Even terug in Nederland
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
13 April 2010 | Nederland, Amsterdam
“Wat doe ik hier?” vraag mijn man Wim zichzelf hardop af. “Wat is het hier saai zeg.” We lopen door ‘ons’ dorp Bladel. Het verkeer raast niet voorbij. Er zitten geen schoenmakertjes aan de weg. Er liggen geen ananassen, meloenen, of mensen langs of op de straat. We hoeven niemand te ontwijken. Onze kinderen worden niet aangeraakt. Er komt geen geur van bloemen, uitlaatgassen of rottend afval op ons af.
Een week zijn we nu in Nederland. We hebben ervan genoten om 2e Paasdag de hele familie weer om ons heen te hebben. Het is fijn om te horen hoe het iedereen vergaat. In India creëren we ons eigen geluk en dat kost regelmatig veel energie. Als je weer bij je familie bent, gebeurt dat automatisch. En omdat onze kinderen materieel niet verwend zijn, springen ze in het rond bij het krijgen van een paaseitje, een boterham met vleeswaren (dit is niet te vinden in Kerala) of een cadeau. Het geluk dat ze voelen, delen ze met hun omgeving.
3 dagen na aankomst in Nederland zitten de kinderen alweer op school. Ze zijn direct hun klas ingegaan alsof ze niet weg zijn geweest. Ze vinden de Indiase school leuk, maar de Nederlandse school héél erg leuk. Sam heeft zelfs zijn 6e verjaardag op school gevierd. De vrolijke, kindvriendelijke wijze waarop juf Judith dit vormgeeft , staat zo lijnrecht tegenover de soberheid waarmee ze er in India (geen) vorm aan geven. Ik besef dat heel goed. Afspreken en feestjes, ze (en ik) genieten ervan!
Eindelijk kunnen we weer eens hand in hand over straat lopen. In India zie je veel meisjes of jongens vriendschappelijk hand in hand met elkaar lopen, maar stelletjes lopen altijd los. Helaas voelt Wim het moment van romantiek niet; hij stopt zijn handen liever in zijn jaszak; het is veel te koud…
We lopen bij de AH naar binnen. Ik probeer met de ogen van een vreemdeling naar de ruimte te kijken. Is dit werkelijk mooier en overzichtelijker dan in India? Een buitenlander zal dit anders ervaren. Het is de vanzelfsprekendheid en voorspelbaarheid, die iets prettig maakt of juist saai. Bekend terrein. Het is niet mooier hier, het is alleen anders. In India is alles chaos, maar je leert de orde in de chaos zien. Als we in India door een winkel lopen is 70% van het assortiment in onze ogen ‘vreemd voedsel.’ Hier weten we direct dat dat gele spul in dat potje appelmoes is. En we weten hoe vanillevla smaakt. Het duurt een hele poos in een vreemd land voordat je weet wat er in al die potjes en flesjes verkocht wordt en of je het lekker vindt. Zelfs een banaan in India lijkt een gewone banaan, maar dan blijkt het een bakbanaan, chipsbanaan, dessertbanaan of babybanaan te zijn. Wist je trouwens dat een banaan eigenlijk geen fruit is maar een kruid?
De fietsen en winterkleren zijn bij de opslag opgehaald. Mijn vriendin Diana heeft wat kinderfietsjes gebracht. Mijn broer heeft zijn oude fiat Panda weer voor de deur gezet. Mijn schoonzussen en moeder hebben ons verrast met boodschappen bij aankomst. Inmiddels staat de voorraadkast vol met eten dat we gemist hebben. 4 soorten (wat een keus!) hagelslag, chocoladevlokken, oude kaas, bruine broodjes, drop, paaseitjes (wij zijn er nog niet op uitgegeten hoor!) en toetjes; heerlijk! De regenlaarzen staan bij de deur en ik loop rond met mijn sokken in de teenslippers. De kinderen krijgen geen rood koppie van de Indiase zon, maar rode koontjes van het buiten hutten bouwen, fietsen en ravotten. Ze blijven niet wakker van de hitte, maar vallen als een blok in slaap door de frisse buitenlucht.
Ons 'retro' vakantiehuisje in de bossen is precies goed voor ons. Oude tijden herleven hier! In een lavet op heuphoogte was ik de kinderen of badderen ze zelf. We kunnen alleen NL 1-2-3 én Omroep Brabant ontvangen, wat ik alleen maar fijn vind. Ik fiets met de vuile was door de weilanden naar de wasmachine in een zorgboerderij 500 meter verderop. Ja, ook voor mij wordt gezorgd…
“Kijk toch eens hier, is dit nu belangrijk nieuws? Een man rijdt 106 km per uur, waar je 50 mag. Moet dat in de krant? Ohoh wat erg als iemand te hard rijdt, tja, dat moet in de krant. Hoe krijg je de krant vol?” Wim leest me voor uit het Eindhovens Dagblad, tja, hij ergert zich enorm aan alle regeltjes in Nederland. Hij kan maar moeilijk wennen… Ook zit zijn hoofd vol met vragen en oplossingen rondom nieuwe opdrachten. Gelukkig informeert het personeel hem dagelijks over de vorderingen. Nog 1 ½ week Wim, maar voor die tijd heb ik nog wat plannen met je!
Voor het eerst in 8 jaar, heb ik overdag alle kinderen op de basisschool in Nederland. Dat is stil. Maar midden in de bossen; wat is dat stil. Héél stil. Amper verkeer, amper geluiden. Nu pas merk ik hoe vol ik zit met geluiden. Jaren geleden heb ik ooit eens een meditatiecursus gevolgd. Aan het eind van de cursus kreeg iedereen een kaars mee naar huis met een strikje eromheen met daaraan een kaartje dat speciaal voor jou was bedoeld. Op mijn kaartje stond ‘STILTE.’ Ik heb het briefje nog steeds, ik koester het woord, omdat ik weet dat ik het nodig heb. Terwijl ik vanaf de bank naar buiten de bossen in staar, besef ik me dat dit het moment is, om de stilte te omarmen…
Een week zijn we nu in Nederland. We hebben ervan genoten om 2e Paasdag de hele familie weer om ons heen te hebben. Het is fijn om te horen hoe het iedereen vergaat. In India creëren we ons eigen geluk en dat kost regelmatig veel energie. Als je weer bij je familie bent, gebeurt dat automatisch. En omdat onze kinderen materieel niet verwend zijn, springen ze in het rond bij het krijgen van een paaseitje, een boterham met vleeswaren (dit is niet te vinden in Kerala) of een cadeau. Het geluk dat ze voelen, delen ze met hun omgeving.
3 dagen na aankomst in Nederland zitten de kinderen alweer op school. Ze zijn direct hun klas ingegaan alsof ze niet weg zijn geweest. Ze vinden de Indiase school leuk, maar de Nederlandse school héél erg leuk. Sam heeft zelfs zijn 6e verjaardag op school gevierd. De vrolijke, kindvriendelijke wijze waarop juf Judith dit vormgeeft , staat zo lijnrecht tegenover de soberheid waarmee ze er in India (geen) vorm aan geven. Ik besef dat heel goed. Afspreken en feestjes, ze (en ik) genieten ervan!
Eindelijk kunnen we weer eens hand in hand over straat lopen. In India zie je veel meisjes of jongens vriendschappelijk hand in hand met elkaar lopen, maar stelletjes lopen altijd los. Helaas voelt Wim het moment van romantiek niet; hij stopt zijn handen liever in zijn jaszak; het is veel te koud…
We lopen bij de AH naar binnen. Ik probeer met de ogen van een vreemdeling naar de ruimte te kijken. Is dit werkelijk mooier en overzichtelijker dan in India? Een buitenlander zal dit anders ervaren. Het is de vanzelfsprekendheid en voorspelbaarheid, die iets prettig maakt of juist saai. Bekend terrein. Het is niet mooier hier, het is alleen anders. In India is alles chaos, maar je leert de orde in de chaos zien. Als we in India door een winkel lopen is 70% van het assortiment in onze ogen ‘vreemd voedsel.’ Hier weten we direct dat dat gele spul in dat potje appelmoes is. En we weten hoe vanillevla smaakt. Het duurt een hele poos in een vreemd land voordat je weet wat er in al die potjes en flesjes verkocht wordt en of je het lekker vindt. Zelfs een banaan in India lijkt een gewone banaan, maar dan blijkt het een bakbanaan, chipsbanaan, dessertbanaan of babybanaan te zijn. Wist je trouwens dat een banaan eigenlijk geen fruit is maar een kruid?
De fietsen en winterkleren zijn bij de opslag opgehaald. Mijn vriendin Diana heeft wat kinderfietsjes gebracht. Mijn broer heeft zijn oude fiat Panda weer voor de deur gezet. Mijn schoonzussen en moeder hebben ons verrast met boodschappen bij aankomst. Inmiddels staat de voorraadkast vol met eten dat we gemist hebben. 4 soorten (wat een keus!) hagelslag, chocoladevlokken, oude kaas, bruine broodjes, drop, paaseitjes (wij zijn er nog niet op uitgegeten hoor!) en toetjes; heerlijk! De regenlaarzen staan bij de deur en ik loop rond met mijn sokken in de teenslippers. De kinderen krijgen geen rood koppie van de Indiase zon, maar rode koontjes van het buiten hutten bouwen, fietsen en ravotten. Ze blijven niet wakker van de hitte, maar vallen als een blok in slaap door de frisse buitenlucht.
Ons 'retro' vakantiehuisje in de bossen is precies goed voor ons. Oude tijden herleven hier! In een lavet op heuphoogte was ik de kinderen of badderen ze zelf. We kunnen alleen NL 1-2-3 én Omroep Brabant ontvangen, wat ik alleen maar fijn vind. Ik fiets met de vuile was door de weilanden naar de wasmachine in een zorgboerderij 500 meter verderop. Ja, ook voor mij wordt gezorgd…
“Kijk toch eens hier, is dit nu belangrijk nieuws? Een man rijdt 106 km per uur, waar je 50 mag. Moet dat in de krant? Ohoh wat erg als iemand te hard rijdt, tja, dat moet in de krant. Hoe krijg je de krant vol?” Wim leest me voor uit het Eindhovens Dagblad, tja, hij ergert zich enorm aan alle regeltjes in Nederland. Hij kan maar moeilijk wennen… Ook zit zijn hoofd vol met vragen en oplossingen rondom nieuwe opdrachten. Gelukkig informeert het personeel hem dagelijks over de vorderingen. Nog 1 ½ week Wim, maar voor die tijd heb ik nog wat plannen met je!
Voor het eerst in 8 jaar, heb ik overdag alle kinderen op de basisschool in Nederland. Dat is stil. Maar midden in de bossen; wat is dat stil. Héél stil. Amper verkeer, amper geluiden. Nu pas merk ik hoe vol ik zit met geluiden. Jaren geleden heb ik ooit eens een meditatiecursus gevolgd. Aan het eind van de cursus kreeg iedereen een kaars mee naar huis met een strikje eromheen met daaraan een kaartje dat speciaal voor jou was bedoeld. Op mijn kaartje stond ‘STILTE.’ Ik heb het briefje nog steeds, ik koester het woord, omdat ik weet dat ik het nodig heb. Terwijl ik vanaf de bank naar buiten de bossen in staar, besef ik me dat dit het moment is, om de stilte te omarmen…
-
13 April 2010 - 19:28
Ivonne Couwenberg:
Mieke, je kunt prachtig schrijven! Ik wens jullie een fijn 'verblijf'(?)in 'jullie' dorp Bladel.
Groetjes,
de Mama van Luca -
13 April 2010 - 20:37
Karin:
Hallo allemaal,
Nog even mijn mail checken voordat ik ga slapen. Ja en dan wordt het even wat later want er is weer een heerlijk verhaal van Mieke. Ik las dat Jade ook naar de basisschool is geweest. Maar je bent natuurlijk wel welkom om naar de peuterspeelzaal te komen kijken. Ik heb de bloemetjes gezaaid en ze komen uit. Wel heel voorzichtig.Als ik er naar kijk denk ik aan Jade met haar mooi kijkers. Ik ben deze week op woensdag en donderdagochtend aanwezig en volgende week maandag heel de dag en donderdagochtend. Geniet maar heerlijk van de Bladelse bossen en ik hoop dat we jullie nog wel zien of tegen komen. De groetjes van Karin -
14 April 2010 - 11:55
Mama En Papa:
Wát een warm verhaal!
Het is helaas niet iedereen gegeven om blij te zijn met hetgeen je hebt óf wat je overkomt.Het was heerlijk om jullie weer bij ons te hebben en te genieten van Dagmar, Sam en Jade. Liefs van ons XX -
14 April 2010 - 12:41
Irene:
He meissie, kga je NU bellen!! -
14 April 2010 - 16:44
Tante Lenie:
Hallo Mieke,
ja het zal allemaal wel een hele omschakeling weer zijn.
Zo kun je in iedergeval je batterij weer opladen,
geniet van de rustige zon die er nu al eens door komt, ga lekker shoppen met mama en koffie leuten,
groetjes, Lenie
-
14 April 2010 - 18:30
Juf Kim:
Beste Mieke,
Enorm jaloers vroeg ik vandaag aan langslopende Dagmar: 'wauw, wat een gaaf rokje meid! Zouden ze die ook in mijn maat hebben?'.
Waarop zij reageerde: 'leuk hè juf, die is van vlaggetjes gemaakt. Ik zal het aan mama vragen!'
:) Ge-wel-dig!
Groetjes Kim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
