik: ‘Geniet er dan maar goed van die twee weken!”

Ja, van 31 januari tot 13 februari zijn we lekker even in Nederland ‘om opa en oma te zien’, voordat onze reis met onbekende bestemming begint. De kinderen verheugen zich er enorm op!

“Mama, ik denk dat we toch maar weer in NL moeten gaan wonen als we terug zijn van onze lange reis,” zegt Dagmar terwijl we aan het wachten zijn op ons eten, “Zullen we gaan stemmen?” “Nederland!” zegt Jade. “Overal op de wereld een jaartje, dan zien we tenminste veel, dat is toch leuk?” zegt Sam vragend. Wim en ik luisteren het even aan. Met de stemmen van Wim en ik erbij, komen we uit op een status quo…

Dagmar heeft (weer) duidelijk nagedacht en terwijl de ober haar favoriete Paneer Makhani serveert, zegt ze: “Het is toch simpel. 1. We kijken wat we kunnen betalen. 2. We kijken naar de ruimte. 3. We kijken naar de baan en de school in de buurt. Dan heb je toch zo een huis gekocht?”

Iedere keer weer word me duidelijk dat dit 10-jarige bewuste meisje met haar gevoeligheden, de zaakjes goed overziet en dit ook prima kan verwoorden. Ze maakt plichtsgetrouw iedere schooldag uit 7 verschillende groep 6 en groep 7 Nederlandse werkboeken, 2 bladzijden op school. Juf Jane prijst haar de hemel in met haar zelfstandigheid. “We must take Dagmar to the President of India to get a golden medal!” roept ze blijkbaar door de klas. In de namiddag kijken Wim en ik het schoolwerk na. Ja, ook wij beseffen dat het zo nu en dan maar een eenzijdig bestaan is voor Dagmar, zonder vriendinnetjes en gegiechel.

Mijn goede vriendinnen Diana en Simone zijn vannacht weer terug naar NL vertrokken na een fantastische reis. Wat was het gezellig en vertrouwd! Dagmar absorbeert en observeert: “Jullie hebben wel een hoop plezier samen, he mama?” Bij het afscheid lieten ze ‘wat meidendingen’ voor Dagmar na, zoals haarlak. Vandaag liep ze de hele dag met een énorme bos haar rond (eh…, 30 jaar geleden, hoofd naar beneden en touperen maar!).

Het is avond. Stilte. Ik bind setjes vrolijke pennen met een strikje aan elkaar, fotootje van ons gezin erbij met de tekst ‘don’t forget to write.’ Het afscheid komt dichterbij.

Ik kijk eens rond. Het huis is nagenoeg kaal, alle gezelligheid en emotie staat inmiddels in een koffer op de zolderkamer van mijn broer in Eindhoven te wachten tot wij die ooit weer eens op komen halen om open te maken. Punt 1 ‘Breng meer overzicht in je leven’ en Punt 5 ‘Uit je liefde en dankbaarheid’ van de, aan onze muur prijkende ‘gedragscode voor een gelukkig leven’, zijn momenteel ver uit balans! Help, ik snak naar overzicht! In iedere hoek van de huiskamer staan kleine en grote tasjes met spullen klaar; voor school, voor vrienden, de arme mensen (uit dat schattige wijkje) de schoonmaaksters van de flat (ze lachen altijd zo vriendelijk), een missionaris (“Meikie, if you have something left over..”), ze kunnen allen onze inventaris goed gebruiken. De 'grote spullen' gaan naar juf Jane; zij gaat op haar 70ste op zichzelf wonen! Ergens in een hoekje staan twee van onze eigen reiskoffers, één half gevuld met zomerkleding voor onze lange reis en één met winterkleding.

“Nee, kinderen, sorry maar alle speelgoed uit de huiskamer, dat is vanaf nu de regel! Pff!

“Wim, schiet eens op, we moeten naar de garage, de auto moet verkocht worden!”

Nog twee weken, dan zit het er hier op.