De UK (Upper Kindergarten) en Class III

In NL voelde ik me net een onrustig, opgejaagd dier, ik wilde vluchten, ontsnappen, liet me daarheen leiden waar de jager me hebben wilde. Ik was al gekooid nog voor ik gevangen was. Ik liet het zelf gebeuren. Mijn dankbaarheid zat vooral in de twee maanden Nederlands onderwijs voor de kinderen en het weerzien met de familie.

Hier in India neem ik weer zeggenschap over mijn eigen leven. Binnen mijn territorium geniet ik van wat India biedt en ben ik weer de ontspannen, echte leeuwin, die haar welpen bewaakt en beschermt.

“Wat vind jij de mooiste kleur?” vraagt Dagmar aan de meisjes in haar klas terwijl ze haar nieuwe stiften laat zien. Twee meisjes wijzen rose en geel aan. Gelovige Michelle van 7 antwoordt: “It’s not good to love just one color, because God made all the colors.”

Dagmar kan tegenwoordig makkelijk over deze uitspraken heenstappen. “Ach mama, het is India he?”

Ja, we hebben onze weg gevonden hier. We zwemmen na schooltijd en bij schemering zwermt het van de kinderen, vleermuizen en buizerds rondom de flat. In de weekenden bezoeken we het ‘Mangofest’, rijden we naar badplaats Varkala of touren we wat rond.

“God’s love, is so wonderful, oh wonderful World,” zingen de kinderen iedere ochtend in de klas van Sam en Jade. Sam werd de 1e schooldag zo overweldigd door de grote stapel boeken, de nieuwe juf, Engelse taal én de Godsdienstige sfeer in de klas dat hij niet meer kon stoppen met huilen. Ik heb ze na een half uur samen mee naar huis genomen en thuis alle boeken met ze doorgekeken. Ze mochten er zelfgekozen stickers op plakken om ze te markeren en we hebben de eerste lesjes samen gemaakt.

In NL zou Sam zijn overgegaan naar groep 4. Het is geen talig kind, dus ik had mijn twijfels. Hij kan het allemaal zo mooi zeggen allemaal! “Het gaat stijf omhoog (stijl omhoog).” En : “De koffie is veel te streng (veel te sterk).” Een mixer is een blikser. Papa heeft een tekening van een kind met een piemeltje gemaakt. Wim vraagt: “Sam, hoe zie je dat het een jongetje is?” Sam: “Dat zie ik aan zijn hoedje.”“Beter kijken, Sam, waar zie je het aan?” “Oh, aan zijn staartje…”

Dagmar zit nu in Class III. Juf Jane wordt afgewisseld met enkele andere juffen, wat Dagmar goed doet. Het onderwijs wordt beschouwelijk; ze hebben zelfs samen rode pepers en bonen gepland in het schooltuintje! Social Studies, Science, English & Math’s, ze heeft al hele gedichten uit haar hoofd moeten leren (zie foto’s) en voorgedragen. “Mama, ik had maar één foutje, er stond een komma verkeerd.” De computertheorielessen lijken me ook niet geschikt voor haar leeftijd (zie foto’s), maar toch... ze leert het nagenoeg allemaal uit haar hoofd.

Afgelopen April vroeg ik de school om nieuwe tafels en bankjes voor de oudste kinderen; de kinderen zaten bijna opgevouwen in hun schoolbankje. Die zijn er! Ja, onze adviezen hier worden goed overwogen en bijna altijd uitgevoerd.

De juf van Dagmar vindt het normaal dat kinderen, als ze maar 5 minuten over hun lunch doen, ze direct weer verder gaan met werken. We zijn nu zover dat Dagmar een half uur eerder mag stoppen met school om in een andere klas in haar uppie ‘Arts’ te gaan doen.

Middels de dagelijkse ‘Diary' (een soort van op en neer schrift tussen ouders en leerkracht) probeer ik op te komen voor zaken die, in Westerse ogen, zó vanzelfsprekend zijn: ‘Can you please give Sam and Jade time to play after they had lunch?’ ‘Can they please play outside once in a while?’

De kinderen zijn duidelijker veel flexibeler dan ik. Nederland was toen, India is nu, ondanks de verschillen.

En ja, de tranen vloeien zo nu en dan. Bij Sam als ze op school wéér een wisseltand in de gootsteen weg hebben gespoeld. Bij Jade als ze de letter J andersom schrijft en van de juf net zo lang moet oefenen tot ze hem kent. Een week later schrijft ze 'm toch weer andersom...

Zoals Dagmar zegt: “Ach, het is India he..”