Het leven in de flat. Een dief!

Ik word begeerd, met enorme geilheid bekeken. Niet alleen de zon warmt me op bij ons zwembad, maar ik gloei nog veel meer van de begeerlijke blikken van Indiërs die allen, stiekem vanaf hun balkonnetje proberen mijn overrijpe, maar heerlijke Rubens lichaam vast te leggen met hun telescopen. Ik kan, bewust van hun aanwezigheid, bijna geen recht baantje meer trekken. Ze leggen mijn bijna naakte lichaam op de, nu zeer gevoelige plaat vast. Althans…, volgens Anjali van 4A.

De steeds dikker wordende Anjali zit letterlijk opgesloten in haar paleis. Zij heeft de grootste flat en tijdens een kort gesprekje met me bij haar thuis zei ze: ”My husband does not allow me to swim, he thinks ‘they’ will watch me with a big telescope, but I love to swim.”

Je wordt in deze omgeving vanzelf een voyeur. Vanaf mijn balkonnetje overzie ik iedereen die komt en gaat. Ik zie architecte Maya, op hoge hakken lopend, haar balkon met elegante bloempotten met stoere planten is een weerspiegeling van haar zwierige persoonlijkheid. Ik zwaai vrolijk naar de altijd belangstellende, gesluierde Ameena, ze heeft zojuist de Ramadan afgesloten en zal dit gaan vieren bij haar familie in Kollam, zo’n 2 uur reizen verderop. Van boven en onder komen telefoongesprekken, roddels, muziek, gemopper en gelach op me af, maar ik versta er niets van…

Ik sta op de 15e verdieping en kijk naar beneden. Gedachten die ik liever niet heb, overvallen me. “Hoe zou het voelen als ik vanaf de flat naar beneden spring? Wie zou me vinden? Bizarre gedachten zijn menselijk, iedereen heeft ze wel eens. De kunst is om ze niet serieus te nemen. Laat ze komen en gaan, net al de wolken vlak boven me, die ik bijna kan aanraken.

Laat in de middag kom ik thuis. Voor de flat zie ik een hoopje mens. Het blijkt mijn hulp Helen te zijn. Met haar hoofd diep gebogen tussen haar schouders komt ze snikkend naar me toe. “Mem, you gave me Rs. 2000 (€ 35,00) advance this morning but I can not find it anymore. It is a lót of money and I looked everywhere. So I waited all day until you came back because maybe you took it back?” Nee, Helen, ik heb het geld vanmorgen aan je gegeven en jij hebt het op tafel gelegd. We gaan iedere stap van de dag nog eens na. Samen legen we haar tas nogmaals. Het enige waar ik aan kan denken is Thampi, hij is even binnen geweest om de gasstand op te meten. Hij kan het meegenomen hebben. Ik besluit een heel gevaarlijk spel te gaan spelen; het afgelopen jaar heeft hij namelijk nagenoeg nooit zijn woord gehouden. Ik zet een val uit. En het lukt; hij trapt erin! Twee dagen later komt Thampi Rs. 4000 servicekosten ophalen. Hij tekent voor ontvangst en geeft het betalingsbewijs aan mij. Vervolgens geef ik hem maar Rs. 2000 en vertel hem dat hij de rest in zijn eigen zak kan vinden! Oef. Ik besef dat ik me op glad ijs bevind. Ik weet het natuurlijk niet zeker! Waar begin ik aan? Speel ik met vuur nu? Gaat hij een list bedenken, die zelfs voor ons gezin gevaarlijk kan zijn? Je weet nooit waar een mens toe in staat is, wat weet ik van een Indiase man die te pakken is genomen door een westerse vrouw met (te) veel lef? De volgende dag betaal ik het geld alsnog maar ik besluit nooit meer iets tegen hem te zeggen en mijn hulp het voordeel van de twijfel te geven. Helen krijgt opnieuw Rs. 2000. Mocht zij de dader zijn geweest, dan is het geld in haar ondergoed meegenomen… Helaas zal ik het nooit weten en mijn vertrouwen in haar heeft ook een deuk opgelopen.