Gezocht: huurhuis in Nederland
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
20 November 2011 | India, Trivandrum
We zullen terugkomen zoals we vertrokken zijn; met 10 koffers en 5 stuks handbagage…
Geen materiële bezittingen; alleen onszelf en het hoognodige nemen we mee.
We hebben een besluit genomen; per 1 januari 2012 zal Wim lijfelijk stoppen als manager van onze Indiase BV. De zaak zal worden overgedragen aan enkele huidige werknemers. Onze ‘zaak’ in NL blijft. Dat betekent dat Wim vanaf iedere plek in de wereld (=het nieuwe werken) projecten kan outsourcen naar ‘ons’ ontwikkelteam in India.
Wim is nagenoeg iedere dag met plezier naar zijn werk gegaan. Het is altijd zijn droom geweest om ‘in korte broek naar het werk te gaan.’ Dit is nog net niet gelukt, maar wat erg meehelpt aan Wims geluksgevoel is dat de zon hier altijd schijnt.
Het leven is een bijzondere rit. We hebben ons laten betoveren door schitterende ervaringen.
“Dagmar, Sam en Jade, kom eens even zitten bij ons. We moeten jullie wat vertellen…”
Wat een dynamische, boeiende weg hebben we al afgelegd, en nog steeds.
Vanaf de allereerste dag van ons India avontuur hebben Wim en ik (en partner, broer Erik) met elkaar afgesproken; eind 2011 evalueren we of we zullen doorgaan of stoppen. Of eerder indien een van ons vijven ongelukkig zou zijn/blijven.
En gelukkig zijn we. Nog steeds. In al mijn verhalen heb ik onze (mijn) ups en downs beschreven maar de grote lijn is duidelijk voor ons; wat hebben we hier een fijne tijd!
“Kinderen, alleen jullie grootste schatten mag je meenemen,“ roep ik terwijl de kinderen direct na het grote nieuws ijverig aan het uitzoeken gaan. Oeps, we zullen hier nog bijna drie maanden zijn, misschien hadden we nog beter even niets kunnen zeggen… “Nee, dat kan niet mee, helaas. Zullen we een hoekje maken met spullen die we aan de arme kinderen geven? Ja, dat kan wel mee, nee, dat zeker niet! We mogen maar 20kg per persoon meenemen!”
Wat hebben wij en de kinderen toch veel geleerd. Iedere keer weer begaven we ons ((on)gewild) buiten de geijkte paden, moesten we ons aanpassen, anticiperen en ook vaak eindeloos geduld hebben. Want we leven hier in een wereld die vaak nog zoveel overeenkomsten vertoont met de verhalen uit de jaren ’50 van onze ouders. Het grote contrast tussen ‘vroeger’ en de ‘vooruitgang’ is iedere dag voelbaar voor ons, in steeds weer nieuwe situaties. Het grootse India zal op het wereldtoneel nog vaak van zich laten horen. Helaas hebben ze nog een lange weg te gaan. De geboden professionaliteit is nog zelden van lange duur.
De school hier bleek (na wat opstartproblemen) een schot in de roos. Niet alleen kunnen Dagmar, Sam en Jade goed Engels lezen, schrijven en spreken, tevens kunnen we ze met een gerust hart terug laten keren naar het Nederlandse onderwijs; ze zijn 'helemaal bij.'
We wonen fijn en al snel hebben we een internationale kennissenkring opgebouwd. Mijn goede Franse vriendin (tevens onderbuurvrouw) Fanfan, barst in huilen uit als we het haar vertellen. We hebben samen ook zo veel plezier. Ze zit in mijn hart.
“Ik vind het wel fijn mama om te gaan,” zegt Dagmar. “Het maakt me niet uit waar we naartoe gaan, ik kan nu toch Engels, maar ik wil wel wat nieuws.” Ja, meisjes van bijna 10 krijgen meer wensen….
Alles is tijdelijk in het leven en dat beseffen we goed. Niks is zeker of voor altijd.
Hoe vaak krijg je in je leven de kans om zonder enige remming na te denken over wat je echt wilt?
Drie jaar geleden begaven we ons in het diepe en dat gaan we nu weer doen. Beetje bij beetje zal onze toekomst zich gaan invullen. Zo vrij als een vogeltje, zonder drukkende hypotheek of door anderen opgelegde verplichtingen.
We willen onze kansen en mogelijkheden onderzoeken! Natuurlijk is er enige onzekerheid, maar we kunnen niet anders dan positief denken, dat zit nu eenmaal in ons beider aard.
En dat betekent allereerst; op ontdekking!
We gaan reizen!
14 februari vliegen we via Kuala Lumpur (Maleisië) voor twee weken naar Vietnam, waarna we een maand naar Java en Bali in Indonesië zullen gaan. Dit is allemaal al geboekt. Verschillende Internetcontacten met Nederlanders met schattige pensionnetjes in het Verre Oosten zorgen nu al voor voorpret.
Over het schoolwerk van onze kinderen maak ik me geen zorgen; werkboekjes taal en rekenen gaan gewoon mee! En Online leren via het web kan overal ter wereld.
Wim kan zich, ook tijdens het reizen, verdiepen in de internationale IT. Mijn missie is om in iedere stad een lokale, internationale of Nederlandse school te bezoeken. Onze kinderen hebben ook al wensen. Jade wil baby schildpadjes gaan bekijken, Sam gaat de uitdaging van ‘grote gevaarlijke vissen’ aan en Dagmar wil dolfijnen zien.
Graag delen we onze toekomstgedachten met jullie, maar ver in de toekomst kijken heeft geen zin. Er ligt nog werk en de komende maanden brengt nog zoveel leuks! Sinterklaas, bezoek van vriendinnen uit Nederland en binnenkort is Wim fulltime in huis. Heerlijk voor mij.
Mijn vriendin Irene zei van de week: ”waar ga de toch aan beginnen!” Haha!
Maar wij voelen ons vrij!
Ik type in www.skyscanner.com (een zoeksite voor vluchten) ….
Date: 30 march. From Bali to Everywhere. One way. 2 adults, 3 kids.
Searching for cheap flights…. destination…
Hongkong, Japan, Rusland en Thailand verschijnen in beeld!
“Eh, Wim, waar ben je nieuwsgierig naar? Welke vlucht zullen we vanaf Bali kiezen?”
Geen materiële bezittingen; alleen onszelf en het hoognodige nemen we mee.
We hebben een besluit genomen; per 1 januari 2012 zal Wim lijfelijk stoppen als manager van onze Indiase BV. De zaak zal worden overgedragen aan enkele huidige werknemers. Onze ‘zaak’ in NL blijft. Dat betekent dat Wim vanaf iedere plek in de wereld (=het nieuwe werken) projecten kan outsourcen naar ‘ons’ ontwikkelteam in India.
Wim is nagenoeg iedere dag met plezier naar zijn werk gegaan. Het is altijd zijn droom geweest om ‘in korte broek naar het werk te gaan.’ Dit is nog net niet gelukt, maar wat erg meehelpt aan Wims geluksgevoel is dat de zon hier altijd schijnt.
Het leven is een bijzondere rit. We hebben ons laten betoveren door schitterende ervaringen.
“Dagmar, Sam en Jade, kom eens even zitten bij ons. We moeten jullie wat vertellen…”
Wat een dynamische, boeiende weg hebben we al afgelegd, en nog steeds.
Vanaf de allereerste dag van ons India avontuur hebben Wim en ik (en partner, broer Erik) met elkaar afgesproken; eind 2011 evalueren we of we zullen doorgaan of stoppen. Of eerder indien een van ons vijven ongelukkig zou zijn/blijven.
En gelukkig zijn we. Nog steeds. In al mijn verhalen heb ik onze (mijn) ups en downs beschreven maar de grote lijn is duidelijk voor ons; wat hebben we hier een fijne tijd!
“Kinderen, alleen jullie grootste schatten mag je meenemen,“ roep ik terwijl de kinderen direct na het grote nieuws ijverig aan het uitzoeken gaan. Oeps, we zullen hier nog bijna drie maanden zijn, misschien hadden we nog beter even niets kunnen zeggen… “Nee, dat kan niet mee, helaas. Zullen we een hoekje maken met spullen die we aan de arme kinderen geven? Ja, dat kan wel mee, nee, dat zeker niet! We mogen maar 20kg per persoon meenemen!”
Wat hebben wij en de kinderen toch veel geleerd. Iedere keer weer begaven we ons ((on)gewild) buiten de geijkte paden, moesten we ons aanpassen, anticiperen en ook vaak eindeloos geduld hebben. Want we leven hier in een wereld die vaak nog zoveel overeenkomsten vertoont met de verhalen uit de jaren ’50 van onze ouders. Het grote contrast tussen ‘vroeger’ en de ‘vooruitgang’ is iedere dag voelbaar voor ons, in steeds weer nieuwe situaties. Het grootse India zal op het wereldtoneel nog vaak van zich laten horen. Helaas hebben ze nog een lange weg te gaan. De geboden professionaliteit is nog zelden van lange duur.
De school hier bleek (na wat opstartproblemen) een schot in de roos. Niet alleen kunnen Dagmar, Sam en Jade goed Engels lezen, schrijven en spreken, tevens kunnen we ze met een gerust hart terug laten keren naar het Nederlandse onderwijs; ze zijn 'helemaal bij.'
We wonen fijn en al snel hebben we een internationale kennissenkring opgebouwd. Mijn goede Franse vriendin (tevens onderbuurvrouw) Fanfan, barst in huilen uit als we het haar vertellen. We hebben samen ook zo veel plezier. Ze zit in mijn hart.
“Ik vind het wel fijn mama om te gaan,” zegt Dagmar. “Het maakt me niet uit waar we naartoe gaan, ik kan nu toch Engels, maar ik wil wel wat nieuws.” Ja, meisjes van bijna 10 krijgen meer wensen….
Alles is tijdelijk in het leven en dat beseffen we goed. Niks is zeker of voor altijd.
Hoe vaak krijg je in je leven de kans om zonder enige remming na te denken over wat je echt wilt?
Drie jaar geleden begaven we ons in het diepe en dat gaan we nu weer doen. Beetje bij beetje zal onze toekomst zich gaan invullen. Zo vrij als een vogeltje, zonder drukkende hypotheek of door anderen opgelegde verplichtingen.
We willen onze kansen en mogelijkheden onderzoeken! Natuurlijk is er enige onzekerheid, maar we kunnen niet anders dan positief denken, dat zit nu eenmaal in ons beider aard.
En dat betekent allereerst; op ontdekking!
We gaan reizen!
14 februari vliegen we via Kuala Lumpur (Maleisië) voor twee weken naar Vietnam, waarna we een maand naar Java en Bali in Indonesië zullen gaan. Dit is allemaal al geboekt. Verschillende Internetcontacten met Nederlanders met schattige pensionnetjes in het Verre Oosten zorgen nu al voor voorpret.
Over het schoolwerk van onze kinderen maak ik me geen zorgen; werkboekjes taal en rekenen gaan gewoon mee! En Online leren via het web kan overal ter wereld.
Wim kan zich, ook tijdens het reizen, verdiepen in de internationale IT. Mijn missie is om in iedere stad een lokale, internationale of Nederlandse school te bezoeken. Onze kinderen hebben ook al wensen. Jade wil baby schildpadjes gaan bekijken, Sam gaat de uitdaging van ‘grote gevaarlijke vissen’ aan en Dagmar wil dolfijnen zien.
Graag delen we onze toekomstgedachten met jullie, maar ver in de toekomst kijken heeft geen zin. Er ligt nog werk en de komende maanden brengt nog zoveel leuks! Sinterklaas, bezoek van vriendinnen uit Nederland en binnenkort is Wim fulltime in huis. Heerlijk voor mij.
Mijn vriendin Irene zei van de week: ”waar ga de toch aan beginnen!” Haha!
Maar wij voelen ons vrij!
Ik type in www.skyscanner.com (een zoeksite voor vluchten) ….
Date: 30 march. From Bali to Everywhere. One way. 2 adults, 3 kids.
Searching for cheap flights…. destination…
Hongkong, Japan, Rusland en Thailand verschijnen in beeld!
“Eh, Wim, waar ben je nieuwsgierig naar? Welke vlucht zullen we vanaf Bali kiezen?”
-
20 November 2011 - 16:27
Maartje:
Wat een avontuur!! En wat goed dat jullie een besluit hebben genomen, dapper. Heel veel succes en geniet nog even extra van dit bijzondere land. Ik ga morgen beginnen aan een tocht in de buurt van Darjeeling, totaal ander India, prachtig. We houden contact, veel groetjes -
20 November 2011 - 16:45
Hugo Greefhorst:
Met gemengde gevoelen lees ik je stukje en op een of andere manier maak ik een flashback naar mijn eigen jeugd. Ik weet niet meer wat het voor invloed heeft als je als kind allerlei ervaringen hebt. Van de negatieve weten we dat het zeker als volwassene behoorlijk wat impact kan hebben. Maar wat als de ervaringen positief zijn? Maakt het dan uit of je opgroeit in Nederland of in India? We waren tevreden thuis, we hadden een hecht gezin. Zelf ben ik opgegroeid in Eindhoven, maar mijn kinderen in Strijp, een dorpje bij Leende met 500 inwoners. Mijn emotie zegt dat het voor de kinderen goed is om in zo'n veilige(re) omgeving op te groeien. maar volgens mij maakt het geen lor uit waar dat gebeurt. Als het maar positief ervaren wordt. Vandaag was de intocht van Sinterklaas. In een bootje, stroomopwaarts over de Aa met vervaarlijk bewegende stoompijp. Het gilde, de ponyclub, de harmonie en de burgemeester stond klaar om de Sint met zijn Pieten te ontvangen. Met 1000 man sterk waren we. Een fantastische ervaring, maar dan in Strijp. Onze Nadir (net 5) heeft er weken naar toegeleefd en toen Sint net aan land was zij hij: kom pap, we gaan naar de gymzaal. Ik moet optreden. (Ook) onvergeeflijk. De moraal?...................... -
20 November 2011 - 17:06
Carla Clevers:
Goed voor jullie!!! Leef je leven!! -
20 November 2011 - 17:47
Bart En Wendy:
Heerlijk, er gaat niets boven reizen!
Heel veel plezier met de reis uitstippelen, pakken en succes met afscheid nemen van jullie avontuur in India. Ik zou zeggen: op naar het volgende avontuur!!!
-
20 November 2011 - 18:22
Msjp:
Hoi lieve familie!
Goed dat jullie de beslissing genomen hebben om te gaan reizen. Je hebt de tijd nodig om alles rustig op een rijtje te zetten, de laatste maanden even terughalen en overdenken. Niets mis mee om dat heerlijk aan een mooi strand te doen. We horen het wel wanneer het laatste ticket geboekt is met eindbestemming ergens in de buurt! Leef even je eigen leven en daarna weer vol gas er tegenaan ! Groetjes Marcel, Simone, Julia en Pieter -
21 November 2011 - 15:28
Oma En Opa:
Hallo allemaal,
Wát een lang verhaal!
Een teleurstelling voor jullie dat het niet gegaan is zoals verwacht.
Als oma en opa van jullie kinderen, waar we veel van houden, is het fijn om jullie in april volgend jaar weer in onze armen te kunnen sluiten. Natuurlijk wensen wij jullie een fijne tijd in Maleisië, Vietnam en Indonesië.
Jullie ervaringen zullen jullie vast wel weer toevertrouwen aan de computer.
Nog een paar maanden zonder zorgen wensen wij jullie van harte toe in India.
Liefs en kusjes voor allemaal van:
(O)ma Rietje en (O)pa René. XXXXXX -
22 November 2011 - 09:35
Irene:
Lief Mieketje, "waar ga je toch aan beginnen" zijn slechts mijn gevoelens!! En dat weet je,ik vind jullie energie en levenshouding prachtig en zou willen dat ik daar meer van had,maar mijn krachten liggen weer op een ander vlak denk ik maar. Weer een prachtig verhaal om te lezen,ook de reactie van Hugo die ik heel herkenbaar vond en net zo beleef! Dikke zoen vanuit mijn rijtjes huisje in Eindhoven waar ik aan het kneuteren ben met alle voorbereidingen voor 5 december! -
24 November 2011 - 10:51
Paul En Marita:
Hallo Mieke, Wim en kids,
Wat een mooi verhaal, jullie hebben de laatste 2,5 jaar een pracht tijd gehad in India, maar nu is het duidelijk tijd voor iets nieuws. We hopen dat jullie heel veel plezier hebben in Maleisië, Indonesië en Vietnam en daarna wensen we jullie veel sterkte en succes in Nederland.
Groetjes Paul en Marita
www.smiloe.nl -
25 November 2011 - 19:00
Karin:
Hey Wim, Mieke en Kids,
Wat dapper, stoer en Mooi!!!!
Juiste beslissing? Ik denk het wel, zoals ik het nu lees.
Voor Loe een vriend die weer terug komt, hij klonk tevreden toen ik het net vertelde. Wim ik heb ontzettend gelachen van de week met die foto van mijn manlief, dan is het nu toch wel een stuk hoor....maar..
jammer dat we dan nu onze koffers toch maar weer achter in de kast moeten zetten, want de revalidatie zit er voorlopig nog niet op!!dus dan maar geen tripje naar India.
Wim & mieke en kids heeelll veeell succes en plezier nog voor de aankomende tijd.
groetjes van karin en natuurlijk van loe
-
26 November 2011 - 13:11
Henk Janssen:
Wordt het toch weer Nederand en misschien ook ARENDONK? WE LATEN ONS VERRASSEN !!!! -
01 December 2011 - 21:58
Jolanda Strijbos:
Hoi Mieke, Wim en kids,
Jeetje wat stoer zeg zo'n verhaal! Wat heb ik me toch verheugd, dat ik jullie morgen weer zou zien, vaak dacht ik "effe wat schrijven" maar bij "effe wat schrijven" blijft het dan meestal niet, voor je het weet zit je minuten te typen, dus dacht ik vaak "och ik zie ze wel op de jaarlijkse Sinterklaasavond en buurten dan wel bij" maar helaas ik zie jullie dus morgen niet, héél erg jammer. Ik heb ook heel vaak aan jullie gedacht, vooral als ik hier veilig in mijn eigen huisje zit supertevreden nadat ik zojuist een superdeluxe kinderfeestje geregeld heb, tot in de puntjes, je kent het wel van me he? En dan denk ik waarom kan dat niet op z'n "Mieke's" veel relaxter en veel meer genieten want hoe lang kan dit geluk nog duren. Eigenlijk mag je dat niet denken maar gewoon genieten, pluk de dag! En dat is juist wat jullie doen op jullie manier en wij hier weltevree in het Ospelse, ik weet precies wat ik morgen ga doen en waar ik volgende week ben heerlijk zo safe. Maar daarintegen kom je er niet onderuit om hier ook flexibel te zijn of je wilt of niet en dan kan het leven er ineens anders uitzien. Zo zie je maar niemand kan er over oordelen en beslissen hoe iemand gelukkig is of wordt. Heerlijk zoals ik zie en voel in jullie verhalen dat jullie met z'n vijfjes rondfladderen over de wereld en wat jullie de kinderen aan entelbare schatten meegeven in die 10 koffers en 5 stuks handbagage! In ieder geval héél véél geluk en plezier CARPE DIEM!
Groetjes en we denken morgenavond aan jullie, Erwin-Jolanda-Sterre-Storm
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
