Weekendje weg

We hebben de laatste zitplaats treintickets kunnen bemachtigen en zitten in de langzame trein terug van een weekendje Cochin. Gelukkig vermaken de kids zich, want we zijn al zeker 2,5 uur langer dan gepland onderweg.

Wim en ik vechten om de kids die rust te geven; iedereen wil namelijk staan op de paar vierkante decimeters voor hun bengelende beentjes! 12 zitplaatsen, en we zijn met zeker 50 mensen! Jonge jongens hangen met hun bovenlijven uit de trein, met één arm houden ze zich en elkaar vast.

We proberen een barrière te vormen met onze benen, puur om onze kinderen te beschermen. De menigte laait op: ”You have to adjust, give us your space!” Het gaat in het Malayalam verder en de hele meute begint tegen ons te roepen, lachen, honen. Ze doen ons na. Er is geen uitweg mogelijk. Raamtralies aan de ene kant en al die mensen aan de andere kant. Het wordt angstig. “Mieke, rustig blijven, niet reageren!” zegt Wim.

Ik probeer rustig te blijven en mijn boek te lezen. Voor de zoveelste keer haal ik de Punjabi sjaal van een vrouw van mijn boek af zodat ik de letters zie. Mijn hoofd probeert de natte plek op haar rechteroksel enigszins te ontwijken, bah, wat een misselijkmakende geur komt daar uit! Een andere vrouw heeft haar tas op mijn schoot gezet. Ze leunt met haar elleboog op mijn schouder. Zo nu en dan krijg ik een flinke stomp van een vrouw die mijn hoofd als steunpilaar gebruikt.

5 uur later zijn we allemaal wat milder. Ik deel water en biscuitjes uit aan de mensen om me heen, mijn boek is inmiddels uit. Niemand durft veel te drinken omdat de WC de hele rit onbereikbaar is. Moe en bezweet komen we rond middernacht thuis.

De stad Cochin, met zijn betere winkels en lekkere eten, is leuk. Maar deze trein... nooít meer!

Bijlage: foto’s van de afgelopen maand inclusief ons personeelsuitje met fotozoektocht