Goodbye...

Het hele huis is opgeruimd. Dat kan ik van mijn hoofd helaas niet zeggen. Dat raakt steeds voller.

Duizenden kilo’s aan meubels, inboedel, etc. moest ik de afgelopen weken zien terug te brengen naar 30 kg per persoon. En dan niet alleen spullen, maar ook winterkleding voor twee weken en zomerkleding voor ‘onze wereldreis.’

Opmerking van een alerte Jade: “Ik weet het zeker mama, je doet veel weg, maar ons, kinderen ga je zeker niet wegdoen!”

Met mijn ouders gaat het minder goed. Mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Dat hield ons de afgelopen weken ook flink bezig.

Zojuist hebben we in een wc van een chique hotel de zomerkleding ingewisseld voor lange broeken en lange mouwen. Over enkele uren vliegen we naar NL.

Ik sms nog even een bedankje naar onze Indiase vrienden. Overweldigd zijn we door alle liefde, zorg, kaarten en cadeaus.

Voor velen zijn wij de eerste blanken, waar ze ooit dichtbij mee te maken hebben gekregen. Ze hebben de afgelopen jaren ons gedrag kunnen observeren en hun mening over Westerlingen kunnen vormen of bijstellen.

Juf Jane: “Thank you so much for loving me. I will pray every day for you.”

Directrice en vriendin Rejini: “Thank you for the wonderful experience of teaching your three charming children, yes it was challenging and at times frustrating, but it was worth every effort. I love them and I am going to miss them terribly.”

En de klasgenootjes van Dagmar. Michelle: “I will pray for you, please pray for me.” Megha: ”You thought me many things. For that I thank you a lot. I give you my love. Don’t forget your teacher Jane and your principal Rejini.” Sooraj: ”Dear Dagmar, I enjoyed your company. Keep in touch.”

Oud-werknemer Telly: “You have been a 100% punctional boss, an example for us. I hope I can be like you.” Wims antwoord: “good luck.”

1 op de 400 mensen is Nederlander. 1 op de 6 is Indiër. Er denken véél meer mensen ter wereld hetzelfde als de Indiër.

De laatste dag in Trivandrum….

Op vrijdag is het kale huis de hele middag en avond gevuld met kinderen en hun ouders die persoonlijk afscheid komen nemen want … de avond ervoor is op TV… een vrije dag aangekondigd. “Dagmar, Sam en Jade,” had Wim aan het begin van de week nog gezegd, “geef alle afscheidscadeautjes op school nu maar woensdag, want donderdag is al een vrije dag en je weet het nooit in India, wie weet is het vrijdag, je laatste schooldag, ook ineens een vrije dag.”

Ook worden we die vrijdag nog als ‘main guests’ verwacht op Technopark om het nieuwe bedrijf van de oud-werknemers openen. Wim knipt een lintje door, we steken ieder een touwtje van een enorme olielamp aan waarna we met hen op de foto gaan. Wij geven hen een koffiezetapparaat cadeau, terwijl wij met het boek ‘Ablaze for God’ terug naar huis rijden.

s Avonds ben ik uitgeput en wil ik alleen maar stilte.

Meer relaxed was ik nog de week ervoor!

Nitya’s ouders, een klasgenootje van Jade en Sam, nodigen ons uit voor een afscheidsdiner aan het strand. We hebben hen nog nooit ontmoet, maar niet afgeleid door verplichtingen, zeggen we spontaan ja tegen veel. Ze komen om 7 pm opdagen terwijl we om 5 pm hebben afgesproken. Niks geen excuses. Toch een gezellige avond. Maar echt geïntegreerd zijn we niet want dat laat komen went maar niet. In de auto terug naar huis hebben we het over de trekvogels die van Nederland naar Noord-Afrika vliegen. Sam vraagt: “Moeten de vogels ook door de douane?”

Ook heb ik een lunch (we eten wat af!) met Anjali (Hindoe) en Amina (Moslima) uit de flat. Het is niet de eerste keer dat ik hoor dat ‘de gemiddelde Indiër’ denkt dat iedere Westerling geen innige familieband heeft, nooit aan tafel eet en zich erg uitdagend kleedt. De verschillen en overeenkomsten tussen de wijze waarop we al dan niet geloven in God blijkt steeds weer een bron voor een interessant gesprek.

Het is pikkedonker, een uur of 10 pm, we zijn thuis. Ik hoor een intens, opzwepend tromgeroffel vanaf het balkon en loop snel naar beneden, naar het doordringende, keiharde geluid toe. Een grote groep mannen met brandende fakkels, gevolgd door 4 olifanten, passeert net en dompelt de straat onder in een goudgele, warme, mystieke sfeer. Ik ben getuige van de start van een 10-daags Tempelfestival, waarbij deze groep mannen de wijk doorkruist om alle huizen te zegenen. Ik zwaai naar hen en de ontblote man op de olifant zwaait terug, zijn witte tanden weerkaatsen extra mooi door het mooie licht. Ik krijg pijn in mijn buik, wetende dat ik dit enorm zal gaan missen.

Dagmar brainstormt er flink op los over haar droomkamer en vertelt dat ze behang overweegt. Wim vertelt haar dat er ook afwasbaar behang bestaat. “Dan vind ik het wel vervelend dat ik soms een witte kamer heb.” “Witte kamer?”, vraagt Wim. “Ja, als mijn behang dan in de wasmachine zit, dan is het zo wit.”

Met de directrice van de school en haar gezin gaan we ook uit eten. Ze geeft me een mooie portemonnee met daarin een handgeschreven gebed.

Het is even goed geweest. We hebben veel aandacht gegeven en ontvangen. Ik zit vol en verlang naar stilte.

Op naar NL waar men ook onze aandacht verwacht….

Daarna zullen we weer gaan.


Voor je ligt het onbekende,

je leert het nooit kennen als je niet gaat.

Til een voet op en zet hem voor de andere,

als je in beweging komt ontstaat de weg vanzelf.

Met verlangen als routekaart en je ziel als kompas,

weten je voeten waar te gaan.