Tropische temperaturen

Bijlage: nieuwe foto's

Wauw! Eindelijk lekker weer in Nederland, bijna 30 graden! Zwembaden worden opgezet, korte rokjes aangedaan en onze kinderen zien ’s avonds net zo zwart als het voetbalteam van Ghana; het enige Afrikaanse land dat door is naar de kwartfinales van het WK.

Morgen vliegen we weer terug naar huis. India zal ons weer vertragen. Warm weer maakt niet alleen de mensen in India wat langzamer, ook in NL leeft men in deze hitte trager, behalve als Nederland scoort, dan veren we allen tegelijk weer op.

In drie maanden tijd zijn onze dekbedovertrekken 1x verschoond (ze ruiken nog steeds niet), is er precies 1x gedweild (zojuist, het huisje moet immers netjes achtergelaten worden) en heb ik 2 wasjes (dank je wel, Janneke van Zorgboerderij Bij de Pinken!) per week gedraaid. Van poetsen zal ik nooit overspannen raken. Wat me in NL dan wel teveel werd? De zo lief en goed bedoelde oprechte belangstelling voor ons gezin wordt me teveel; ik begin een sociale fobie te ontwikkelen!

“Mieke, als ze je in de Albert Heijn weer aanspreken, dan los ik het wel op!” zegt Wim terwijl we richting de supermarkt van Bladel fietsen. “t Wordt me even teveel Wim, ik hoor alleen mezelf nog praten, steeds hetzelfde verhaal, overdag word ik moe van mezelf en ’s nachts houden de muizen in huis me wakker!” “Weet je wat,”zegt Wim met een lach, “als ze jou aanspreken, dan spring ik er wel tussen en neem het gesprek over, oké?” Humor helpt! Zelfs Dagmar zegt spontaan (echt waar, 8 jaar oud!): ”als ik in India ben, krijg ik weer tijd voor mezelf. Eerst wilde ik beroemd worden, nu niet meer.”

We hebben er allemaal zin in om weer naar huis te gaan. We kunnen erg tevreden zijn. Ik heb mijn ouders, redelijk gezond, weer kunnen vastpakken. De kinderen hebben een heerlijke tijd op en buiten school gehad en beheersen de Nederlandse taal weer wat beter. De flexibiliteit van (onze) kinderen is groot. De zaak in India draait door, ook tijdens de fysieke afwezigheid van Wim tijdens zijn vakantie. We voelen de liefde van heel veel mensen om ons heen.
In India richten we ons weer op de binnenkant, onszelf, ons gezin, in plaats van op anderen. Pas bij leegte komt nieuwe creativiteit. Een periode zonder afspraken, zal zeker voor nieuwe ontdekkingen zorgen.

Ook onze kinderen hebben weer heel wat ontdekt. In India is praten over seks taboe maar hier hoort Dagmar in een uitzending over IVF (in het programma Klokhuis) hoe baby’s op natuurlijke -en niet natuurlijke wijze worden ‘gemaakt.’ Ik ben even verrast over het onderwerp op TV, maar de wijze waarop het wordt verteld is erg vriendelijk. Als Wim na 7 weken terug is uit India zegt hij: ”ik heb een cadeautje voor je meegebracht,” waarop Dagmar zegt: “Het grootste cadeau heb ik al gekregen, en dat is dat jij er weer bent!” waarna ze uitgebreid aan Wim verteld wat ze allemaal gezien heeft bij Klokhuis. Ze zijn lang gescheiden van elkaar geweest, maar de liefde en het vertrouwen is direct voelbaar aanwezig.

Ontdekkingen… Sam, aanhankelijk als altijd, komt ’s ochtends vaak dicht tegen me aan liggen. Even weet ik niet of ik het goed voel, maar toch voel ik iets bewegen. Even later zegt hij:”mama, mijn piemeltje staat omhoog.” Dit is de 2e keer. De week ervoor ontdekte hij ook een stijf piemeltje. “Mama, wat is er toch met me aan de hand?” Een geruststellend ‘dat is niet erg Sam, dat hebben alle jongetjes, daar hoef je je geen zorgen om te maken’ is voldoende. Ik ben vertederd. Er zal zeker een tijd komen, dat hij niet meer zo open is en dicht tegen me aankruipt …

Op z’n tijd hebben we ons echt allochtoon gevoeld! Gelukkig wonen we niet in Limburg… Bij de gemeente Bladel wilde ik het paspoort van Jade verlengen maar ze konden niets voor me doen. We horen er niet meer bij! We moesten er 2x voor naar Den Haag! Ook ontvangen we een brief, we worden gezien als ‘illegalen’, de Gemeente vermoedt dat we illegaal in Nederland wonen.

Terwijl we onze laatste spullen naar het verleden, een gehuurde opslagruimte bij een boer brengen, vraagt, in oranje uitgedoste, Sam in de auto aan Jade:”Wat is dat, opslag?” waarop Jade uitlegt:”Sam, opslag is de plek waar je spullen oud worden.”

En zo is het! Zodra je afstand neemt, hebben spullen geen waarde meer. Dat geldt zeker niet voor ons sociale leven: Uit het oog is bij ons zeker niet uit het hart!

Gisteren heeft Nederland met 2-1 gewonnen van Slowakije. Jade en Wim zingen uitbundig: “Hup Holland Hup! Laat de leeuw niet in zijn hemdje staan, hup Holland hup!” Een Hollandsere afsluiting van onze tijd hier kunnen we ons niet wensen! En de tropische temperaturen; die hebben we iedere dag het komende jaar!

Bedankt allemaal en tot schrijfs!