Het leven in de flat. Een dief!
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
27 September 2010 | India, Trivandrum
Ik word begeerd, met enorme geilheid bekeken. Niet alleen de zon warmt me op bij ons zwembad, maar ik gloei nog veel meer van de begeerlijke blikken van Indiërs die allen, stiekem vanaf hun balkonnetje proberen mijn overrijpe, maar heerlijke Rubens lichaam vast te leggen met hun telescopen. Ik kan, bewust van hun aanwezigheid, bijna geen recht baantje meer trekken. Ze leggen mijn bijna naakte lichaam op de, nu zeer gevoelige plaat vast. Althans…, volgens Anjali van 4A.
De steeds dikker wordende Anjali zit letterlijk opgesloten in haar paleis. Zij heeft de grootste flat en tijdens een kort gesprekje met me bij haar thuis zei ze: ”My husband does not allow me to swim, he thinks ‘they’ will watch me with a big telescope, but I love to swim.”
Je wordt in deze omgeving vanzelf een voyeur. Vanaf mijn balkonnetje overzie ik iedereen die komt en gaat. Ik zie architecte Maya, op hoge hakken lopend, haar balkon met elegante bloempotten met stoere planten is een weerspiegeling van haar zwierige persoonlijkheid. Ik zwaai vrolijk naar de altijd belangstellende, gesluierde Ameena, ze heeft zojuist de Ramadan afgesloten en zal dit gaan vieren bij haar familie in Kollam, zo’n 2 uur reizen verderop. Van boven en onder komen telefoongesprekken, roddels, muziek, gemopper en gelach op me af, maar ik versta er niets van…
Ik sta op de 15e verdieping en kijk naar beneden. Gedachten die ik liever niet heb, overvallen me. “Hoe zou het voelen als ik vanaf de flat naar beneden spring? Wie zou me vinden? Bizarre gedachten zijn menselijk, iedereen heeft ze wel eens. De kunst is om ze niet serieus te nemen. Laat ze komen en gaan, net al de wolken vlak boven me, die ik bijna kan aanraken.
Laat in de middag kom ik thuis. Voor de flat zie ik een hoopje mens. Het blijkt mijn hulp Helen te zijn. Met haar hoofd diep gebogen tussen haar schouders komt ze snikkend naar me toe. “Mem, you gave me Rs. 2000 (€ 35,00) advance this morning but I can not find it anymore. It is a lót of money and I looked everywhere. So I waited all day until you came back because maybe you took it back?” Nee, Helen, ik heb het geld vanmorgen aan je gegeven en jij hebt het op tafel gelegd. We gaan iedere stap van de dag nog eens na. Samen legen we haar tas nogmaals. Het enige waar ik aan kan denken is Thampi, hij is even binnen geweest om de gasstand op te meten. Hij kan het meegenomen hebben. Ik besluit een heel gevaarlijk spel te gaan spelen; het afgelopen jaar heeft hij namelijk nagenoeg nooit zijn woord gehouden. Ik zet een val uit. En het lukt; hij trapt erin! Twee dagen later komt Thampi Rs. 4000 servicekosten ophalen. Hij tekent voor ontvangst en geeft het betalingsbewijs aan mij. Vervolgens geef ik hem maar Rs. 2000 en vertel hem dat hij de rest in zijn eigen zak kan vinden! Oef. Ik besef dat ik me op glad ijs bevind. Ik weet het natuurlijk niet zeker! Waar begin ik aan? Speel ik met vuur nu? Gaat hij een list bedenken, die zelfs voor ons gezin gevaarlijk kan zijn? Je weet nooit waar een mens toe in staat is, wat weet ik van een Indiase man die te pakken is genomen door een westerse vrouw met (te) veel lef? De volgende dag betaal ik het geld alsnog maar ik besluit nooit meer iets tegen hem te zeggen en mijn hulp het voordeel van de twijfel te geven. Helen krijgt opnieuw Rs. 2000. Mocht zij de dader zijn geweest, dan is het geld in haar ondergoed meegenomen… Helaas zal ik het nooit weten en mijn vertrouwen in haar heeft ook een deuk opgelopen.
De steeds dikker wordende Anjali zit letterlijk opgesloten in haar paleis. Zij heeft de grootste flat en tijdens een kort gesprekje met me bij haar thuis zei ze: ”My husband does not allow me to swim, he thinks ‘they’ will watch me with a big telescope, but I love to swim.”
Je wordt in deze omgeving vanzelf een voyeur. Vanaf mijn balkonnetje overzie ik iedereen die komt en gaat. Ik zie architecte Maya, op hoge hakken lopend, haar balkon met elegante bloempotten met stoere planten is een weerspiegeling van haar zwierige persoonlijkheid. Ik zwaai vrolijk naar de altijd belangstellende, gesluierde Ameena, ze heeft zojuist de Ramadan afgesloten en zal dit gaan vieren bij haar familie in Kollam, zo’n 2 uur reizen verderop. Van boven en onder komen telefoongesprekken, roddels, muziek, gemopper en gelach op me af, maar ik versta er niets van…
Ik sta op de 15e verdieping en kijk naar beneden. Gedachten die ik liever niet heb, overvallen me. “Hoe zou het voelen als ik vanaf de flat naar beneden spring? Wie zou me vinden? Bizarre gedachten zijn menselijk, iedereen heeft ze wel eens. De kunst is om ze niet serieus te nemen. Laat ze komen en gaan, net al de wolken vlak boven me, die ik bijna kan aanraken.
Laat in de middag kom ik thuis. Voor de flat zie ik een hoopje mens. Het blijkt mijn hulp Helen te zijn. Met haar hoofd diep gebogen tussen haar schouders komt ze snikkend naar me toe. “Mem, you gave me Rs. 2000 (€ 35,00) advance this morning but I can not find it anymore. It is a lót of money and I looked everywhere. So I waited all day until you came back because maybe you took it back?” Nee, Helen, ik heb het geld vanmorgen aan je gegeven en jij hebt het op tafel gelegd. We gaan iedere stap van de dag nog eens na. Samen legen we haar tas nogmaals. Het enige waar ik aan kan denken is Thampi, hij is even binnen geweest om de gasstand op te meten. Hij kan het meegenomen hebben. Ik besluit een heel gevaarlijk spel te gaan spelen; het afgelopen jaar heeft hij namelijk nagenoeg nooit zijn woord gehouden. Ik zet een val uit. En het lukt; hij trapt erin! Twee dagen later komt Thampi Rs. 4000 servicekosten ophalen. Hij tekent voor ontvangst en geeft het betalingsbewijs aan mij. Vervolgens geef ik hem maar Rs. 2000 en vertel hem dat hij de rest in zijn eigen zak kan vinden! Oef. Ik besef dat ik me op glad ijs bevind. Ik weet het natuurlijk niet zeker! Waar begin ik aan? Speel ik met vuur nu? Gaat hij een list bedenken, die zelfs voor ons gezin gevaarlijk kan zijn? Je weet nooit waar een mens toe in staat is, wat weet ik van een Indiase man die te pakken is genomen door een westerse vrouw met (te) veel lef? De volgende dag betaal ik het geld alsnog maar ik besluit nooit meer iets tegen hem te zeggen en mijn hulp het voordeel van de twijfel te geven. Helen krijgt opnieuw Rs. 2000. Mocht zij de dader zijn geweest, dan is het geld in haar ondergoed meegenomen… Helaas zal ik het nooit weten en mijn vertrouwen in haar heeft ook een deuk opgelopen.
-
27 September 2010 - 19:42
Hugo Greefhorst:
Hee zusje, je bent nog maar net 40. Hoe ben je aan dat overrijpe lichaam van je gekomen? Heb je misschien te lang in de zon gelegen? Weet je, er zijn speciale badpakken met bijpaasende hoofddoeken waarmee je volledig ingepakt kunt zwemmen. Grapje natuurlijk, want wat is er heerlijker dan de wetenschap dat je mooi gevonden wordt en niet bereikbaar bent. Daar zou je een erotische avond met je liefhebbende Wim aan over kunnen houden. Het is maar weer een idee...... Jij hebt overigens altijd zwemweer; dat kunnen wij niet zeggen. En vandaag al helemaal niet! 10 graden, winderig en zeiknat. Als ik dan zou mogen kiezen zou ik gewoon aantrekkelijk gevonden willen worden in het zwembad!
Dikke zoen en de groetjes aan je gezin! -
27 September 2010 - 20:28
Irene:
Wederom een heerlijk verhaal om te lezen Mieke.
Kijk nu op tv " onverwacht bezoek" ,over een dochter die vertrokken is naar Costa Rica. Altijd mooi om te zien,net als jouw verhalen steeds maar weer,wat geniet ik ervan! Dikke zoen meisje -
27 September 2010 - 20:30
Irene:
Dank je wel voor weer een mooi verhaal!!!
Ik geniet ervan!
Dikke zoen.
Liefs irene.
-
27 September 2010 - 20:32
Irene:
hahahahaha,dacht dat ik m'n berichtje kwijt was!!!,nou heb je er twee!...eh 3!! -
28 September 2010 - 06:14
Tom&Monique Brouwer:
Hoi Mieke,
Ja... wie moet je vertrouwen? Wat is normaal?
We herkennen het helemaal!... We volgen je met veel belangstelling, en over niet al te lange tijd kan je onze augustus ervaring op de andere kant van de zuidkust lezen op www.magilcchi.nl.
Groetjes uit een inderdaad winderig en kleddernat Hapert! -
28 September 2010 - 06:17
Tom&Monique Brouwer:
Hoi Mieke! We herkennen het helemaal! Wat is normaal, wie denkt wat... Onze ervaringen wat dat betreft op die andere zuidkust van India lees je binnenkort op www.magilcchi.nl. Sterkte! En groetjes uit een inderdaad wet & windy Hapert... -
28 September 2010 - 09:43
Tante Lenie:
Hallo Mieke,
Ja Mieke de waarheid ligt altijd in het midden zullen we maar zeggen,
maar ook hier zijn mensen die je bedonderen met geld alleen op een nettere manier !!,
Mieke woon je echt zo hoog in die flat, het is wel een mooi gebouw zo te zien.
groetjes en tot schrijfs.
Lenie.
-
28 September 2010 - 09:47
Mama En Papa:
Wát een verhaal Mieke.
Dat is volgens ons al de 2e keer dat er geld van je hulp verdwenen is. Jammer dat je op deze manier niemand meer kunt vertrouwen.
Hopelijk heb je de volgende keer beter nieuws. Liefs van ons. XXX -
28 September 2010 - 12:04
Marjo:
Weer een prachtig verhaal.Jammer dat je op deze manier niemand meer durft te vertrouwen.
Ik mail je binnenkort.
Veel groeten voor jullie allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
