Jakarta

“Saying sorry is not enough!” gil ik hard door de lobby, “it’s 2 o’clock in the middle of the night, we have booked and we want to check in and you let us wait half an hour because you are eating outside! I am very, very angry!” Oh, ik ben boos, we willen naar bed toe! We zijn moe en de enige receptionist van het verlaten aftandse hotelcomplex is vrolijk midden in de nacht buiten een hapje gaan eten! Gdvrd!

Ik had me al niet verheugd op de drukte van Jakarta en als Wim me ’s ochtends wijst op de Nederlandse trapjesgevel bouwstijl die we vanuit ons raam op de 20e verdieping kunnen zien, loop ik nog niet echt warm.

Omdat er ook al geen brood te vinden is, lopen we langs de stinkende, drukke snelweg, op zoek naar ontbijt. Het heeft net geregend en opspattend water zorgt ervoor dat we direct van boven tot beneden vol modder zitten. Er is hier geen ene toerist en wij zijn als zodanig ook al bijna niet meer te herkennen.

We lopen door Jakarta Noord (Kota), dit ligt niet ver van het vliegveld en was vroeger het centrum van Batavia. Het is vies, vol smog en er lijkt niets te vinden. Als ik naar de rest van het gezin kijk, blijk ik de enige te zijn die hier last van heeft. Wim kijkt altijd vooruit en ook nu stapt hij optimistisch voort.

In een zijstraatje lijkt een klein marktje te zijn. Voor 1000 roepia (8 ct) eten we ‘iets’ vegetarisch, vers gefrituurd. Overal ligt afval, het is hier vies, veel viezer dan in India! Als we de weg naar de haven vragen, zetten ze een provisorisch gemaakte trap neer; de kortste weg is over het muurtje klimmen en je vasthouden aan de boomtak!

On-ge-loof-lijk! Het decor van de sloppenwijken in de beroemde film ‘Slumdog millionaire’ doemt links voor ons op! Smalle paadjes met lagen afval en plastic, grote ratten, in elkaar getimmerde woningen en rechts een haven met honderden, kolossale houten schepen die niet misstaan in een maritiem museum; ze lijken er sinds de VOC (vanaf 1621 tot aan de bankroet in 1800) periode te liggen!

De hoge hijskranen, de goederen; ik ben altijd geïntrigeerd door havens. De rauwe donkere mannen, het zweet, de kilometerslange bedrijvigheid; alle figuranten komen hier samen in de vroegere toegangspoort tot Jakarta.
Het havenpersoneel vindt onze kids geweldig en met een heftruck worden we op een enorm houten schip gehesen, zo tussen de specerijen, eh, ik bedoel nieuwe brommers! Arbeiders, sigaret in de mond, stoppen met hun gesjouw en zwaaien naar ons, de kids spelen op grote bergen plastic zakken met daarin net geloste meel. De plaatjes uit geschiedenisboeken herleven hier.

Samen met straatboefjes wandelen we over bruggetjes, paalwoningen, viezigheid. Het decor is niet groot dus het blijft overzichtelijk en veilig voor ons. “Wat is het hier leuk!” roept Sam, die zich alvast inbeeldt dat hij hier woont en dagelijks met deze jongens speelt. Nee Sam, deze vrijstaande woningen aan het water gaan het niet worden voor ons…

In een volgende scene begint een kleine Javaans leidertje te breakdancen waarna onze Sam de battle aangaat! Om en om dagen ze elkaar uit met een supertruc. De hele straat kijkt mee en vanuit een gammel krukje, etend van nog meer gefrituurde hapjes, genieten wij. Ja, reizen met kinderen is leuk! Er klinkt muziek vanuit een kraampje en Dagmar begint te dansen (helaas ben ik mijn gevoelige plaat vergeten vandaag) en er wordt gevoetbald. Sam staat vrolijk (in blote borst en blote voeten) op zijn kop in de modder, het verschil tussen de Javaanse kindjes en die van ons wordt steeds kleiner. Uren later verlaten we de wijk. Sam: “gaan we hier morgen weer naartoe?”

We denken de slotscene al gehad te hebben maar, het is onvoorstelbaar, korte tijd later belanden we ineens op een groot plein (Fatahillah Square) tussen de vuurspuwers en andere straatartiesten! Ik dacht dat de film afgelopen was! Beelden van de Djem el Fna in Marokko herleven! Op een provisorisch bankje eten we voor 0,80 ct onze eerste beroemde Indonesische nasi. Heerlijk, net zoals mijn vader hem maakte! Voor onze neus, tussen de kraampjes en artiesten, voetbalt Sam weer met tientallen Indonesische jongetjes; dit is zijn dag!

Ineens maakt de film een flash forward ; aan het eind van de dag belanden we in het stijlvolle café Batavia, beroemd omdat het de sfeer van de jaren ’30, net voor WOII (de laatste jaren van de Nederlandse bezetting) heeft weten te evenaren. Tot in de WC prijken honderden historische, theatrale, licht erotische foto’s. Wim vindt dit, door wereldleiders bezochte, het sfeervolste café dat hij ooit heeft gezien. De iPad wordt uit de tas gehaald waarmee naar de familie in NL gebeld wordt. Ook een onbetaalbaar moment, evenals de Café Latte die evenveel kost als al het eten van de hele dag.

We scoren brood, hagelslag en Blue Band boter.

’s Avonds kijk ik uit hetzelfde raam op de 20e verdieping van ons appartement; het uitzicht lijkt totaal anders. Nooit gedacht dat dit een feel-good movie zou worden.

“En, is het leuk daar?”, vroeg de familie vanmiddag.

Leg dat maar eens uit. Het schrijven van een goed script is niet makkelijk.