We hebben een huis!

“Mama, gaan we weer terug naar ons hotel?” vraagt Dagmar. “Ons huis is cool!” zegt Jade. “Mag ik weer op de knopjes drukken?” vraagt Sam.

Ja, we hebben een huis! Geen huis met een tuin, maar vanaf vandaag hopen we een nieuw thuis te vinden in dit pas opgeleverde appartementencomplex. Groot pluspunt is dat we iedere dag (Jáá, echt waar) kunnen gaan plonzen in het grote, schone zwembad.

“Fourth Floor” zegt een zwoele TomTom stem als we op onze verdieping aankomen. De kinderen rennen over de galerij. Ik doe de deur open van ons huis en denk : Heerlijk! Van theelepeltje tot pannenset, van opbergdoos tot matras, alles wordt nieuw aangeschaft. Gisteren zijn ze gordijnrails komen hangen en het gas aan komen sluiten. We hebben zelfs een enorme koelkast met automatische ijsblokjesfunctie aangeschaft! Ons geluk blijkt op een steenworp afstand te liggen! Slechts 200 meter is het lopen van ons oude naar het nieuwe stekkie. Wie had dat ooit gedacht tijdens onze zoektocht naar de ideale plek. 3 slaapkamers met balkon, 3 badkamers mét 3 wc’s inclusief automatisch neerdalende (!) wc-bril, digitale TV (hebbedingetje van Wim), breedband Internet én vanaf volgende week: Nederlandse TV via uitzending gemist. Ja, we worden al echte Indiërs …

Niet alleen de spullen zijn nieuw, ook deze nieuwe leefstijl, zonder www.marktplaats.nl is nieuw voor mij.

Bizar eigenlijk, dat je je hele leven in Nederland kunt achterlaten, om op een andere plek opnieuw te beginnen. Alles waarvan je denkt dat het belangrijk is, blijkt van minder belang te zijn, dan je denkt. Je leeft je leven, en creëert je eigen werkelijkheid. Dan besluit je te vertrekken en je weet dat je veel mensen zult missen. Maar je denkt ook, dat veel spullen belangrijk zijn. En op het moment dat je het weggeeft of inpakt en ergens opslaat, is het al niet belangrijk meer. Je hebt het immers niet nodig en dan verliest het direct zijn waarde.

Wij zijn vertrokken met ons hele leven in 10 koffers, 5 stuks handbagage en 2 laptops.

En de afgelopen weken hebben we geleefd uit 4 koffers. De rest bleef ingepakt. Zo nu en dan zochten we wel iets, maar meer omdat het handig was. We weten al dat we met weinig spullen kunnen leven.

Vorig jaar gingen we met 16 kg aan persoonlijke bagage, dat is iets meer dan 3 kg per persoon! De overige kilo’s gingen volledig naar ons goede doel; de straatkinderen in India.

Nu gaan we voor onszelf. De beleving is totaal anders. Mijn prioriteit nu is om ervoor te zorgen dat de kinderen, Wim en ik gelukkig blijven. We willen hier comfortabel leven. Al mijn plannen (het aantal foto’s dat ik heb gemaakt is op een hand te tellen) heb ik voorlopig op een laag pitje gezet. Maar ik weet zeker dat het komt. Er heerst drukte om me heen, maar rust in mijn hoofd.

“Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij!” We kijken er niet meer van op, een overvolle riksja in het straatbeeld; wij doen er ook aan mee. Jammer dat we er geen foto’s van hebben! 5 matrassen en een complete tuinset, het wordt allemaal boven op een riksja vastgesnoerd. En dan wij er nog bij (uiteraard op het zitgedeelte…)!

We speuren de miljoenenstad af naar ophanghaakjes, waslijntjes of timmermannen. “Yes, we can make everything!” Met het enige VT-wonen blad dat ik rijk ben, ga ik een, na vele omzwervingen gevonden, woonwinkel binnen. Uit honderden meubelstoffen kan ik kiezen en zij maken een bankstel na. Ik wijs in een nagenoeg onherkenbaar winkeltje een krukje aan, gemaakt van de Acacia en vraag of ze er een tafel van 2 m x 1m van kunnen maken. Het programma ‘Eigen huis en .. eh ..balkon’ zou er een leuke uitzending aan kunnen besteden.

Het managen van een huishouden kost tijd. Daar ben ik hier voor een groot deel vanaf! Het geeft me ook de kans om prioriteiten te stellen. Hoe vaak heb ik me in Nederland laten afleiden van persoonlijke doelen? Hoe vaak wijk je af van je plannen, gewoonweg omdat je in beslag wordt genomen door duizend en een andere zaken?

Onder in de flat staat een mannetje voor enkele roepies je wasgoed te strijken. Neef Ben kookt. Omdat we zo dicht bij elkaar wonen, geeft het ons beiden een goede kans om in elkaars keuken te kijken. En hebben jullie ook al 3x per week hulp in huis? Onze 53-jarige hulp Helen is een zeldzaamheid, omdat ze de Engelse taal beheerst. Wat ook bijzonder aan haar is, is dat ze onze prullenbak afstruint naar voor haar waardevolle spullen. Ze vraagt wel netjes of het mag. Lege potten Nutella, een lege bus Pringles chips, een lege voorverpakte fles water, een voetbalblad en oud brood wordt door haar meegenomen.

We kunnen tevreden zijn over deze eerste maand. We hebben veel bereikt in korte tijd.

Wim voelt zich hier als een vis in het Indische water. Hij heeft het getroffen met het personeel. Ze kunnen het goed met elkaar vinden. Met zijn vieren gaan ze iedere dag lunchen. Hij heeft enorm veel te regelen.

Maar vanavond voor de 1e avond in ons nieuwe huis, mis ik iets. Gelukkig kan ik daar iets aan doen, lang leve de techniek! Even hoor ik wat gesjor aan de webcam, en dan ineens staan ze beiden volledig in beeld: mijn mooie moeder, weliswaar een stuk dunner dan vroeger, truitje aan, kettinkje eroverheen. Mijn vader met een blauwe bloes aan die ‘m mooi staat. Wat fijn om ze te zien! Ik word er gelukkig van.

Gelukkig zijn. Op mijn netvlies staat de bijzondere picknick met vriendinnen in onze achtertuin, net voordat we vertrokken. Ik kreeg een doosje van mijn vriendin Irene. Ze gebruikte de woorden:”neem er een briefje uit als je het nodig hebt, maar ook als je heel blij bent.”
Voorzichtig rol ik het 2e mini rolletje papier uit. In kleine letters staat er: ‘Vier jouw feestje in India, met alles wat erbij hoort! X’ Het rolletje komt uit een mooi, paars, rond doosje met zilveren hartjes erop. Ik koester het doosje net zoals een kind dat haar mooiste schatten op een geheim plekje in haar slaapkamer bewaard.
Het eerste briefje dateert van drie weken geleden. Het moment dat ik oververmoeid midden in de nacht huilend de koffers af ben gaan struinen, op zoek naar het doosje met antwoorden, lijkt nu heel ver weg (by the way; ik vond het pas de volgende ochtend nadat ik uitgeput in slaap was gevallen…). Als een soort van mantra heb ik het briefje herlezen, tot ik mezelf weer hervonden had.

En de kinderen? De school blijkt de massala in de curry, oftewel, een schot in de roos.
De eerste schoolweek is boven verwachting gegaan. Voor hen alle drie heb ik een overzicht gemaakt met daarop tien symbolen. Een plaatje van een WC betekent ‘I have to go to the toilet’ en een drinkend kindje betekent ‘I am thirsty.’ We hebben alles geoefend voordat de schoolweek begon. Het blad blijkt een belangrijk communicatiemiddel tussen de juffen en onze kinderen. De eerste dagen is het symbool van het klokje ‘how long before mama comes?’ het meest gebruikt door Sam! En de juf maar zeggen “Ten minutes Sam” terwijl ze hem met een puzzel probeerde af te leiden! Maar na enkele dagen gaat het al veel beter!
“We hebben niet gehuild mama!” Sam komt aangerend. “En we zijn ook niet naar Dagmar gegaan!” roept Jade erachteraan. “Wat knap van jullie!” zeg ik blij. Samen lopen we het kleine trapje op om Dagmar op te halen. Ook Dagmar straalt. Ze laat haar tekenboek aan me zien, waarin ze drie kinderen uit haar klasje heeft nagetekend. De juf heeft er bij geschreven: ‘This is my friend Sooraj.’
Dagmar zit in een klas met maar 4 meisjes en 6 jongens. Ze krijgt alle ruimte. Die heeft ze letterlijk, al op de 1e schooldag genomen. De radslag, Arabier, split, spagaat; ze heeft het allemaal laten zien in het enorme klaslokaal! Haar tekenkwaliteiten oogsten bewondering, ze heeft op het bord al een pauw voorgetekend terwijl de rest van de groep deze natekende.
Ook heeft ze veel houvast aan haar weektaak. Stapje voor stapje probeer ik haar meer zelfvertrouwen te geven. Zo staat er deze week voor iedere dag het maken van een bladzijde uit een Engels werkboekje bij. Samen nemen we van te voren de les door en ik zet de Nederlandse vertaling er zo nodig bij. Expres heb ik niet alles in detail uitgelegd. De opdracht voor vandaag was dan ook; durf een keer hulp aan de juf te vragen. Haar gezicht wit weggetrokken, loopt ze de school binnen. Wat voelt ze zich toch onzeker! Ze richt zich steeds op wat ze niet beheerst. Gelukkig begrijpt de juf haar volkomen. Wat ben ik dan toch blij als ik haar drie uur later blij zie zitten in haar klasje. “Het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om hulp te vragen, mama!” Iedere dag overwint ze zichzelf weer. Ik ben een hele trotse moeder.
Alle schoolboeken, drinkbekers, lijm, pennen en potloden, kleurtjes en kleurboeken, hebben we samen gecodeerd met een kleur. Sam blauw, Dagmar rood en Jade geel. Thuis en op school heerst hierover rust omdat er geen onenigheid is over persoonlijk bezit. Het geeft duidelijkheid en de kinderen zijn trots op hun eigen spulletjes. Bijkomend voordeel is dat ze goed voor hun spullen zorgen. De eerste weken hebben ze echt moeten wennen aan het nieuwe leven zonder hun speelkameraden. Nu zijn ze het gewend en vormen ze samen een zeer sterk drietal.

En omdat we vandaag in ons nieuwe huis zitten, kunnen de verkleedkleren uitgepakt worden!

Bijlage: filmpje waarin de kinderen een liedje zingen