2012

Het is 2e Kerstdag. Op een onduidelijke webcam zie ik mijn ouders zitten bij mijn broer thuis. Mijn 79-jarige vader ademt zwaar sinds zijn longkanker verwijderd is. Hun wereld wordt kleiner omdat ze minder mobiel zijn en steeds meer klachten krijgen. Het doet me pijn. Ze vertellen over de heerlijke ijstaart (een traditie bij ons) die ze op hebben. Wij vertellen over onze plannen. Ik leg neer.

Enkele uren later barst ik in huilen uit. 6-jarige Jade komt naar me toe en houdt me vast. “Huil je omdat je je vader en moeder zo lief vindt?” zegt ze. “Ja,” zeg ik. Ze aait me over mijn rug. “Zal ik mijn knuffeltje voor je halen?” “Ja,” zeg ik weer. Ze komt terug met een enorme Hello Kitty knuffel. “Hier, houdt deze maar vast en denk dan maar dat je opa en oma vast hebt.” Jade, ik en de knuffel houden elkaar nog een tijdje vast…

Mijn ouders. Mijn kinderen. Ze roepen zoveel emotie op. Tijdens onze reis naar Bombay eerder deze maand hoorde ik de kinderen praten. Dagmar vroeg aan Sam: ”Wie vind jij het liefste meisje ter wereld?” Sam antwoordt: ”Oma, want die heeft ervoor gezorgd dat mama zo lief is.”

Mooier kan ik toch niet wensen?

Onze reis was ook mooi. Eerst Bangalore waar we gekke dingen deden zoals ontbijten met cola met popcorn in de bioscoop (de 1e film begint hier om 08.00 uur!). In Bombay laten we onze voeten scrubben door duizenden visjes. We springen spontaan in de bus en laten ons leiden, daar waar de bus heen gaat. We eindigen op het strand tijdens een live Kerstconcert gecomponeerd door de producer van de bekende film Slum Dog Millionaire. Dit gratis toegankelijke evenement staat symbool voor het vechten voor gelijkwaardigheid tussen arm en rijk; Gandhi wilde immers dat iedereen kon deelnemen aan alle moois van het leven.

De reis heeft ook een aardig Nederlands tintje. We eten pannenkoeken bij Nederlanders die hier voor Shell werken. Sinterklaas en zijn Pieten komen, per riksja, de Nederlandse club bezoeken. Ja, ook onze kids halen hun Pietendiploma. In Bombay bezoeken we de oude werkgever van Wim; Rabobank International. Ik eet bitterballen bij de consul generaal thuis op 100 meter van de Gateway of India, waar ook de burgemeester van Den Haag op bezoek is.

Bombay is net zo levendig als Amsterdam maar schrijnend. De hele stad is behangen met wasgoed van al die gezinnen die hier langs de weg wonen. Sommige straatkinderen proberen agressief speelgoed van onze Sam af te pakken. Ik ben er trots op dat het onze kinderen er niet van weerhoudt om de laatste dag een Barbie, Mac Happy Meal Toys en kleding weg te geven aan een stel kinderen. “Mama, deze kinderen zijn gelukkig wel lief en blij met wat ze krijgen,” zegt Dagmar. En heel toevallig zien we de volgende dag, op een andere plek, dit zelfde kind spelen met de Barbie! Het hele gezin ontvangt ons uitbundig.

Dagmar is 10 geworden en mag in Bombay van haar eigen geld een witte Samsung telefoon kopen mét roze hoesje. “Mama, al zou ik iedere dag in de poep moeten rollen, dan zou ik dat doen om dit te krijgen! Ik heb hier zo lang op gewacht, ik ben zo blij, zo blij, zo blij!” De hele avond blijft ze roepen dat ze zo blij is. “Mama, dit is mijn dag! Niet gisteren, niet morgen, maar vandaag, dit is echt MIJN dag, net als Jochem Myjer zijn liedje.”

24 december zwaaiden we mijn broer Erik en zijn vriendin uit. Samen hebben we de zaak met een goed gevoel afgesloten hier. Over 4 dagen staan we alweer bij de ‘Arrival’ ; Simone en Diana, twee hele goede vriendinnen, komen ons en India bezoeken!

2011 was mooi. Zelf ben ik sinds een half jaar 15% lichaamsgewicht kwijt geraakt, da’s ook mooi.

1e Kerstdag bleek een spontane dag. In plaasts van het geplande diner en Kerstfilms, kregen we spontaan de hele middag en avond bezoek van onze Franse onderburen. Ons Kerstdiner bestond uit cashewnoten, chips, blokjes kaas, Pina Colada, milkshake a la Sam, fruitsalade a la Jade en chocolademuffins made by Dagmar. Rejini (de directrice vd school) kwam ook nog op bezoek samen met haar gezin. Ze zegt zo mooi:” ”You are here for a reason, a purpose.”

Van de week lag ik met onze Dagmar op bed die een flinke huilbui had (er wordt wat afgehuild hier, haha). Ze vertelde me dat ze er zoveel last van heeft dat ze altijd zoveel nadenkt over alles. Ze denkt veel na over de planeten en hoe nietig ze eigenlijk is als mens. Ze is eigenlijk niets, als ze zichzelf vergelijkt met de aarde en het heelal. We hebben toen een tijdje gepraat en ik heb haar vertelt dat alles uiteindelijk gaat om liefde.
Ze is misschien nietig in vergelijking tot het heelal, maar ze betekent alles voor de mensen die van haar houden en waar zij van houdt. “Mama, dit zinnetje ga ik voor de rest van mijn leven onthouden,” zei ze waarna ze uiteindelijk rustig naar haar bed ging.

2012? We hebben géén idée. We hopen op een plek ‘with a reason, a purpose,’ waar we net zo gelukkig blijven als gezin en individu.

Bedankt voor alle mail en reacties op ons blog. Dat doet ons goed!

Allemaal een heel gezond, gelukkig Nieuwjaar!

Liefs, Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade