Terug in NL; keuzes maken

Zo nu en dan voel ik het weer even, de vrijheid en intimiteit die we in India hadden…

We zitten in de trein op weg naar een dagje Amsterdam. Net zoals in India, Vietnam en op Bali, leggen onze kinderen, zonder uitzondering, altijd contact met hun omgeving. “Zal ik u ook tekenen?” vraagt Dagmar een Limburgse oudere dame tegenover haar. De vrouw poseert, net zoals een 6-jarig meisje en een wat jongere vrouw erna. Ja, stiften, witte blaadjes en leesmateriaal gaan altijd mee op reis. Na een groot compliment dat Dagmar enkele weken geleden kreeg tijdens een schilderworkshop van onze favoriete kunstenares Josien Broeren is ze extra gemotiveerd om te oefenen.

Om 10.00 uur sjokken we al door de 9 straatjes van Amsterdam om ons vervolgens met een meeneemcappuccino te nestelen op de grond, midden op het Leidseplein. De tijd vliegt, net zoals de - voor dag en dauw- gesmeerde broodjes er ook invliegen. “Jullie zitten op de beste plek!” roept de gitaarspelende muzikant voor ons.

Oh, wat voelt dit als ons oude leventje. We hadden weinig nodig. Zo veel plannen. Ik had er vertrouwen in dat het wel goed zou komen met ons pap. Hoe naïef kun je zijn? Ik had geen ervaring met de dood. We leefden onze droom. We waren op wereldreis, wisten niet waar we de week erop zouden zijn. Ons gezin kon dat aan, goed aan zelfs!

Sam koopt een lichtblauwe bril van zijn zakgeld. “Mama, ik vind dat ik best stoer ben en groot word,” zegt hij stralend maar serieus na zijn hippe aankoop. Ik kijk naar onze 8-jarige Sam, zo smal en klein nog met zijn hoog opgetrokken sokken onder zijn korte broek, in zijn mond ontbreken enkele melktanden. Hij neemt een stoere pose aan met zijn nieuwe bril op. “Ja, je bent echt al een grote jongen,” zeg ik.

In Vietnam en Bali heb ik regelmatig tegen Wim gezegd: “Ik snap niet dat we de videocamera meegenomen hebben, we gebruiken ‘m toch nooit.” Wim haalde ‘m tevoorschijn op het moment dat ik via Skype afscheid van mijn vader nam, enkele minuten voordat hij definitief insliep. Dat was 6 maanden geleden.

Halverwege onze terugreis, op het vliegveld van Kuala Lumpur kregen we het bericht dat mijn vader was overleden. 16 uur na zijn dood kwamen we in NL aan. Nog dezelfde dag heb ik mijn vader mogen aankleden. Hij lag er precies hetzelfde bij als de laatste keer dat ik hem zag. Zo vertrouwd. Alleen was hij nu dood.

We sliepen met ons vijven in Eindhoven op een zolderkamer in het huis van mijn broer. We leefden uit koffers met zomerkleding terwijl de afscheidsmis werd voorbereid. De dag na de crematie namen we afscheid van mijn ene broer om bij mijn andere broer en zijn vrouw in te trekken. Het bidprentje van mijn vader stond bij hen op de kast. Ik had ook behoefte aan een eigen plek waar ik mijn vader kon eren. Het was een emotionele rollercoaster. Ik had én geen vader én geen huis én nog heel veel meer niet om op terug te vallen.

Iedere psycholoog zal zeggen dat als er iets ingrijpends in je leven gebeurt, je niet al te veel nieuwe grote beslissingen ernaast moet nemen. Emotioneel is het erg zwaar als de vijf basisemoties liefde, blijdschap, angst, verdriet en boosheid elkaar in rap tempo afwisselen terwijl er zoveel keuzes gemaakt ‘moesten’ worden. Waar gaan we wonen; terug naar ons reizende leven of in NL en waar dan? Wat doen we met ons werk, schaffen we een auto aan, de zorg voor mijn moeder, scholing voor de kids?

Mijn moeder, noodzakelijke verzekeringen bij hernieuwd vertrek en werk uit India zorgden ervoor dat we de veilige keus maakten om voorlopig in NL te blijven.

Veel lijkt vanzelf te zijn gegaan. De leerkrachten op de St. Franciscusschool in Bladel omarmden onze kinderen weer, Wim ging verder met zijn eigen zaak en mijn oude werkgever nam me weer voor 50% in dienst als leerkracht. En dat in deze economisch slechte tijden! Na drie (!) maanden bivakkeren in een véél te kleine vakantiewoning konden we een huis nabij het centrum huren. Eindelijk konden alle spullen worden uitgepakt die al jaren waren opgeslagen bij een boer. Het is heerlijk om weer tussen je eigen spullen te zitten.

Met dank aan een fantastische echtgenoot, reisde ik alleen terug naar India om de afgelopen periode een plek te geven (beter enkele weken naar India dan enkele maanden aan de pillen). Daar heb ik alles opgeschreven. En bij terugkomst kon ik ook de foto van mijn vader een eigen plekje geven. Eindelijk. Dat verdient hij meer dan menigeen zal weten.

Alles leek weer bij het oude.

We zijn remigranten, die terugkeerden op een ongepland, ongewild moment. Het hele proces dat zich innerlijk en uiterlijk heeft afgespeeld, heb ik gelukkig deels in flarden, deels column achig kunnen opschrijven. Het zijn behoorlijk intense maanden geweest. Het was teveel, tegelijkertijd. Maar inmiddels heb ik weer voldoende kracht en (zelf)vertrouwen verzameld om me weer te richten op mijn/onze idealen en zullen we daarvoor weer opnieuw keuzes gaan maken die ons beter passen.

Aan lef en liefde gelukkig geen gebrek.

“We zijn zo lekker aan het spelen!” roept Jade terwijl ze in de zandbak van de speeltuin in het Vondelpark aan het spelen is. “Ik heb al een vriendje, kijk!” roept Sam terwijl hij met een jochie aan het rondrennen is. Dagmar oefent – met iets meer gêne dan voorheen - een dans ‘en plein public.’ Ja, onze artieste in spé zorgt er altijd wel voor dat ze gezien wordt.

Even later wandelen we terug door de Jordaan waar op een podium Hollandse meezingers gezongen worden. Bij de Mac eten we ongezond maar snel, de moeheid wordt weg gegeten.

‘Het toetje in een andere plaats!’ wordt unaniem beslist. In Den Bosch springen we uit de trein, eten een Italiaans ijsje op verzoek van Jade en reizen weer door naar Eindhoven.

“Wat gaan we nu doen, mam?” vraagt Dagmar als we in de auto terug naar huis zitten. “Zullen we naar Parijs rijden?” zegt Wim. “Dan kunnen jullie slapen in de auto en zijn we er om middernacht.” Al is het een grapje van Wim, het bloed stroomt waar het niet gaan kan. 4 stemmen voor, 1 tegen. Jade wil naar huis toe. “Weet je wat, dan mogen jullie nog een uurtje opblijven samen, dan maak ik cappuccino voor mama en jullie krijgen nog wat lekkers.” “Jééééé,” juichen ze want dat betekent later naar bed.

En als we dan even later samen naar ‘So you think you can dance’ kijken, vinden we allemaal dat dit nu toch fijner is dan naar Parijs rijden….