Eten, drinken, onderdak, school

“Mmm, ik vind het heerlijk!” Met de toppen van haar vingers roert Dagmar de rijst en de curry door elkaar, knijpt het tussen haar vingers tot een balletje en gooit het richting haar mond. Aan onze fysiologische behoeften geen gebrek; volgens de piramide van Maslov komen we aan voldoende eten, drinken en slaap. We maken mintthee met verse mint die we eerst tussen onze handen laten rollen, want ‘dat ruikt zo lekker’, limoensap met verse limoen, en we zijn dol op de Indiase menukaart, al wordt er heel wat afgeblust met voorverpakte flessen water. De groentewinkeltjes zijn een lust voor het oog. Het boekje ‘Know your Vegetables’ heeft ons al op weg geholpen. Coriander leaves, ginger bitter gourd, snake gourd, lentils, long beans, lady’s fingers; het is een hele ontdekkingstocht. Gelukkig worden we daar vanaf deze week mee geholpen!

Bezoek uit Nederland

“Drie en vijftig, vier en vijftig, vijf en vijftig, duurt het nog lang, mama?” vraagt Sam. “Bij honderd zal hij er wel zijn hoor!” zeg ik optimistisch. We tellen het aantal mensen dat met bagage uit de aankomsthal komt gelopen. “acht en tachtig, negen en tachtig, wat komt er dan mama?” Bij honderd en vijftig valt het me niet meer mee om de kinderen af te leiden. De kinderen hangen over de dranghekken, en het door Dagmar zelfgeknutselde bordje met ‘Welkom Ben!!!’ begint aardig verkreukeld te raken. “Daar is hij!” roepen we ineens enthousiast, als het bij honderd en vijf en zestig toch nog raak is. Neef Ben, 20 jaar, 1.85 lang en 100 kilo, wordt ons 6e gezinslid. Hij had het even gehad met ‘alles.’ De vervolgopleiding ‘Chef kok’ viel tegen, zijn verkering raakte uit en hij wilde altijd al reizen. Onze uitnodiging om voor ons te komen koken in India, kwam voor hem op het juiste moment.
Aangekomen in de flat drentelen de kinderen om hem heen. Ben ravot met ze. Gaat met ze dammen. Kijkt TV met ze. Gaat met ze zwemmen. Voor het eerst in drie weken voel ik een rust over me heen komen. Wat zijn we allemaal blij met de Ruijter vlokken, Venz hagelslag, Aldi belegen kaas, Bros repen, lollies, roze varkentjessnoepjes en de Margriet en Libelle. Schoenen maat 47, een baseball cap, mobieltje, laptop, kookboeken, professionele keukenmessen, 2 koffers. De flat raakt vol!

Ook al zitten we als (Hollandse) haringen in een potje op een flatje; met een dak boven ons hoofd leven we veel comfortabeler dan de meeste Indiërs. Vandaag maakte ik een proefritje in een auto (ja, ja) en zag ik dat ons ideale huis (gelegen naast een speeltuintje op een rustige plek) waar we al weken op azen (dat betekent iedere dag enkele keren bellen met de slecht verstaanbare makelaar!), vandaag aan een ander is vergeven! Na enkele baaluren, hebben we de moed weer bijeengeraapt en morgen gaan we maar weer op pad! Het is gewoon geen optie voor ons om te wonen naast een drukke snelweg, in een vervallen huis, een onveilig huis of een ommuurd, afgelegen huis. We spreken in de wijk iedereen aan, bellen aan bij huiseigenaren of zij nog iemand weten die een huis aan een aardige, gezellige, keurige Hollandse familie willen verhuren? Wat ook al voorgekomen is; we gaan (met makelaar) naar een huis kijken, blijken we er bij aankomst niet in te kunnen omdat de astrologische tekens op dat moment niet goed staan, het zou de huiseigenaren geen geluk brengen als we nu naar binnen zouden gaan.

We hebben een school gevonden!
Het valt niet mee een school te vinden waar de kinderen zich veilig en vertrouwd voelen. De meeste scholen vallen al direct af. Een aantal redenen zijn; te hoog leerlingenaantal (45 kinderen), weinig uitdaging (géén ontwikkelingsmaterialen), inspiratieloos (de hele ochtend in de kring zitten lijkt me erg lang, tussendoor moeten de kinderen gaan slapen) of de leerkrachten spreken amper Engels.
Vanaf volgende week gaan Dagmar, Sam en Jade naar de Rainbows Montessori School! Allemaal in hetzelfde gebouw. Eerst voor halve dagen en later voor hele dagen. Sam en Jade gaan naar de Playschool en Dagmar naar Class I. De jonge kinderen kunnen er vrij rondlopen, spelen met water, kralen, meten, wegen, puzzelen, knopen en strikken. Tevens kunnen ze de letters en cijfers spelenderwijs oefenen.
Dagmar komt bij een hele lieve juf met meer dan 20 jaar ervaring. Deze juf spreekt erg goed Engels. Het klaslokaal is erg groot (meestal zijn het kleine hokjes) en fris. Ze mag in haar eigen tempo werken en de schoolboeken zijn niet al te moeilijk. Er is genoeg ruimte voor individuele aandacht. Ze mag zelfs haar Nederlandse boeken meenemen omdat haar dat in het begin waarschijnlijk wat houvast geeft.
Maar hier is heel wat aan vooraf gegaan!

“Ik wil niet naar school, ik wil niet naar school!”Huilend staat ze voor me, mijn normaal zo vrolijke dochter Dagmar. Ze kan niet slapen. “Mama, ik ben bang en dan vragen ze van alles aan me, en ik weet niet wat ze zeggen. Waarom moet ik naar school?” Ze is in paniek. Ze huilt hartverscheurend en kruipt tegen me aan op de bank. Dat het moeilijk is, realiseer ik me. Ik probeer me voor te stellen hoe ze zich voelt. We praten er samen over. Wat ze nog niet weet, is dat ik een zogenaamde ‘Weektaak’ voor haar heb gemaakt en ook voor haar broertje en zusje. Hierop staan heel overzichtelijk een aantal taken per dag gerubriceerd. Ze vraagt me het te laten zien en dan begint ze te glunderen. Ze beseft dat haar moeder ook in de rol van juf kan veranderen. Ik leg haar uit wat de bedoeling is. Je gaat gewoon in de klas zitten en je maakt het werk dat ik je geef. Zolang je nog niet naar school gaat, maak je het werk thuis. Als je klaar bent, kleur je een lachend gezichtje, een oké gezichtje, of een verdrietig gezichtje. Dit betekent of je de taak makkelijk, gewoon of moeilijk vindt. Samen lezen we de taken door. In gedachten ben ik juf Kim van de St. Franciscusschool in Bladel nogmaals dankbaar voor alle gekregen werkschriftjes. Deze juf heeft echt meegedacht met ons en onze dilemma’s. Rekenen, taal, spelling, lezen, het is nagenoeg allemaal herkenbaar voor Dagmar. Er staat maar één nieuwe taak op en dat zijn de Engelse woordjes. In een mooi nieuw schrift dat we van onze lieve Nederlandse buurvrouw Katja hebben gekregen, zet ik een lijn vertikaal in het midden, terwijl Dagmar toekijkt. “Kijk, als je nu in de klas aan het werk bent, hoor je allemaal nieuwe geluiden en Engelse woorden. Als je een woord vaker hoort, dan schrijf je het hier links op. En rechts van de lijn schrijf je dan wat je denkt dat het betekent. Weet je het niet, dan schrijf je rechts niks op. Na het avondeten bekijken we iedere avond de gevonden woorden. Oké?” Dagmar kijkt bedenkelijk maar is niet meer in paniek. Deze taken zullen haar houvast geven in de oh zo nieuwe schoolse omgeving. Ik verwacht dat ze in de nabije toekomst vanzelf nieuwsgierig wordt naar de Engelstalige boekjes van haar klasgenootjes. En natuurlijk zit er iedere dag een tekenopdracht bij; haar favoriete bezigheid. Om haar nog iets meer zelfvertrouwen te geven en haar uit de emotie angst te halen, moet ze van me in haar slaapkamertje naar de spiegel gaan en tegen zichzelf zeggen: ‘Ik kan het!’ Even aarzelt ze maar dan ziet ze er de humor wel van in. Ik hoor haar even later zeggen ‘ik kan het!’ Ze herhaalt het nog enkele keren aan ons en gaat dan richting haar slaapkamer. Nog een keer komt ze terug en vraagt: ”mama, denk je echt dat ik het kan?” “Ja, daar geloof ik in, meisje.” Ze loopt naar haar bed, kijkt nog een keertje om en lacht een beetje. 5 minuten later slaapt ze… mijn hart maakt een sprongetje.
Sam en Jade vinden hun dagtaken (met persoonlijke foto erop) schitterend. Ik ben hiermee begonnen ter voorbereiding op de school en ook om wat structuur in de dag aan te brengen. Ik heb twee werkboekjes voor hen gekocht met Engelse plaatjes erin en daar mogen ze dan getallen bij schrijven. Ook kijken ze op TV naar Engelstalige liedjes. En ze oefenen iedere dag fonetisch woordjes met de beginletters van het alfabet. Ze zijn toch gemotiveerd! Met tong uit de mond kleuren ze de symbolen als ze klaar zijn en om 20.00 uur ’s avonds vragen ze er nog om!

Ik krijg er meer vertrouwen in dat het op school wel goed gaat komen!