Hoi An, Vietnam, de perfecte start

Sam zit (in de regen!) achter op de (gehuurde) fiets bij Wim. “Papa, ik wil 0 of 2 kinderen later.” “Dat is toevallig,” zegt Wim, “dat wilde ik vroeger ook.” Sam: “Maar je hebt er drie, wie wil je houden?”

Wij haasten ons niet, doen nergens aan mee, maar volgen ons eigen ritme. Eerst een heerlijk ontbijt met passievrucht en dragonfruit, wat fietsen, de kinderen maken hun bladzijde rekenen, taal en lezen, we smeren een bruine boterham of Frans stokbrood tussen de middag, fietsen weer wat, laten de kinderen spelen en gaan dan uit eten. Maar dan in het voor ons onbekende Vietnam!

Van Tasmanië tot Amerika en Frankrijk; we ontmoeten de hele wereld hier om ervaringen uit te wisselen. Ik probeer Cao Lau (noodles), Pho (soep) en White Rose. We betalen met Dong. Het Engels hier is moeilijk te verstaan; de Vietnamees rondt woorden niet af.

“Yu ha butifu famiyi, yu co insai en sie mai?” De stralende Vietnamese jonge vrouw wenkt ons. Achter haar eetkraampje blijkt een klein kamertje te zijn waar haar moeder op een 2-persoonsbed zit, samen met de twee kinderen. Het bed vult de hele ruimte, de TV staat hard aan. We maken oogcontact, de oma kijkt trots en lacht. Ik bekijk de schoolschriften en we bewonderen het mooie handschrift van het meisje.

Het plaatsje Hoi An staat bekend om zijn Yin Yang uitstraling; ook wij vinden snel de juiste balans tussen actie en rust. Sam: “hier wil ik wel twee jaar blijven!” De rustgevende muziek vult de pittoreske straatjes en duizenden gekleurde lampionnen zorgen ’s avonds voor een magische gloed. In tegenstelling tot India, hoef je hier nergens naar op zoek te gaan, alles komt naar je toe. We plaatsen twee kaarsjes in een papieren bakje met een stok in de Thu Bon rivier om onze wensen in vervulling te laten gaan.

Dagelijks fietsen we even door (Unesco werelderfgoed) Hoi An. Het is hier net een openluchtmuseum. Nagenoeg alles wat te koop is, wordt ‘voor onze neus gemaakt.’ Lampionnen, zijde, speelgoed, knopen, aardewerk, schilderijen, kleding of eten; we kunnen het hele proces van weven, naaien, timmeren of koken ter plekke bekijken in de toegankelijke ateliers in de stad. Mijn ‘lessen’ biologie voor deze week kan ik alvast afvinken! We zien het proces van zijde maken; van eitjes tot rupsen die na zo’n 3 weken verpoppen. De goedgekeurde cocons worden daarna eerst gekookt om de lijm los te maken. Sam volgt het proces bedachtzaam en zegt dan: “Maar dat is toch niet eerlijk dat die rupsen daarna dood gemaakt worden.”

Door groene rijstvelden trappen we verder en zwaaien naar oude vrouwtjes met de ‘non la’ op; het typische punthoedje dat met een stuk stof onder hun kin vastgebonden is. “Can I also try?” vraag ik aan een vrouw die twee manden met fruit met een stok ertussen op een schouder draagt. Ook de kinderen proberen het. Wauw, wat zwaar! De ranke jeugd, gekleed in jeans, daarentegen oogt heel relaxed. Ze rijden, allen met mondkapjes, rond op scooters, drinken bier (0,35 ct per fles), of spelen een spelletje in de vele poolcentra of Karaoke tenten.

We bezoeken een schooltje met zo’n 15 leerlingen, opgezet door Engelsen. Ze vertellen uitbundig wat hen en hun zoon hier gebracht heeft (=gewoon gaan, je hart volgen en kijken waar het werk ligt). Het door hen geopende Dingo Deli restaurant is populair onder backpackers en expats.

“Doe je mee het Hello Kitty spel, papa?” vraagt Jade. Ik haal de stiften, PimPamPet, kleurtjes en de rest van het speelgoed uit het fietsmandje, waarna we ons settelen in een ‘Highly recommended by Tripadvisor’ eettentje aan het water. Dagmar en Sam ontwerpen driftig schoenen en kleding in het, uit NL meegebrachte, Top Model design boek. En dat heeft resultaat! De plaats Hoi An staat ook bekend om de vele kleding- en schoenen zaken vol met stoffen en leer. Hoe gek je het ook bedenkt; binnen één dag maken ze je zelfbedachte kleding en schoenen op maat! Dat hoef je maar één keer tegen Dagmar te zeggen! Ze ontwerpt een knalrode, lange avondjurk en de volgende dag, na een uitgebreid ritueel van badderen, vuurrode nagels lakken en make up, gaat onze glamour girl in haar nieuwe jurk op stap! Wat een verschil met een dag eerder toen Jade en Dagmar uitgedost in carnavalskleding (ja, ook meegenomen..) mee uit eten gingen! Een leven zonder schroom, heerlijk toch?

Spelen… het is velen niet gegund. Ik denk terug aan de 31-jarige Chinese getrouwde vrouw die we, samen met haar man, midden in de nacht in Kuala Lumpur (op weg naar Vietnam) ontmoetten. Wat een zware nacht van wachten zou worden, bleken prachtige, nachtelijke uren. De vrouw bleek zelden gespeeld te hebben in haar jeugd, als enig kind moest ze altijd presteren. Toen ze onze kinderen met de Barbies zag spelen, dook ze op het speelgoed en heeft urenlang met onze kinderen gespeeld. Enkele dagen later ontvingen we een mailtje met foto’s waarin ze nogmaals aangaf zo genoten te hebben…

Wederzijdse korte ontmoetingen, ze maken een onuitwisbare indruk.

Het is nog maar een week geleden dat ik een uur voor vertrek naar Schiphol nog snel op de fiets sprong om een bliksembezoek aan mijn vader te brengen. Ik mocht hem wakker maken. Even vasthouden, even contact, dat was genoeg.

Vanuit het hotel bel ik nog even naar het ziekenhuis met mijn vader. Het dotteren is goed verlopen. Ik wist het wel; mijn vader heeft een goed hart. Sam hoort me en vraagt wat er aan de hand is. Ik leg hem uit dat opa nog moe is. “Dat snap ik wel, als je zo oud bent heb je rust nodig en wil je alleen zijn.” Morgen vliegen we naar Saigon; het hart van Vietnam. Ook ik kan met een ‘gerust hart’ gaan slapen.