Ho Chi Minh (Saigon)

Boem! Na een rustige week in Hoi An, komt de ‘Lloret-achtige’ backpackerstreet van Saigon even op me af; ik ben het ontgroeid, de kids moeten er nog iets meer voor groeien. Maar de geweldige Homestay (beoordeeld door toeristen met een 9 op Tripadvisor) maakt alles goed! Voor 2 tientjes zitten we rustig en luxe in onze enorme, schone kamer en eten we ’s ochtends Frans stokbrood met jam bij de alleraardigste familie beneden!

De straat vol met uitgaande jeugd en veel bier blijkt wel de perfecte plek om een toer te regelen; wij boeken direct een vierdaagse tocht over de Mekong rivier; ooit werd ik aan de Mekong ten huwelijk gevraagd en ik zei nog ja ook; een geweldig –echt gebeurd- verhaal voor onze kids!

Het stadsbeeld wordt bepaald door héél, héél veel scooters, iets minder taxi’s en enkele (maar dan wel zeer luxe!) auto’s. In het verkeer draagt men een (Michael Jackson) monddoekje. Ook heeft de stad een enorm gehalte aan zéér korte rokjes (wat is Wim toch vrolijk), trendy kapsels en stiletto hakken. Geïnspireerd door het modebeeld, laat ik me door dochterlief compleet opdoffen voordat ik de deur uitga en meet Dagmar zichzelf een nieuw hip kapsel aan (Dagmar: “iedereen heeft al lang haar, ik ga maar voor wat anders, mam”).

Wie hier langer vertoeft, valt op dat er toch vele oorlogsslachtoffers zijn. Nog steeds trappen mensen op mijnen, de naweeën van de Vietnam oorlog (1957-1975) zijn nog steeds zichtbaar. We bezoeken het War Museum. Terwijl de kids hun huiswerk maken in de openbare ruimte, bekijken Wim en ik om de beurt honderden schokkende foto’s van afgerukte rompen en zwaar misvormde kinderen (de verminkingen zetten zich generaties voort) omdat hun moeders/oma’s ten tijde van de ‘Agent Orange’ en ‘napalm’ chemische stoffen hebben binnengekregen. Wim komt misselijk terug. Ook bezoeken we de Cu Chi (de 250 km lange ondergrondse tunnels van de Vietcong). Met een AK47 schieten Wim en ik enkele kogels af.

Tijdens onze Mekong toer proeven we kokosnotensnoepjes (mwa..), drinken Snake wine (mmm) en springen op de lokale fiets. We belanden in een soort van amusementspark waar getrainde aapjes op fietsjes een show geven (gut) en varkens tegen elkaar een wedstrijdje rennen; iedereen lacht om het ene slome varken (en dat iedere dag weer...). Mooi is de drijvende markt; een opgebonden ananas aan een paal op de boot geeft aan wat de handel van de dag is. Hilarisch is de lunchkaart met krokodil, slang, aal, schildpad en struisvogel erop! Ook wij gaan voor iets nieuws; uit eten in een Koreaans restaurant, waar op een band het meest vreemde eten voorbij komt waar je naar believen van kunt afnemen om dat vervolgens in je eigen pannetje te koken. Hongerig als onze kids zijn, proberen ze veel uit. Wim kookt een ei waar een vogel in blijkt te zitten en alle Vietnamezen moeten lachen! Nog steeds weten we niet of dit nu echt zo hoorde of niet.

Wat is het toch een voorrecht dat onze kinderen Engels spreken én open staan voor mensen. Ze kletsen dagelijks wat af; hele gesprekken worden er in het Engels gevoerd met de lokale bevolking en medetoeristen! We zitten nog niet in een boot of Dagmar vindt ‘een aardige man’ of ‘leuk meisje’ waar ze mee gaat kletsen. Sam legt uitgebreid aan een Chinese de plattegrond van de stad uit, inclusief de door hem verzonnen dagtochten en vliegreizen die hij in zijn ‘reisbureautje’ heeft opgeschreven. Ze voelen zich veilig, hand in hand met andere reizigers of Vietnamezen. Jade valt in de bus in slaap op de schoot van de humoristische reisleider die zelf mogelijk ook moe is van zijn standaard grapjes…

Terug “thuis” (ja,ja) in onze homestay maken we een afspraak (ik kan het niet laten) op de Nederlandse school in Saigon; gaaf! Zij huren twee lokalen op het terrein van de (imposante) British International School en wij zingen samen met groep 3 in de kring ‘ik zag twee beren, broodjes smeren’ terwijl de leraar met zijn gitaar meezingt en begeleidt.

Morgen vliegen we voor 3 dagen naar Jakarta, Indonesië. Ik heb me voorgenomen deze wereldstad maar even ‘te ondergaan.’ Ik weet dat de eerste oriëntatie altijd even wennen is, dus ik zal blij zijn als we op Bali zijn waar we ons erg op verheugen. De kinderen spelen lekker op hun grote bedden, het juiste moment om op Internet een hotel in Jakarta te boeken...