Mei vakantie in Nederland

“Hallo, gamewinkel, ik ben een ploetermoeder en op zoek naar een Nintendo of misschien wel drie om mijn kinderen stil te krijgen, verkoopt u die? Oh, fijn. Ja, ik heb een dochter die erg veel praat, een zoon met een enorm hoog stemmetje en een klein dochtertje dat graag huilt om de aandacht te krijgen. Heeft u ook een abonnement voor gewelddadige tv zenders zodat ze wat langer aangetrokken blijven tot de TV? En heeft u misschien ook een computer waar spelletjes, veel spelletjes, op zitten? Fijn, fantastisch dat dit allemaal bestaat. Dank u wel. Ja dag, tot ziens en nogmaals bedankt hoor!”

In India is de regentijd begonnen, in Nederland is de regentijd nooit gestopt. Even waan ik me op een mooie zomeravond als ik een vleesje op de barbeque ruik, maar het blijkt mijn laptop te zijn die is doorgebrand. Het is te koud om lang buiten te zijn. Niet alleen de verwarming, maar ook de volumeknop van de kinderen staat twee weken lang aan. Ik mis de letters van mijn laptop om er mooie woorden, zinnen en verhalen aan toe te vertrouwen. Ik kijk reikhalzend uit naar de ‘Pause’ toets al spreekt de ‘Escape’ toets me nog meer aan. Zelfs de ‘Home’ knop komt regelmatig in mijn gedachten. Nog even geduld Mieke...

Voor de kinderen is de meivakantie écht ontspanning met iedere week een logeerpartijtje en het inoefenen van westerse trends zoals waveboarden. Maar rollenspelen blijven favoriet, iedere dag weer. Uren spelen ze samen!
“Mama, mag ik deze lamp?” Ik kijk naar de witte staande lamp in de hoek van de kamer. “Waarvoor heb je die nodig?” vraag ik. “We gaan tandartsje spelen,” zegt Dagmar. Ik ga overstag als ik de plannen in hun ogen zie. De, toch al kleine, kamer wordt verbouwd. Kussens worden uit de slaapkamers gehaald en op de juiste plek gedrappeerd. Vorken en bekertjes uit de keuken dienen als haak en spoelbakje. De volgende dagen borduren ze verder. Ze spelen beautysaloon compleet met diverse behandelingen. Sam geeft me een armmassage; een haarkam wordt ingesmeerd met mijn gezichtscreme om vervolgens in mijn huid te worden gemasseerd. De pannen uit de keuken staan gevuld met lauwwarm water in de kamer klaar om ‘de klanten’ schoon naar huis te kunnen sturen. Vriendjes en vriendinnetjes doen mee. Na enige tijd hebben Dagmar, Sam en Jade ieder hun eigen specialiteit (en territorium) op beautygebied. Ik mannoevreer me tussen de verschoven stoelen van de tandartsstoel en wachtkamer door op weg naar keuken of eettafel. Een piepklein stukje blijft voor mij en mijn krantje over...

Ik geniet met een kopje koffie erbij vol vertedering van de kinderen. Ik probeer hun lach te vangen. Wat zijn ze toch aan elkaar gewaagd en ondernemend! Dat laatste hebben ze van geen vreemde. Mijn hoofd zit ook vol ideeën. Dit is vooral prettig als je daar direct iets mee kunt... Ieder wc-rolletje, leeg doosje of dopje bewaar ik omdat ze ‘er zo leuk mee kunnen knutselen.’ De spullen in huis hopen zich dan ook op. Vanaf nu ga ik dopjes sparen om mijn oren mee te vullen...

Aan het einde van de tweede week vakantie bel ik Wim wanhopig op. “Ik kan er niet meer tegen, ik wil stilte en balans tussen werk, zorg en vrije tijd! Dit wil ik de volgende keer anders!” Volgens de geleerden (?) is een mens in evenwicht als hij/zij 40% van de wakkere tijd besteedt aan werk, 40% aan sociale contacten en je persoonlijke leven, de overige 20% is voor jezelf zoals hobby’s en sport. Wim reageert gelukkig begripvol en rustig. Telefonisch (mijn PC is nog steeds onderweg ter reparatie) zetten we de boel eens op een rijtje. We evalueren de afgelopen periode en we maken plannen voor de toekomst. De balans is even zoek, ook voor Wim. Hij werkt keihard in India maar mist de gezelligheid van het gezinsleven. De zorgpieken en werkpieken zijn nu even abnormaal hoog geweest. Toch concluderen we dat we op de goede weg zijn samen.

Bloemen te koop, bloemen te koop!” roept Sam luid op het zandpad naast ons huisje in het bos. Voor hem op een dekentje liggen bosjes zelfgeplukte bloemen met een stukje tape eromheen om de boel bij elkaar te houden. Dagmar heeft op een stukje papier ‘bloemen 10 cent’ geschreven. Het is inmiddels heerlijk, zonnig weer en helemaal niet stil of eenzaam in de bossen. Wandelaars, mountainbikers, groepen jongeren van de scouting en zelfs paard en wagen komen voorbij. Enkele mensen kopen een bloemetje, de beste klant ben ik. Ons boshuisje is altijd gevuld met bloemen.

Ook Dagmar verlangt naar een thuisgevoel. “Ik kan er niet van slapen mama, ik heb er zo’n zin in om weer naar India te gaan!” Ze komt uit haar stapelbed gekropen. De hele middag is ze bezig geweest met het ontwerpen en schetsen van haar droomkamer. Wolken, blauw en wit, een klamboe, ook de Ikea was blij met ons afgelopen week. “Ik wil het zo graag gezellig maken, mama.” Ik besef dat haar gevoel wordt versterkt doordat ze hier in dit minihuisje in een piepklein kamertje slaapt, omringd door koffers en stapels wasgoed. Haar communiejurk (=droomjurk) lonkt iedere dag, verscholen tussen de stofzuiger en spinnenwebben in.

“Hallo gamewinkel, ja, sorry maar ik heb het toch niet nodig. Ja, mijn man zit in de automatisering en die leert ze wel een keer met die dingen omgaan in de toekomst. Tot die tijd genieten ze in de geweldige bossen in Nederland en van het zwembad en lekkere weer in India! En ik? Over twee weken heb ik ook weer iemand om mee te spelen. Ja, daar verheug ik me op. Geweldig he? Tot ziens!”