Jarig

We gaan een lang weekend weg om onze verjaardagen te vieren. Een koffer met wat kleding en alle zelfgemaakte tekeningen gaan uiteraard ook mee.

In Cochin stoppen we bij het Holiday Inn voor een fantastische lunch. “It’s my father’s birthday, yes, my father’s birthday!” roepen de kinderen uitgelaten. Niet veel later wordt Wim spontaan verblijd met een heerlijke chocoladecake, zeker 10 man personeel zingt hem spontaan toe. We bedanken hen uitgebreid, ontdekken de buurt en gaan daarna ergens borrelen. De kinderen krijgen er lol in. “It’s my father’s birthday, yes, my father’s birthday!” Er worden twee champagne met nootjes gebracht en Wim wordt uitgebreid gefeliciteerd. Even later schuiven we bij het diner aan. “It’s my father’s birthday, yes, my father’s birthday!” zeggen de kids tegen het personeel. Nog geen half uur later gaan alle lichten in het restaurant uit en komt het personeel ons een heerlijke chocoladecake brengen. Wij delen de taart met de gasten aan de tafeltjes om ons heen. Wát een verwennerij! Wát een onverwachte aandacht!

Niemand die natuurlijk gelooft dat ik de dag erna jarig ben!

Ik denk terug aan vanmorgen, tijdens onze eerste stop gaf Dagmar Wim een mooi opgerold briefje, ‘ I love you father’, en een groot hart met papa erop.

'Lieve papa, de liefste, stoerste and coolste papa heb ik. Je bent nou 44 jaar, daar moet je trots op zijn. Sommige ouders denken altijd oh nee, weer een jaar der bij: maar dat moet jij niet denken, denk gewoon: ik moet trots op mezelf zijn! Sommige mensen zijn niet zo voorzigtig, ze luisteren liedjes op hun telefoon als ze de weg oversteken. Dat doe jij zeker niet, dat is goed dat je dat niet doet. Héél erg gefeliciteerd hoor. Groetjes Dagmar.'

Sam heeft een boekje met leuke tekeningen gemaakt voor ons beiden. We lachen om zijn grappige creaties op het papier.

Mijn verjaardag is het tegenovergestelde. We rijden de hele dag in het drukke verkeer richting Munnar. In een gedateerd ‘family restaurant’ drinken we een armoedige kop waterige koffie. Jade is hangerig en Wim is uitgeput van het rijden en onvoldoende uitgerust van de drukke werkweek. Het regent. Na uren rijden bereiken we in de namiddag de theeplantages van Munnar. Het is er mooi, maar het regent zó hard dat we amper van het uitzicht kunnen genieten.

De avond maakt alles goed. Ik krijg enkele telefoontjes uit NL en geheel onverwachts ontdekken we één chocolade brownie die we met zijn vijven blij delen. Ons voorafje wordt gevolgd door heerlijk avondeten. De kinderen zingen voor me. 5-jarige Jade nestelt zich als een rolletje op mijn schoot, haar hoofd tussen mijn borsten. Samen genieten we. Opeens kijkt ze omhoog en staart me intens aan met haar schitterende ogen. Ze blijft mijn gezicht bestuderen en zegt dan opeens: “mama, ik ben zo blij dat ik jouw kindje ben.” Tientallen kusjes volgen…

Ook ik krijg van Dagmar een mooi opgerold briefje met ‘Love Mother’ met een groot hart erop en allemaal kleine hartjes erom heen.

'Lieve mama,
Ik houd zo veel van jou! Zonder jou zou het leven van mijn heel saai zijn. Jij geeft me altijd ideetjes en dat vind ik heel leuk aan jou. Mama ik vind het fijn dat je me met zoveel dingetjes helpt bijvoorbeeld met een toets die ik moeilijk vind. Ik kan geen andere moeder bedenken die zo leuk en lief als jou is. En ik zou echt geen andere moeder of vader willen hebben. Ben trots op jezelf dat je 43 jaar bent geworden. Héél erg gefeliciteerd hoor, Groetjes Dagmar'

We rijden terug naar de smerige hotelkamer, waar Sam en ik de hele nacht allergisch reageren op de al jaren niet gestofzuigde vloerbedekking. De muggen hebben het hier wel naar hun zin.

Met zonsopgang rijden we, zonder ontbijt (wegwezen uit dit bergdorpje!) aan. Ditmaal genieten we intens van de schitterende tocht. Precies 4 uur later rijden we hongerig tempelstad Madurai binnen. “Kijk, een pasgeopende bakker!” Mét enorme speeltuin! En ze hebben lekkere koffie!

Het is juist het niet voorspelbare, het onverwachte, dat reizen zo bijzonder maakt.

We bezoeken het Gandhi museum en voor het eerst kan ik zonder schuldgevoel genieten van de rit op de fietsriksja (ja, die rijden hier nog steeds rond).


15 augustus, Independence Day, rijden we weer terug naar huis. Precies vandaag, 2 jaar geleden, zijn we uit Bladel vertrokken. Wát een symbolisch moment!

“Eh Wim, waar gaan we volgend weekend naartoe?”