Even terug in Nederland

“Wat doe ik hier?” vraag mijn man Wim zichzelf hardop af. “Wat is het hier saai zeg.” We lopen door ‘ons’ dorp Bladel. Het verkeer raast niet voorbij. Er zitten geen schoenmakertjes aan de weg. Er liggen geen ananassen, meloenen, of mensen langs of op de straat. We hoeven niemand te ontwijken. Onze kinderen worden niet aangeraakt. Er komt geen geur van bloemen, uitlaatgassen of rottend afval op ons af.

Een week zijn we nu in Nederland. We hebben ervan genoten om 2e Paasdag de hele familie weer om ons heen te hebben. Het is fijn om te horen hoe het iedereen vergaat. In India creëren we ons eigen geluk en dat kost regelmatig veel energie. Als je weer bij je familie bent, gebeurt dat automatisch. En omdat onze kinderen materieel niet verwend zijn, springen ze in het rond bij het krijgen van een paaseitje, een boterham met vleeswaren (dit is niet te vinden in Kerala) of een cadeau. Het geluk dat ze voelen, delen ze met hun omgeving.

3 dagen na aankomst in Nederland zitten de kinderen alweer op school. Ze zijn direct hun klas ingegaan alsof ze niet weg zijn geweest. Ze vinden de Indiase school leuk, maar de Nederlandse school héél erg leuk. Sam heeft zelfs zijn 6e verjaardag op school gevierd. De vrolijke, kindvriendelijke wijze waarop juf Judith dit vormgeeft , staat zo lijnrecht tegenover de soberheid waarmee ze er in India (geen) vorm aan geven. Ik besef dat heel goed. Afspreken en feestjes, ze (en ik) genieten ervan!

Eindelijk kunnen we weer eens hand in hand over straat lopen. In India zie je veel meisjes of jongens vriendschappelijk hand in hand met elkaar lopen, maar stelletjes lopen altijd los. Helaas voelt Wim het moment van romantiek niet; hij stopt zijn handen liever in zijn jaszak; het is veel te koud…

We lopen bij de AH naar binnen. Ik probeer met de ogen van een vreemdeling naar de ruimte te kijken. Is dit werkelijk mooier en overzichtelijker dan in India? Een buitenlander zal dit anders ervaren. Het is de vanzelfsprekendheid en voorspelbaarheid, die iets prettig maakt of juist saai. Bekend terrein. Het is niet mooier hier, het is alleen anders. In India is alles chaos, maar je leert de orde in de chaos zien. Als we in India door een winkel lopen is 70% van het assortiment in onze ogen ‘vreemd voedsel.’ Hier weten we direct dat dat gele spul in dat potje appelmoes is. En we weten hoe vanillevla smaakt. Het duurt een hele poos in een vreemd land voordat je weet wat er in al die potjes en flesjes verkocht wordt en of je het lekker vindt. Zelfs een banaan in India lijkt een gewone banaan, maar dan blijkt het een bakbanaan, chipsbanaan, dessertbanaan of babybanaan te zijn. Wist je trouwens dat een banaan eigenlijk geen fruit is maar een kruid?

De fietsen en winterkleren zijn bij de opslag opgehaald. Mijn vriendin Diana heeft wat kinderfietsjes gebracht. Mijn broer heeft zijn oude fiat Panda weer voor de deur gezet. Mijn schoonzussen en moeder hebben ons verrast met boodschappen bij aankomst. Inmiddels staat de voorraadkast vol met eten dat we gemist hebben. 4 soorten (wat een keus!) hagelslag, chocoladevlokken, oude kaas, bruine broodjes, drop, paaseitjes (wij zijn er nog niet op uitgegeten hoor!) en toetjes; heerlijk! De regenlaarzen staan bij de deur en ik loop rond met mijn sokken in de teenslippers. De kinderen krijgen geen rood koppie van de Indiase zon, maar rode koontjes van het buiten hutten bouwen, fietsen en ravotten. Ze blijven niet wakker van de hitte, maar vallen als een blok in slaap door de frisse buitenlucht.

Ons 'retro' vakantiehuisje in de bossen is precies goed voor ons. Oude tijden herleven hier! In een lavet op heuphoogte was ik de kinderen of badderen ze zelf. We kunnen alleen NL 1-2-3 én Omroep Brabant ontvangen, wat ik alleen maar fijn vind. Ik fiets met de vuile was door de weilanden naar de wasmachine in een zorgboerderij 500 meter verderop. Ja, ook voor mij wordt gezorgd…

“Kijk toch eens hier, is dit nu belangrijk nieuws? Een man rijdt 106 km per uur, waar je 50 mag. Moet dat in de krant? Ohoh wat erg als iemand te hard rijdt, tja, dat moet in de krant. Hoe krijg je de krant vol?” Wim leest me voor uit het Eindhovens Dagblad, tja, hij ergert zich enorm aan alle regeltjes in Nederland. Hij kan maar moeilijk wennen… Ook zit zijn hoofd vol met vragen en oplossingen rondom nieuwe opdrachten. Gelukkig informeert het personeel hem dagelijks over de vorderingen. Nog 1 ½ week Wim, maar voor die tijd heb ik nog wat plannen met je!

Voor het eerst in 8 jaar, heb ik overdag alle kinderen op de basisschool in Nederland. Dat is stil. Maar midden in de bossen; wat is dat stil. Héél stil. Amper verkeer, amper geluiden. Nu pas merk ik hoe vol ik zit met geluiden. Jaren geleden heb ik ooit eens een meditatiecursus gevolgd. Aan het eind van de cursus kreeg iedereen een kaars mee naar huis met een strikje eromheen met daaraan een kaartje dat speciaal voor jou was bedoeld. Op mijn kaartje stond ‘STILTE.’ Ik heb het briefje nog steeds, ik koester het woord, omdat ik weet dat ik het nodig heb. Terwijl ik vanaf de bank naar buiten de bossen in staar, besef ik me dat dit het moment is, om de stilte te omarmen…