Eten, drinken, onderdak, school
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
09 September 2009 | India, Trivandrum
“Mmm, ik vind het heerlijk!” Met de toppen van haar vingers roert Dagmar de rijst en de curry door elkaar, knijpt het tussen haar vingers tot een balletje en gooit het richting haar mond. Aan onze fysiologische behoeften geen gebrek; volgens de piramide van Maslov komen we aan voldoende eten, drinken en slaap. We maken mintthee met verse mint die we eerst tussen onze handen laten rollen, want ‘dat ruikt zo lekker’, limoensap met verse limoen, en we zijn dol op de Indiase menukaart, al wordt er heel wat afgeblust met voorverpakte flessen water. De groentewinkeltjes zijn een lust voor het oog. Het boekje ‘Know your Vegetables’ heeft ons al op weg geholpen. Coriander leaves, ginger bitter gourd, snake gourd, lentils, long beans, lady’s fingers; het is een hele ontdekkingstocht. Gelukkig worden we daar vanaf deze week mee geholpen!
Bezoek uit Nederland
“Drie en vijftig, vier en vijftig, vijf en vijftig, duurt het nog lang, mama?” vraagt Sam. “Bij honderd zal hij er wel zijn hoor!” zeg ik optimistisch. We tellen het aantal mensen dat met bagage uit de aankomsthal komt gelopen. “acht en tachtig, negen en tachtig, wat komt er dan mama?” Bij honderd en vijftig valt het me niet meer mee om de kinderen af te leiden. De kinderen hangen over de dranghekken, en het door Dagmar zelfgeknutselde bordje met ‘Welkom Ben!!!’ begint aardig verkreukeld te raken. “Daar is hij!” roepen we ineens enthousiast, als het bij honderd en vijf en zestig toch nog raak is. Neef Ben, 20 jaar, 1.85 lang en 100 kilo, wordt ons 6e gezinslid. Hij had het even gehad met ‘alles.’ De vervolgopleiding ‘Chef kok’ viel tegen, zijn verkering raakte uit en hij wilde altijd al reizen. Onze uitnodiging om voor ons te komen koken in India, kwam voor hem op het juiste moment.
Aangekomen in de flat drentelen de kinderen om hem heen. Ben ravot met ze. Gaat met ze dammen. Kijkt TV met ze. Gaat met ze zwemmen. Voor het eerst in drie weken voel ik een rust over me heen komen. Wat zijn we allemaal blij met de Ruijter vlokken, Venz hagelslag, Aldi belegen kaas, Bros repen, lollies, roze varkentjessnoepjes en de Margriet en Libelle. Schoenen maat 47, een baseball cap, mobieltje, laptop, kookboeken, professionele keukenmessen, 2 koffers. De flat raakt vol!
Ook al zitten we als (Hollandse) haringen in een potje op een flatje; met een dak boven ons hoofd leven we veel comfortabeler dan de meeste Indiërs. Vandaag maakte ik een proefritje in een auto (ja, ja) en zag ik dat ons ideale huis (gelegen naast een speeltuintje op een rustige plek) waar we al weken op azen (dat betekent iedere dag enkele keren bellen met de slecht verstaanbare makelaar!), vandaag aan een ander is vergeven! Na enkele baaluren, hebben we de moed weer bijeengeraapt en morgen gaan we maar weer op pad! Het is gewoon geen optie voor ons om te wonen naast een drukke snelweg, in een vervallen huis, een onveilig huis of een ommuurd, afgelegen huis. We spreken in de wijk iedereen aan, bellen aan bij huiseigenaren of zij nog iemand weten die een huis aan een aardige, gezellige, keurige Hollandse familie willen verhuren? Wat ook al voorgekomen is; we gaan (met makelaar) naar een huis kijken, blijken we er bij aankomst niet in te kunnen omdat de astrologische tekens op dat moment niet goed staan, het zou de huiseigenaren geen geluk brengen als we nu naar binnen zouden gaan.
We hebben een school gevonden!
Het valt niet mee een school te vinden waar de kinderen zich veilig en vertrouwd voelen. De meeste scholen vallen al direct af. Een aantal redenen zijn; te hoog leerlingenaantal (45 kinderen), weinig uitdaging (géén ontwikkelingsmaterialen), inspiratieloos (de hele ochtend in de kring zitten lijkt me erg lang, tussendoor moeten de kinderen gaan slapen) of de leerkrachten spreken amper Engels.
Vanaf volgende week gaan Dagmar, Sam en Jade naar de Rainbows Montessori School! Allemaal in hetzelfde gebouw. Eerst voor halve dagen en later voor hele dagen. Sam en Jade gaan naar de Playschool en Dagmar naar Class I. De jonge kinderen kunnen er vrij rondlopen, spelen met water, kralen, meten, wegen, puzzelen, knopen en strikken. Tevens kunnen ze de letters en cijfers spelenderwijs oefenen.
Dagmar komt bij een hele lieve juf met meer dan 20 jaar ervaring. Deze juf spreekt erg goed Engels. Het klaslokaal is erg groot (meestal zijn het kleine hokjes) en fris. Ze mag in haar eigen tempo werken en de schoolboeken zijn niet al te moeilijk. Er is genoeg ruimte voor individuele aandacht. Ze mag zelfs haar Nederlandse boeken meenemen omdat haar dat in het begin waarschijnlijk wat houvast geeft.
Maar hier is heel wat aan vooraf gegaan!
“Ik wil niet naar school, ik wil niet naar school!”Huilend staat ze voor me, mijn normaal zo vrolijke dochter Dagmar. Ze kan niet slapen. “Mama, ik ben bang en dan vragen ze van alles aan me, en ik weet niet wat ze zeggen. Waarom moet ik naar school?” Ze is in paniek. Ze huilt hartverscheurend en kruipt tegen me aan op de bank. Dat het moeilijk is, realiseer ik me. Ik probeer me voor te stellen hoe ze zich voelt. We praten er samen over. Wat ze nog niet weet, is dat ik een zogenaamde ‘Weektaak’ voor haar heb gemaakt en ook voor haar broertje en zusje. Hierop staan heel overzichtelijk een aantal taken per dag gerubriceerd. Ze vraagt me het te laten zien en dan begint ze te glunderen. Ze beseft dat haar moeder ook in de rol van juf kan veranderen. Ik leg haar uit wat de bedoeling is. Je gaat gewoon in de klas zitten en je maakt het werk dat ik je geef. Zolang je nog niet naar school gaat, maak je het werk thuis. Als je klaar bent, kleur je een lachend gezichtje, een oké gezichtje, of een verdrietig gezichtje. Dit betekent of je de taak makkelijk, gewoon of moeilijk vindt. Samen lezen we de taken door. In gedachten ben ik juf Kim van de St. Franciscusschool in Bladel nogmaals dankbaar voor alle gekregen werkschriftjes. Deze juf heeft echt meegedacht met ons en onze dilemma’s. Rekenen, taal, spelling, lezen, het is nagenoeg allemaal herkenbaar voor Dagmar. Er staat maar één nieuwe taak op en dat zijn de Engelse woordjes. In een mooi nieuw schrift dat we van onze lieve Nederlandse buurvrouw Katja hebben gekregen, zet ik een lijn vertikaal in het midden, terwijl Dagmar toekijkt. “Kijk, als je nu in de klas aan het werk bent, hoor je allemaal nieuwe geluiden en Engelse woorden. Als je een woord vaker hoort, dan schrijf je het hier links op. En rechts van de lijn schrijf je dan wat je denkt dat het betekent. Weet je het niet, dan schrijf je rechts niks op. Na het avondeten bekijken we iedere avond de gevonden woorden. Oké?” Dagmar kijkt bedenkelijk maar is niet meer in paniek. Deze taken zullen haar houvast geven in de oh zo nieuwe schoolse omgeving. Ik verwacht dat ze in de nabije toekomst vanzelf nieuwsgierig wordt naar de Engelstalige boekjes van haar klasgenootjes. En natuurlijk zit er iedere dag een tekenopdracht bij; haar favoriete bezigheid. Om haar nog iets meer zelfvertrouwen te geven en haar uit de emotie angst te halen, moet ze van me in haar slaapkamertje naar de spiegel gaan en tegen zichzelf zeggen: ‘Ik kan het!’ Even aarzelt ze maar dan ziet ze er de humor wel van in. Ik hoor haar even later zeggen ‘ik kan het!’ Ze herhaalt het nog enkele keren aan ons en gaat dan richting haar slaapkamer. Nog een keer komt ze terug en vraagt: ”mama, denk je echt dat ik het kan?” “Ja, daar geloof ik in, meisje.” Ze loopt naar haar bed, kijkt nog een keertje om en lacht een beetje. 5 minuten later slaapt ze… mijn hart maakt een sprongetje.
Sam en Jade vinden hun dagtaken (met persoonlijke foto erop) schitterend. Ik ben hiermee begonnen ter voorbereiding op de school en ook om wat structuur in de dag aan te brengen. Ik heb twee werkboekjes voor hen gekocht met Engelse plaatjes erin en daar mogen ze dan getallen bij schrijven. Ook kijken ze op TV naar Engelstalige liedjes. En ze oefenen iedere dag fonetisch woordjes met de beginletters van het alfabet. Ze zijn toch gemotiveerd! Met tong uit de mond kleuren ze de symbolen als ze klaar zijn en om 20.00 uur ’s avonds vragen ze er nog om!
Ik krijg er meer vertrouwen in dat het op school wel goed gaat komen!
Bezoek uit Nederland
“Drie en vijftig, vier en vijftig, vijf en vijftig, duurt het nog lang, mama?” vraagt Sam. “Bij honderd zal hij er wel zijn hoor!” zeg ik optimistisch. We tellen het aantal mensen dat met bagage uit de aankomsthal komt gelopen. “acht en tachtig, negen en tachtig, wat komt er dan mama?” Bij honderd en vijftig valt het me niet meer mee om de kinderen af te leiden. De kinderen hangen over de dranghekken, en het door Dagmar zelfgeknutselde bordje met ‘Welkom Ben!!!’ begint aardig verkreukeld te raken. “Daar is hij!” roepen we ineens enthousiast, als het bij honderd en vijf en zestig toch nog raak is. Neef Ben, 20 jaar, 1.85 lang en 100 kilo, wordt ons 6e gezinslid. Hij had het even gehad met ‘alles.’ De vervolgopleiding ‘Chef kok’ viel tegen, zijn verkering raakte uit en hij wilde altijd al reizen. Onze uitnodiging om voor ons te komen koken in India, kwam voor hem op het juiste moment.
Aangekomen in de flat drentelen de kinderen om hem heen. Ben ravot met ze. Gaat met ze dammen. Kijkt TV met ze. Gaat met ze zwemmen. Voor het eerst in drie weken voel ik een rust over me heen komen. Wat zijn we allemaal blij met de Ruijter vlokken, Venz hagelslag, Aldi belegen kaas, Bros repen, lollies, roze varkentjessnoepjes en de Margriet en Libelle. Schoenen maat 47, een baseball cap, mobieltje, laptop, kookboeken, professionele keukenmessen, 2 koffers. De flat raakt vol!
Ook al zitten we als (Hollandse) haringen in een potje op een flatje; met een dak boven ons hoofd leven we veel comfortabeler dan de meeste Indiërs. Vandaag maakte ik een proefritje in een auto (ja, ja) en zag ik dat ons ideale huis (gelegen naast een speeltuintje op een rustige plek) waar we al weken op azen (dat betekent iedere dag enkele keren bellen met de slecht verstaanbare makelaar!), vandaag aan een ander is vergeven! Na enkele baaluren, hebben we de moed weer bijeengeraapt en morgen gaan we maar weer op pad! Het is gewoon geen optie voor ons om te wonen naast een drukke snelweg, in een vervallen huis, een onveilig huis of een ommuurd, afgelegen huis. We spreken in de wijk iedereen aan, bellen aan bij huiseigenaren of zij nog iemand weten die een huis aan een aardige, gezellige, keurige Hollandse familie willen verhuren? Wat ook al voorgekomen is; we gaan (met makelaar) naar een huis kijken, blijken we er bij aankomst niet in te kunnen omdat de astrologische tekens op dat moment niet goed staan, het zou de huiseigenaren geen geluk brengen als we nu naar binnen zouden gaan.
We hebben een school gevonden!
Het valt niet mee een school te vinden waar de kinderen zich veilig en vertrouwd voelen. De meeste scholen vallen al direct af. Een aantal redenen zijn; te hoog leerlingenaantal (45 kinderen), weinig uitdaging (géén ontwikkelingsmaterialen), inspiratieloos (de hele ochtend in de kring zitten lijkt me erg lang, tussendoor moeten de kinderen gaan slapen) of de leerkrachten spreken amper Engels.
Vanaf volgende week gaan Dagmar, Sam en Jade naar de Rainbows Montessori School! Allemaal in hetzelfde gebouw. Eerst voor halve dagen en later voor hele dagen. Sam en Jade gaan naar de Playschool en Dagmar naar Class I. De jonge kinderen kunnen er vrij rondlopen, spelen met water, kralen, meten, wegen, puzzelen, knopen en strikken. Tevens kunnen ze de letters en cijfers spelenderwijs oefenen.
Dagmar komt bij een hele lieve juf met meer dan 20 jaar ervaring. Deze juf spreekt erg goed Engels. Het klaslokaal is erg groot (meestal zijn het kleine hokjes) en fris. Ze mag in haar eigen tempo werken en de schoolboeken zijn niet al te moeilijk. Er is genoeg ruimte voor individuele aandacht. Ze mag zelfs haar Nederlandse boeken meenemen omdat haar dat in het begin waarschijnlijk wat houvast geeft.
Maar hier is heel wat aan vooraf gegaan!
“Ik wil niet naar school, ik wil niet naar school!”Huilend staat ze voor me, mijn normaal zo vrolijke dochter Dagmar. Ze kan niet slapen. “Mama, ik ben bang en dan vragen ze van alles aan me, en ik weet niet wat ze zeggen. Waarom moet ik naar school?” Ze is in paniek. Ze huilt hartverscheurend en kruipt tegen me aan op de bank. Dat het moeilijk is, realiseer ik me. Ik probeer me voor te stellen hoe ze zich voelt. We praten er samen over. Wat ze nog niet weet, is dat ik een zogenaamde ‘Weektaak’ voor haar heb gemaakt en ook voor haar broertje en zusje. Hierop staan heel overzichtelijk een aantal taken per dag gerubriceerd. Ze vraagt me het te laten zien en dan begint ze te glunderen. Ze beseft dat haar moeder ook in de rol van juf kan veranderen. Ik leg haar uit wat de bedoeling is. Je gaat gewoon in de klas zitten en je maakt het werk dat ik je geef. Zolang je nog niet naar school gaat, maak je het werk thuis. Als je klaar bent, kleur je een lachend gezichtje, een oké gezichtje, of een verdrietig gezichtje. Dit betekent of je de taak makkelijk, gewoon of moeilijk vindt. Samen lezen we de taken door. In gedachten ben ik juf Kim van de St. Franciscusschool in Bladel nogmaals dankbaar voor alle gekregen werkschriftjes. Deze juf heeft echt meegedacht met ons en onze dilemma’s. Rekenen, taal, spelling, lezen, het is nagenoeg allemaal herkenbaar voor Dagmar. Er staat maar één nieuwe taak op en dat zijn de Engelse woordjes. In een mooi nieuw schrift dat we van onze lieve Nederlandse buurvrouw Katja hebben gekregen, zet ik een lijn vertikaal in het midden, terwijl Dagmar toekijkt. “Kijk, als je nu in de klas aan het werk bent, hoor je allemaal nieuwe geluiden en Engelse woorden. Als je een woord vaker hoort, dan schrijf je het hier links op. En rechts van de lijn schrijf je dan wat je denkt dat het betekent. Weet je het niet, dan schrijf je rechts niks op. Na het avondeten bekijken we iedere avond de gevonden woorden. Oké?” Dagmar kijkt bedenkelijk maar is niet meer in paniek. Deze taken zullen haar houvast geven in de oh zo nieuwe schoolse omgeving. Ik verwacht dat ze in de nabije toekomst vanzelf nieuwsgierig wordt naar de Engelstalige boekjes van haar klasgenootjes. En natuurlijk zit er iedere dag een tekenopdracht bij; haar favoriete bezigheid. Om haar nog iets meer zelfvertrouwen te geven en haar uit de emotie angst te halen, moet ze van me in haar slaapkamertje naar de spiegel gaan en tegen zichzelf zeggen: ‘Ik kan het!’ Even aarzelt ze maar dan ziet ze er de humor wel van in. Ik hoor haar even later zeggen ‘ik kan het!’ Ze herhaalt het nog enkele keren aan ons en gaat dan richting haar slaapkamer. Nog een keer komt ze terug en vraagt: ”mama, denk je echt dat ik het kan?” “Ja, daar geloof ik in, meisje.” Ze loopt naar haar bed, kijkt nog een keertje om en lacht een beetje. 5 minuten later slaapt ze… mijn hart maakt een sprongetje.
Sam en Jade vinden hun dagtaken (met persoonlijke foto erop) schitterend. Ik ben hiermee begonnen ter voorbereiding op de school en ook om wat structuur in de dag aan te brengen. Ik heb twee werkboekjes voor hen gekocht met Engelse plaatjes erin en daar mogen ze dan getallen bij schrijven. Ook kijken ze op TV naar Engelstalige liedjes. En ze oefenen iedere dag fonetisch woordjes met de beginletters van het alfabet. Ze zijn toch gemotiveerd! Met tong uit de mond kleuren ze de symbolen als ze klaar zijn en om 20.00 uur ’s avonds vragen ze er nog om!
Ik krijg er meer vertrouwen in dat het op school wel goed gaat komen!
-
09 September 2009 - 19:27
Robin:
Hee lieve familie!
Ik vind het heel fijn om te horen dat er nu steeds meer op zijn plekje valt! De school voor de kindjes was denk ik wel één van de belangrijste dingen! Fijn dat jullie een leuke school hebben gevonden, ik denk dat montessori onderwijs in jullie geval een perfecte oplossing is! Ik vind dat je erg leuk schrijft, mieke. Erg leuk om te lezen! En nu hopen dat jullie snel een leuk huis vinden in de buurt van de school. Dat komt vanzelf goed... Als ik het zo lees wil ik eigenlijk ook weer naar India, mis het wel hoor! Heel veel succes met het vinden van een huis en ik ben nu alweer benieuwd naar het volgende verhaal!!!
Groetjes aan jullie neef en een dikke kus van mij aan de kindjes!!
Veel liefs Robin -
09 September 2009 - 19:59
Bart En Wendy:
Bonjour,
Klinkt goed die verhalen. Fijn dat 't project School ook geslaagd is! Groetjes vanuit een zonnig Biaritz in Frankrijk.
De eeuwige vakantiegangers,
Bart en Wendy Adriaansen -
09 September 2009 - 21:04
Marjo:
Hoi allemaal,
Mieke, weer een prachtig verhaal.Fijn dat je een school gevonden hebt en de kids gerust hebt kunnen stellen.Nu nog een leuk huis, maar ook dat zal vast wel lukken.
Je boft natuurlijk wel met een fijne kok in huis!Die luxe hebben we hier niet!
Veel groetjes, Marjo -
10 September 2009 - 10:05
N&W:
Prachtige verhaal Mieke. Als ik lees hoe jij de zelfvertrouw van Dagmar weer heb kunnen geven, prachtig om te lezen. Heel goed gedaan. natuurlijk is het niet makkelijk voor haar en veel gevraagd maar je hebt het heel slim uitgelegd en opgepakt...een voorbeeld. Jammer dat het huis niet geworden is, maar het gaat jullie zeker lukken ! de astres zullen toch een keer voor jullie gunstig zijn :-)
Lieve groeten
Nassima en Wilhelm -
10 September 2009 - 12:03
Irene:
Er hangt weer eens een brok in mijn keel van je mooie verhaal,niet alleen hoe je het opschrijft ,vooral hoe je het fantastisch doet als moeder en juf!!!!!
Liefs Irene -
10 September 2009 - 12:16
Hanny:
Lieve Mieke en Wim,
Dagmar, Sam en Jade,
Het wordt nu echt tijd dat je al die verhalen als een boek bundeld, Mieke hoe jij schrijft gewoon geweldig, hier wordt iedereen blij van en het geeft ons zo'n fijn gevoel dat het met jullie zo goed gaat. Mieke ik geniet ervan.
Groetjes en kusjes je (schoon)zus Hanny -
10 September 2009 - 14:31
Mama En Papa:
Wát een mooi maar voor ons een emotioneel verhaal. In onze harten voelen we precies aan hoe het allemaal is voor de kinderen.
Je bent een voorbeeldige moeder omdat je precies aanvoelt hoe de kinderen zich voelen.
We zijn trots op je!
Een hele dikke kus voor jou en voor onze schatjes. -
10 September 2009 - 15:20
Astrid Verhoof:
Hallo lieve allemaal,
Wat jullie in korte tijd allemaal niet meemaken! Mieke je doet het werkelijk fantastisch, zowel als moeder maar wat fijn dat je ook als juf je kinderen hier kunt ondersteunen. Later zullen je kinderen je heel dankbaar zijn voor alles wat je voor ze gedaan en betekend hebt!! Ik hoop dat je door je behaalde positieve resultaat bij de kinderen een goed gevoel krijgt. Anders ga je net als Dagmar voor de spiegel staan en zegt tegen jezelf dat je een fantastische moeder bent.
Komt helemaal goed met jullie.
Liefs Astrid -
10 September 2009 - 20:32
Petra:
Wow, ook in kan niet anders zeggen dan dat ik onder de indruk ben van wat je schrijft. En wat geweldig dat je de juiste school gevonden hebt. Daar krijg je -van binnen- een warm gevoel van. Is het niet van al dat lekkere en spicie eten dan wel van je kinderen die het goed maken. Nu nog de mantra "vertrouwen" voor het huis. Groet aan Jade. -
11 September 2009 - 11:48
Marjo:
Hoi Mieke,
Ik heb je net gekrabbeld maar hier in je reisverslag vind ik al een heleboel antwoorden wat leuk dat je dat zo bijhoudt en wat dapper van jullie allemaal. Tot de volgende keer.
Groetjes Marjo -
12 September 2009 - 11:39
Nicolay:
snif, snif. Ontroerend en prachtig geschreven verhaal. Leest erg fijn en wat een tips. Dat gaat Dagmar zeker lukken.
Ga zo door.
Groetjes,
Nicolay -
16 September 2009 - 11:56
Simone:
Lieve allemaal,
Ik was helemal vergeten dat jullie een website bij hielden ! Na je telefoontje ben ik meteen gan lezen en kijken en het lijkt net alsof ik je hoor vertellen bij mij in de achtertuin. Het positivisme en enthousiasme druipt er vanaf ; helemaal Mieke & Wim. We denken veel aan jullie en het het blijft vreemd dat je niet zo maar even achterom komt voor een bakkie maar wat een geweldige ervaring ! Super dat jullie iedereen zo laten mee genieten met deze prachtige website
liefs Simone -
17 September 2009 - 20:37
Hugo Greefhorst:
Met een grote glimlach heb ik het verhaal 'gesoupeerd'. Het was heerlijk! Zo kom je toch wel heel dichtbij door de techniek. Ik heb Erik regelmatig horen vertellen over de telefoongesprekken die hij met Wim heeft gevoerd. Ach de woning komt binnenkort ook wel goed. Neem vooral geen genoegen met te weinig. Zaterdagavond vieren Erik en Bodi hun verjaardag en zullen we jullie zeker missen. Maar in gedachten proosten we even met elkaar! Groetjes uit Leenderstrijp! XXX -
21 September 2009 - 08:48
Wil :
Hallo schatjes,
Bij deze bestel ik alvast 4 boeken geschreven door Mieke!
Je kunt er nooit vroeg genoeg bij zijn!
Zondag vieren we Henk zijn verjaardag en wij zullen jullie ook zeker missen, maar net als Hugo proosten wel in gedachten met elkaar!
ik ben nu al benieuwd naar je volgende stukje Mieke!
Geef Ben maar een dikke kus van me!
heel veel dikke zoenen van ons allen hvj van Wil XXXXXX -
23 September 2009 - 13:25
Simone:
Lieve Mieke & Wim,
Wat ontzettend leuk om jullie belevenissen te lezen. Het lijkt wel of ik Mieke hoor vertellen als ik de verhalen lees. Ik heb je vorige week even aan de telefoon gehad, wat een bijzondere gewaarwording... je toetst een tiental cijfers in, even wachten.. en dan krijg je Mieke aan de telefoon die in een riksja downtown gaat !!Jullie komen zo toch weer een beetje dichterbij en we houden lekker contact dmv al die multimedia van tegenwoordig.
Liefs van Simone en de 4 mannen. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
