We hebben een huis!
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
23 September 2009 | India, Trivandrum
“Mama, gaan we weer terug naar ons hotel?” vraagt Dagmar. “Ons huis is cool!” zegt Jade. “Mag ik weer op de knopjes drukken?” vraagt Sam.
Ja, we hebben een huis! Geen huis met een tuin, maar vanaf vandaag hopen we een nieuw thuis te vinden in dit pas opgeleverde appartementencomplex. Groot pluspunt is dat we iedere dag (Jáá, echt waar) kunnen gaan plonzen in het grote, schone zwembad.
“Fourth Floor” zegt een zwoele TomTom stem als we op onze verdieping aankomen. De kinderen rennen over de galerij. Ik doe de deur open van ons huis en denk : Heerlijk! Van theelepeltje tot pannenset, van opbergdoos tot matras, alles wordt nieuw aangeschaft. Gisteren zijn ze gordijnrails komen hangen en het gas aan komen sluiten. We hebben zelfs een enorme koelkast met automatische ijsblokjesfunctie aangeschaft! Ons geluk blijkt op een steenworp afstand te liggen! Slechts 200 meter is het lopen van ons oude naar het nieuwe stekkie. Wie had dat ooit gedacht tijdens onze zoektocht naar de ideale plek. 3 slaapkamers met balkon, 3 badkamers mét 3 wc’s inclusief automatisch neerdalende (!) wc-bril, digitale TV (hebbedingetje van Wim), breedband Internet én vanaf volgende week: Nederlandse TV via uitzending gemist. Ja, we worden al echte Indiërs …
Niet alleen de spullen zijn nieuw, ook deze nieuwe leefstijl, zonder www.marktplaats.nl is nieuw voor mij.
Bizar eigenlijk, dat je je hele leven in Nederland kunt achterlaten, om op een andere plek opnieuw te beginnen. Alles waarvan je denkt dat het belangrijk is, blijkt van minder belang te zijn, dan je denkt. Je leeft je leven, en creëert je eigen werkelijkheid. Dan besluit je te vertrekken en je weet dat je veel mensen zult missen. Maar je denkt ook, dat veel spullen belangrijk zijn. En op het moment dat je het weggeeft of inpakt en ergens opslaat, is het al niet belangrijk meer. Je hebt het immers niet nodig en dan verliest het direct zijn waarde.
Wij zijn vertrokken met ons hele leven in 10 koffers, 5 stuks handbagage en 2 laptops.
En de afgelopen weken hebben we geleefd uit 4 koffers. De rest bleef ingepakt. Zo nu en dan zochten we wel iets, maar meer omdat het handig was. We weten al dat we met weinig spullen kunnen leven.
Vorig jaar gingen we met 16 kg aan persoonlijke bagage, dat is iets meer dan 3 kg per persoon! De overige kilo’s gingen volledig naar ons goede doel; de straatkinderen in India.
Nu gaan we voor onszelf. De beleving is totaal anders. Mijn prioriteit nu is om ervoor te zorgen dat de kinderen, Wim en ik gelukkig blijven. We willen hier comfortabel leven. Al mijn plannen (het aantal foto’s dat ik heb gemaakt is op een hand te tellen) heb ik voorlopig op een laag pitje gezet. Maar ik weet zeker dat het komt. Er heerst drukte om me heen, maar rust in mijn hoofd.
“Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij!” We kijken er niet meer van op, een overvolle riksja in het straatbeeld; wij doen er ook aan mee. Jammer dat we er geen foto’s van hebben! 5 matrassen en een complete tuinset, het wordt allemaal boven op een riksja vastgesnoerd. En dan wij er nog bij (uiteraard op het zitgedeelte…)!
We speuren de miljoenenstad af naar ophanghaakjes, waslijntjes of timmermannen. “Yes, we can make everything!” Met het enige VT-wonen blad dat ik rijk ben, ga ik een, na vele omzwervingen gevonden, woonwinkel binnen. Uit honderden meubelstoffen kan ik kiezen en zij maken een bankstel na. Ik wijs in een nagenoeg onherkenbaar winkeltje een krukje aan, gemaakt van de Acacia en vraag of ze er een tafel van 2 m x 1m van kunnen maken. Het programma ‘Eigen huis en .. eh ..balkon’ zou er een leuke uitzending aan kunnen besteden.
Het managen van een huishouden kost tijd. Daar ben ik hier voor een groot deel vanaf! Het geeft me ook de kans om prioriteiten te stellen. Hoe vaak heb ik me in Nederland laten afleiden van persoonlijke doelen? Hoe vaak wijk je af van je plannen, gewoonweg omdat je in beslag wordt genomen door duizend en een andere zaken?
Onder in de flat staat een mannetje voor enkele roepies je wasgoed te strijken. Neef Ben kookt. Omdat we zo dicht bij elkaar wonen, geeft het ons beiden een goede kans om in elkaars keuken te kijken. En hebben jullie ook al 3x per week hulp in huis? Onze 53-jarige hulp Helen is een zeldzaamheid, omdat ze de Engelse taal beheerst. Wat ook bijzonder aan haar is, is dat ze onze prullenbak afstruint naar voor haar waardevolle spullen. Ze vraagt wel netjes of het mag. Lege potten Nutella, een lege bus Pringles chips, een lege voorverpakte fles water, een voetbalblad en oud brood wordt door haar meegenomen.
We kunnen tevreden zijn over deze eerste maand. We hebben veel bereikt in korte tijd.
Wim voelt zich hier als een vis in het Indische water. Hij heeft het getroffen met het personeel. Ze kunnen het goed met elkaar vinden. Met zijn vieren gaan ze iedere dag lunchen. Hij heeft enorm veel te regelen.
Maar vanavond voor de 1e avond in ons nieuwe huis, mis ik iets. Gelukkig kan ik daar iets aan doen, lang leve de techniek! Even hoor ik wat gesjor aan de webcam, en dan ineens staan ze beiden volledig in beeld: mijn mooie moeder, weliswaar een stuk dunner dan vroeger, truitje aan, kettinkje eroverheen. Mijn vader met een blauwe bloes aan die ‘m mooi staat. Wat fijn om ze te zien! Ik word er gelukkig van.
Gelukkig zijn. Op mijn netvlies staat de bijzondere picknick met vriendinnen in onze achtertuin, net voordat we vertrokken. Ik kreeg een doosje van mijn vriendin Irene. Ze gebruikte de woorden:”neem er een briefje uit als je het nodig hebt, maar ook als je heel blij bent.”
Voorzichtig rol ik het 2e mini rolletje papier uit. In kleine letters staat er: ‘Vier jouw feestje in India, met alles wat erbij hoort! X’ Het rolletje komt uit een mooi, paars, rond doosje met zilveren hartjes erop. Ik koester het doosje net zoals een kind dat haar mooiste schatten op een geheim plekje in haar slaapkamer bewaard.
Het eerste briefje dateert van drie weken geleden. Het moment dat ik oververmoeid midden in de nacht huilend de koffers af ben gaan struinen, op zoek naar het doosje met antwoorden, lijkt nu heel ver weg (by the way; ik vond het pas de volgende ochtend nadat ik uitgeput in slaap was gevallen…). Als een soort van mantra heb ik het briefje herlezen, tot ik mezelf weer hervonden had.
En de kinderen? De school blijkt de massala in de curry, oftewel, een schot in de roos.
De eerste schoolweek is boven verwachting gegaan. Voor hen alle drie heb ik een overzicht gemaakt met daarop tien symbolen. Een plaatje van een WC betekent ‘I have to go to the toilet’ en een drinkend kindje betekent ‘I am thirsty.’ We hebben alles geoefend voordat de schoolweek begon. Het blad blijkt een belangrijk communicatiemiddel tussen de juffen en onze kinderen. De eerste dagen is het symbool van het klokje ‘how long before mama comes?’ het meest gebruikt door Sam! En de juf maar zeggen “Ten minutes Sam” terwijl ze hem met een puzzel probeerde af te leiden! Maar na enkele dagen gaat het al veel beter!
“We hebben niet gehuild mama!” Sam komt aangerend. “En we zijn ook niet naar Dagmar gegaan!” roept Jade erachteraan. “Wat knap van jullie!” zeg ik blij. Samen lopen we het kleine trapje op om Dagmar op te halen. Ook Dagmar straalt. Ze laat haar tekenboek aan me zien, waarin ze drie kinderen uit haar klasje heeft nagetekend. De juf heeft er bij geschreven: ‘This is my friend Sooraj.’
Dagmar zit in een klas met maar 4 meisjes en 6 jongens. Ze krijgt alle ruimte. Die heeft ze letterlijk, al op de 1e schooldag genomen. De radslag, Arabier, split, spagaat; ze heeft het allemaal laten zien in het enorme klaslokaal! Haar tekenkwaliteiten oogsten bewondering, ze heeft op het bord al een pauw voorgetekend terwijl de rest van de groep deze natekende.
Ook heeft ze veel houvast aan haar weektaak. Stapje voor stapje probeer ik haar meer zelfvertrouwen te geven. Zo staat er deze week voor iedere dag het maken van een bladzijde uit een Engels werkboekje bij. Samen nemen we van te voren de les door en ik zet de Nederlandse vertaling er zo nodig bij. Expres heb ik niet alles in detail uitgelegd. De opdracht voor vandaag was dan ook; durf een keer hulp aan de juf te vragen. Haar gezicht wit weggetrokken, loopt ze de school binnen. Wat voelt ze zich toch onzeker! Ze richt zich steeds op wat ze niet beheerst. Gelukkig begrijpt de juf haar volkomen. Wat ben ik dan toch blij als ik haar drie uur later blij zie zitten in haar klasje. “Het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om hulp te vragen, mama!” Iedere dag overwint ze zichzelf weer. Ik ben een hele trotse moeder.
Alle schoolboeken, drinkbekers, lijm, pennen en potloden, kleurtjes en kleurboeken, hebben we samen gecodeerd met een kleur. Sam blauw, Dagmar rood en Jade geel. Thuis en op school heerst hierover rust omdat er geen onenigheid is over persoonlijk bezit. Het geeft duidelijkheid en de kinderen zijn trots op hun eigen spulletjes. Bijkomend voordeel is dat ze goed voor hun spullen zorgen. De eerste weken hebben ze echt moeten wennen aan het nieuwe leven zonder hun speelkameraden. Nu zijn ze het gewend en vormen ze samen een zeer sterk drietal.
En omdat we vandaag in ons nieuwe huis zitten, kunnen de verkleedkleren uitgepakt worden!
Bijlage: filmpje waarin de kinderen een liedje zingen
Ja, we hebben een huis! Geen huis met een tuin, maar vanaf vandaag hopen we een nieuw thuis te vinden in dit pas opgeleverde appartementencomplex. Groot pluspunt is dat we iedere dag (Jáá, echt waar) kunnen gaan plonzen in het grote, schone zwembad.
“Fourth Floor” zegt een zwoele TomTom stem als we op onze verdieping aankomen. De kinderen rennen over de galerij. Ik doe de deur open van ons huis en denk : Heerlijk! Van theelepeltje tot pannenset, van opbergdoos tot matras, alles wordt nieuw aangeschaft. Gisteren zijn ze gordijnrails komen hangen en het gas aan komen sluiten. We hebben zelfs een enorme koelkast met automatische ijsblokjesfunctie aangeschaft! Ons geluk blijkt op een steenworp afstand te liggen! Slechts 200 meter is het lopen van ons oude naar het nieuwe stekkie. Wie had dat ooit gedacht tijdens onze zoektocht naar de ideale plek. 3 slaapkamers met balkon, 3 badkamers mét 3 wc’s inclusief automatisch neerdalende (!) wc-bril, digitale TV (hebbedingetje van Wim), breedband Internet én vanaf volgende week: Nederlandse TV via uitzending gemist. Ja, we worden al echte Indiërs …
Niet alleen de spullen zijn nieuw, ook deze nieuwe leefstijl, zonder www.marktplaats.nl is nieuw voor mij.
Bizar eigenlijk, dat je je hele leven in Nederland kunt achterlaten, om op een andere plek opnieuw te beginnen. Alles waarvan je denkt dat het belangrijk is, blijkt van minder belang te zijn, dan je denkt. Je leeft je leven, en creëert je eigen werkelijkheid. Dan besluit je te vertrekken en je weet dat je veel mensen zult missen. Maar je denkt ook, dat veel spullen belangrijk zijn. En op het moment dat je het weggeeft of inpakt en ergens opslaat, is het al niet belangrijk meer. Je hebt het immers niet nodig en dan verliest het direct zijn waarde.
Wij zijn vertrokken met ons hele leven in 10 koffers, 5 stuks handbagage en 2 laptops.
En de afgelopen weken hebben we geleefd uit 4 koffers. De rest bleef ingepakt. Zo nu en dan zochten we wel iets, maar meer omdat het handig was. We weten al dat we met weinig spullen kunnen leven.
Vorig jaar gingen we met 16 kg aan persoonlijke bagage, dat is iets meer dan 3 kg per persoon! De overige kilo’s gingen volledig naar ons goede doel; de straatkinderen in India.
Nu gaan we voor onszelf. De beleving is totaal anders. Mijn prioriteit nu is om ervoor te zorgen dat de kinderen, Wim en ik gelukkig blijven. We willen hier comfortabel leven. Al mijn plannen (het aantal foto’s dat ik heb gemaakt is op een hand te tellen) heb ik voorlopig op een laag pitje gezet. Maar ik weet zeker dat het komt. Er heerst drukte om me heen, maar rust in mijn hoofd.
“Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij!” We kijken er niet meer van op, een overvolle riksja in het straatbeeld; wij doen er ook aan mee. Jammer dat we er geen foto’s van hebben! 5 matrassen en een complete tuinset, het wordt allemaal boven op een riksja vastgesnoerd. En dan wij er nog bij (uiteraard op het zitgedeelte…)!
We speuren de miljoenenstad af naar ophanghaakjes, waslijntjes of timmermannen. “Yes, we can make everything!” Met het enige VT-wonen blad dat ik rijk ben, ga ik een, na vele omzwervingen gevonden, woonwinkel binnen. Uit honderden meubelstoffen kan ik kiezen en zij maken een bankstel na. Ik wijs in een nagenoeg onherkenbaar winkeltje een krukje aan, gemaakt van de Acacia en vraag of ze er een tafel van 2 m x 1m van kunnen maken. Het programma ‘Eigen huis en .. eh ..balkon’ zou er een leuke uitzending aan kunnen besteden.
Het managen van een huishouden kost tijd. Daar ben ik hier voor een groot deel vanaf! Het geeft me ook de kans om prioriteiten te stellen. Hoe vaak heb ik me in Nederland laten afleiden van persoonlijke doelen? Hoe vaak wijk je af van je plannen, gewoonweg omdat je in beslag wordt genomen door duizend en een andere zaken?
Onder in de flat staat een mannetje voor enkele roepies je wasgoed te strijken. Neef Ben kookt. Omdat we zo dicht bij elkaar wonen, geeft het ons beiden een goede kans om in elkaars keuken te kijken. En hebben jullie ook al 3x per week hulp in huis? Onze 53-jarige hulp Helen is een zeldzaamheid, omdat ze de Engelse taal beheerst. Wat ook bijzonder aan haar is, is dat ze onze prullenbak afstruint naar voor haar waardevolle spullen. Ze vraagt wel netjes of het mag. Lege potten Nutella, een lege bus Pringles chips, een lege voorverpakte fles water, een voetbalblad en oud brood wordt door haar meegenomen.
We kunnen tevreden zijn over deze eerste maand. We hebben veel bereikt in korte tijd.
Wim voelt zich hier als een vis in het Indische water. Hij heeft het getroffen met het personeel. Ze kunnen het goed met elkaar vinden. Met zijn vieren gaan ze iedere dag lunchen. Hij heeft enorm veel te regelen.
Maar vanavond voor de 1e avond in ons nieuwe huis, mis ik iets. Gelukkig kan ik daar iets aan doen, lang leve de techniek! Even hoor ik wat gesjor aan de webcam, en dan ineens staan ze beiden volledig in beeld: mijn mooie moeder, weliswaar een stuk dunner dan vroeger, truitje aan, kettinkje eroverheen. Mijn vader met een blauwe bloes aan die ‘m mooi staat. Wat fijn om ze te zien! Ik word er gelukkig van.
Gelukkig zijn. Op mijn netvlies staat de bijzondere picknick met vriendinnen in onze achtertuin, net voordat we vertrokken. Ik kreeg een doosje van mijn vriendin Irene. Ze gebruikte de woorden:”neem er een briefje uit als je het nodig hebt, maar ook als je heel blij bent.”
Voorzichtig rol ik het 2e mini rolletje papier uit. In kleine letters staat er: ‘Vier jouw feestje in India, met alles wat erbij hoort! X’ Het rolletje komt uit een mooi, paars, rond doosje met zilveren hartjes erop. Ik koester het doosje net zoals een kind dat haar mooiste schatten op een geheim plekje in haar slaapkamer bewaard.
Het eerste briefje dateert van drie weken geleden. Het moment dat ik oververmoeid midden in de nacht huilend de koffers af ben gaan struinen, op zoek naar het doosje met antwoorden, lijkt nu heel ver weg (by the way; ik vond het pas de volgende ochtend nadat ik uitgeput in slaap was gevallen…). Als een soort van mantra heb ik het briefje herlezen, tot ik mezelf weer hervonden had.
En de kinderen? De school blijkt de massala in de curry, oftewel, een schot in de roos.
De eerste schoolweek is boven verwachting gegaan. Voor hen alle drie heb ik een overzicht gemaakt met daarop tien symbolen. Een plaatje van een WC betekent ‘I have to go to the toilet’ en een drinkend kindje betekent ‘I am thirsty.’ We hebben alles geoefend voordat de schoolweek begon. Het blad blijkt een belangrijk communicatiemiddel tussen de juffen en onze kinderen. De eerste dagen is het symbool van het klokje ‘how long before mama comes?’ het meest gebruikt door Sam! En de juf maar zeggen “Ten minutes Sam” terwijl ze hem met een puzzel probeerde af te leiden! Maar na enkele dagen gaat het al veel beter!
“We hebben niet gehuild mama!” Sam komt aangerend. “En we zijn ook niet naar Dagmar gegaan!” roept Jade erachteraan. “Wat knap van jullie!” zeg ik blij. Samen lopen we het kleine trapje op om Dagmar op te halen. Ook Dagmar straalt. Ze laat haar tekenboek aan me zien, waarin ze drie kinderen uit haar klasje heeft nagetekend. De juf heeft er bij geschreven: ‘This is my friend Sooraj.’
Dagmar zit in een klas met maar 4 meisjes en 6 jongens. Ze krijgt alle ruimte. Die heeft ze letterlijk, al op de 1e schooldag genomen. De radslag, Arabier, split, spagaat; ze heeft het allemaal laten zien in het enorme klaslokaal! Haar tekenkwaliteiten oogsten bewondering, ze heeft op het bord al een pauw voorgetekend terwijl de rest van de groep deze natekende.
Ook heeft ze veel houvast aan haar weektaak. Stapje voor stapje probeer ik haar meer zelfvertrouwen te geven. Zo staat er deze week voor iedere dag het maken van een bladzijde uit een Engels werkboekje bij. Samen nemen we van te voren de les door en ik zet de Nederlandse vertaling er zo nodig bij. Expres heb ik niet alles in detail uitgelegd. De opdracht voor vandaag was dan ook; durf een keer hulp aan de juf te vragen. Haar gezicht wit weggetrokken, loopt ze de school binnen. Wat voelt ze zich toch onzeker! Ze richt zich steeds op wat ze niet beheerst. Gelukkig begrijpt de juf haar volkomen. Wat ben ik dan toch blij als ik haar drie uur later blij zie zitten in haar klasje. “Het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om hulp te vragen, mama!” Iedere dag overwint ze zichzelf weer. Ik ben een hele trotse moeder.
Alle schoolboeken, drinkbekers, lijm, pennen en potloden, kleurtjes en kleurboeken, hebben we samen gecodeerd met een kleur. Sam blauw, Dagmar rood en Jade geel. Thuis en op school heerst hierover rust omdat er geen onenigheid is over persoonlijk bezit. Het geeft duidelijkheid en de kinderen zijn trots op hun eigen spulletjes. Bijkomend voordeel is dat ze goed voor hun spullen zorgen. De eerste weken hebben ze echt moeten wennen aan het nieuwe leven zonder hun speelkameraden. Nu zijn ze het gewend en vormen ze samen een zeer sterk drietal.
En omdat we vandaag in ons nieuwe huis zitten, kunnen de verkleedkleren uitgepakt worden!
Bijlage: filmpje waarin de kinderen een liedje zingen
-
23 September 2009 - 15:49
Irene:
Lieve Mieke,en andere 4,
Het eten staat op en met een rood wijntje duik ik achter de pc om te kijken of ik een reactie heb van de SKPO (mieke weet wel wat dat is; onderwijs.) Nee maar wel weer een nieuw verhaal van Mieke.
Eerst vreet ik het filmpje op; jongens wat ontzettend knap en ontroerend jullie engelse liedje. Hoor ik het galmen van het nieuwe appartement? Daarna slok ik je verhaal naar binnen. Sorry mieke,krijg er steeds weer tranen van,mooi! Heb je eergisteren nog gehoord,ben blij je zo
vaak te kunnen bellen.Jullie doen het fantastisch en Mieke...met bewondering kijk ik naar je in het proces van loslaten en wat je dat oplevert....ik kan daar erg veel van leren. Dikke kus voor jullie allemaal. Liefs Irene. -
23 September 2009 - 16:23
MSJP:
WOW, Lieve Dagmar, Sam en Jade,
Wij zijn super trots op jullie!! Dat kunnen jullie al goed zingen. We hebben jullie straks op skype gezien, leuk hoor!! Heel veel kusjes van Marcel,Simone, Julia en Pieter
PS.. mama heeft weer een mooi verhaal geschreven!! Ben maar trots op jullie papa en mama. (dat zijn wij ook..!) -
23 September 2009 - 16:42
Petra R. :
Beste Wim en Mieke,
Heel toevallig kwam ik er achter dat jullie vertrokken zijn naar India. Jullie prachtige verhalen gelezen en ik herken direct de Mieke van jaren geleden. Nog niet zo lang geleden las ik opnieuw de brief die jij aan Dolf en mij schreef toen je ontslag nam bij Rocomp en je droom ging realiseren: les geven aan straatkinderen in India. Ik heb je brief altijd bewaard en op mijn bureau staat nog altijd het pennenbakje dat jij voor mij mee nam uit India. Ontroerd door de prachtige manier waarop je schrijft en stiekem ook een beetje jaloers volg ik nu jullie weblog. Ik blijf jullie volgen en wens jullie enorm veel geluk.
Lieve groet uit Best,
Petra, ook namens Dolf -
23 September 2009 - 17:28
N&W:
Oh Mieke wat een ontroerend verhaal heb jij geschreven...Ik sta hier met tranen in de ogen, ook om het filmpje te zien...wat zijn kinderen flexibel en wat gaat het snel met de taal..Volgens mij zou jij een hele mooie boek kunnen schrijven over jullie ervaring, ik weet zeker dat een best-seller zou worden. Super dat jullie eindelijk een thuis hebben gevonden...En dat alles zo goed gaat op het werk Wim.
Lieve groeten van ons,
Nassima en Wilhelm -
24 September 2009 - 07:49
Hanny:
Lieve schatten,
Wat knap van jullie alle 5(6 Ben)En wat fijn dat jullie nu in jullie eigen huis mogen. En Mieke wat ontroerend heb je dit beschreven. Net of ik even heel dicht bij jullie was. Geef iedereen een dikke knuffel van mij en zeg tegen Wim dat ik zondag zo blij was dat hij mij belde met zoveel goed nieuws. Doet een mens goed. Dikke kus, Liefs Hanny -
24 September 2009 - 08:36
Jenneke:
Hoi Familie,
De groetjes hier uit Bladel, fijn dat het steeds beter gaat daar! Ik zag op het leuke filmpje dat Jade het t-shirt van Madelief aanheeft, leuk! Maar ze mist Jade wel hoor! Nog heel veel succes daar! Jenneke/Eric en een dikke zoen van Madelief. -
24 September 2009 - 09:50
Henk En Anneke Janss:
Hallo Mieke, met tranen van ontroering heb ik je verslag gelezen. Wat een geweldige moeder ben je.
Ook de beschrijving over je nieuwe leefstyl begrijp ik nu een beetje beter nu ik India ook zelf gezien en geproefd heb. groetjes Anneke -
24 September 2009 - 09:56
Carin:
Hoi,wat een goed nieuws, een fijne school en een nieuw thuis! Leuk om de kinderen te zien én te horen zingen en ook nog in het engels, knap hoor. Ik heb het gevoel dat er een paar belangrijke stappen zijn gezet waarmee jullie met een goed gevoel vooruit kunnen kijken. Ronald en Merel lezen ook alle verslagen. Groetjes van Carin en de anderen
p.s. ik wil graag Maxima de groeten doen ondanks het drukke reizen. -
24 September 2009 - 12:10
Miriam:
Hoi allmaal
Wat een mooi ontroerend verhaal. Fijn dat jullie nu een nieuw huis hebben en eindelijk je koffers kunt uitpakken.
De 3 filmsterren deden het ook kei goed.
Groetjes Miriam en de rest -
24 September 2009 - 12:16
Nel:
hallo daar
wat ben ik blij te horen dat zo goed gaat met de kinderen op school!
ik durfde niet te informeren,bang dat ze het niet naar hun zin hadden maar gelukkig!
en een nieuw huis,geweldig!ben hartstikke blij voor jullie.
liefs,nel -
24 September 2009 - 12:46
Marjon En Manouk:
Lieve Mieke, Wim Dagmar Sam en Jade,
Wat een mooi reisverslag Mieke! Heel ontroerend, je verhaal zo te lezen. Wat fijn dat de Kids nu al op een fijne school zitten, en het naar hun zin hebben, knap van alledrie! Het liedje dat ze samen zingen, zo mooi...Geniet van jullie mooie huis, maak er samen een echt thuis van.(dat zal jullie vast lukken)Veel zwemplezier, het is jullie van harte gegund,lieve Mieke,alle goeds toegewenst voor jullie allemaal.
veel liefs, en voor Dagmar een ekstra dikke kus en knuffel van Manouk.
Houdoe!!! -
24 September 2009 - 14:29
Familie Biessen:
Hallo buurtjes,(nou ja er zit nu wel een stukje tussen maar oké)
Wat klinkt het allemaal goed zeg! Ik kan door de regels heen je enthousiasme bijna voelen.
We zijn heel erg blij dat het allemaal lekker loopt daar en wat goed dat de kinderen zich zo goed kunnen aanpassen.
Nou we hebben jullie al wel heel erg gemist, aangezien we hier echt een giga goede zomer hebben zijn we hele dagen buiten en daar horen jullie natuurlijk eigenlijk bij. Het is vaak erg stil en de kids zijn nu weer meer op elkaar aangewezen. Gelukkig vinden ze het ook heel erg fijn om samen te spelen maar ze hebben wel echt moeten wennen. De laatste tijd hadden ze natuurlijk wel heel intensief contact. Brodney denkt trouwens nog steeds dat iedere bus die op de lange trekken rijd rechtstreeks naar India gaat. Babice wil graag van Dagmar weten of ze al mooie stenen heeft gevonden daar, En of ze nou heel vaak van die mooie jurken aan heeft. Bosanne wilde vragen of Jade nog eens af wil spreken en of jullie al een (huis)dier hebben.
Nou lieve mensen wij wensen jullie alle goeds daar en hopen jullie over een tijd weer eens te zien. Dikke knuffel en een klapzoen Familie Biessen -
24 September 2009 - 17:51
Kim:
Hoi Dagmar, Sam en Jade,
Wauwie... wat kunnen jullie mooi zingen samen!
Ik vind het super :)
Groetjes aan papa en mama!
Juf Kim -
24 September 2009 - 20:00
Erik:
Hoi Mieke,
mooi verhaal, fijn dat je nu een plekje voor het gezin gevonden hebt. Ik ben zo druk met Wim en hoor via hem al zoveel dat ik nog niet aan jou heb gevraagd hoe het gaat? Ik denk erover in de herfstvakantie nog een weekje op en neer te gaan. Fijn om jullie weer te zien, de kinderen willen de kids graag zien. Je hoort het nog, groeten Erik xxx
O ja, een van de gedachtes bij de oprichting van de Indiase activiteit was om "een goed doel daar te ondersteunen". Bodi hoorde dat en heeft dezelfde avond WHI (Wij Helpen India) opgericht, en een stapel flyers gemaakt. Aan jou nu de vraag om iets te zoeken waar we ons ei in kwijt kunnen. -
24 September 2009 - 21:28
Wil :
Ha Wim Mieke Dagmar Sam Jade en Ben!!
Fijn dat jullie nu eindelijk jullie nieuwe appartement in kunnen richten!
En Dagmar Sam en Jade, wat kunnen jullie al snel een engels liedje zingen, ik kreeg er gewoon kippenvel van
Knap hoor!
En Erik als je toch naar India gaat, er ligt hier nog een tas vol barbie's
die mee mogen naar India!
komt helemaal goed!
heel veel groetjes van ons allen! van Wil XXXXXX -
25 September 2009 - 17:26
Robin:
hee lieve familie!
ik begin jullie al aardig te missen moet ik zeggen... kan me goed voorstellen dat jullie erg blij zijn met het appartement, lekker een eigen plekje om te gaan inrichten! vind het erg leuk om het liedje van de kindjes te horen, erg goed van jullie!! heel knap!! lief van bodi dat ie een goed doel heeft bedacht, wil er ook erg graag aan meewerken.. dus als er iets is! let us know!!
ik wens jullie heel veel plezier en veel succes op school voor de kindjes.
hele dikke kus van robin -
25 September 2009 - 19:45
Petri Jobse:
Daaag mieke, wim en die drie artiesten!
Wat knap en mooi zoals jullie hebben gezongen, dat vond ik eecht gaaf!
en wat fijn om te lezen dat jullie je steeds meer op je gemak gaan voelen zo samen!
Onze vrienden Tom en Monique zijn vorige week nog in india geweest om hun container uit te laden, maar deze bleek niet op zijn bestemming te zijn, dus ze zijn zo maar weer terug gekomen... Later vast meer...
Hier nog een heerlijke nazomer, en alles weer aardig in het ritme.
Dikke knuf, Petri. -
25 September 2009 - 23:22
Karin Mariën:
Hallo allemaal,
Het is heerlijk om jullie leuke verslagen te lezen. En ik las dat de verkleedkleren uitgepakt kan worden. Yes Jade daar zal je blij om zijn. Want je deed op de speelzaal niets liever als lekker verkleden als een prinses. Fijn dat jullie nu een huis hebben gevonden. Dan heeft ieder zo weer hun eigen plekje. Jade ook knap dat je helemaal niet naar Dagmar bent gegaan op school. Petje af. Ook is het zo fijn te lezen dat ze zo tevreden zijn. Wat zijn wij hier in Nederland akelig verwend.
We zijn met de speelzaal in de mariaschool begonnen. En het is wel leuk als je de peuters van afgelopen jaar ziet in groep 1. De groetjes van alle peuters aan Jade en ik wens jullie het allerbeste en ik volg jullie in Waar ben je. Knuffel van Karin -
26 September 2009 - 07:40
Astrid Verhoof:
Hallo lieve vrienden,
Wat ben ik blij dat jullie nu ook kunnen genieten van de luxe van een eigen woning. Ik denk dat dit helemaal rust gaat geven. Mieke je mag inderdaad heel trots zijn op jullie kinderen maar ook op jezelf. Je doet het voortreffelijk!!
Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd wat nu het belangrijkste materieel goed is wat je in die paar kilo bagage hebt meegenomen. De briefjes van Irene zijn super. TOP dat je ook je ouders nu kunt zien. Mieke het is een prachtig avontuur waarmee jullie bezig zijn, geniet ervan. Wij weten sinds deze week wat het geslacht is van ons kleinkind. het wordt een meisje, leuk hè? eindelijk in grietje erbij in de familie Verhoof. Ik vind het ook fijn te horen dat Wim het heel leuk heeft met zijn werk. Ben blij dat je vertrokken bent Wim, hier mis je werkelijk niets op dat gebied.
Een knuffel voor al jullie super kindjes en voor jullie beiden.
Liefs Astrid -
27 September 2009 - 19:41
Henriëtte:
Lieve Mieke en de rest.
Ik heb net uitgebreid alles gelezen en bekeken. Wat schrijf je ontzettend goed! Fijn dat jullie nu een eigen huis gevonden hebben met genoeg ruimte voor jullie allemaal. Mam en ik hebben het vaak over jullie, hoe het zou gaan en alles. Ik zal haar ook deze link doorsturen, dan kan ze zelf ook kijken. Tot gauw! Liefs Henriëtte en familie. -
28 September 2009 - 13:22
Marjo Knapen:
Hoi Mieke,
Wat een lang en enthousiast verhaal.
Heerlijk dat jullie een eigen stekkie gevonden hebben en nog wel mét zwembad! Wat knap dat de kinderen al een Engels liedje kennen en dat ze het al zo goed doen op school. En dat wordt alleen maar nóg beter.
Fijn dat je zo kunt genieten van de alledaagse dingen daar.
Veel liefs, marjo -
28 September 2009 - 14:37
Pascal:
Ciaokes Wim,Mieke,Dagmar, Sam & Jade,
Alles bonnekes daarginder? Wat kunnen jullie mooi in het Engels zingen! Hartverwarmend en boeiend om jullie belevenissen te lezen en zien. Ik kreeg het onlangs pas binnen dus ik heb nu ook alle vorige verslagen gelezen. Hier was het tot gisteren zonnig weer (vandaag meteen een aantal graden gezakt) en ik was op een culinair festival in Tilburg en daarna op een feestje op een oude boot. In Eindhoven was het Tunafestival (Spaanse troubadours). Via onze buurtvereniging was er een garagesale die ik gemist heb; krijg ook zin om me van onnodige ballast te ontdoen na jullie verslag gelezen te hebben). Ik heb soms wat problemen met mijn internetprovider. Als ik even niet reageer of ontvang ligt het daar aan. Nu moet ik als een haas naar de antiekhandelaarles in Antwerpen; het gaat over oosterse tapijten en is op lokatie bij de leraar. Ik zal goed opletten of er een vliegende Indiaas tapijt bijzit.. Ik zou op dit moment ook wel als een fakir naar India willen vliegen ;-)Veel succes met het opbouwen van jullie leven daar en tot de volgende keer. Ciaociao, Pascal -
29 September 2009 - 07:55
Ingeborg:
Ha Mieke,
wat ontzettend leuk om je verslag te lezen. Je schrijft erg beeldend, fijn om te lezen. Ik ben blij voor jullie dat het goed gaat en dat jullie een appartement hebben gevonden, klinkt goed. Het lijkt me een enorme verandering, ik weet niet of ik het zou kunnen en tegelijkertijd ben ik een beetje jaloers... helemaal opnieuw beginnen met je gezin in een vreemd land,tjonge !!
Op de academie is het knoerthard werken op het moment zoals je wel hebt gezien, ... en de lusten komen eraan hoor, blijf de foto's maar volgen!
liefs, hartelijke groet,
Ingeborg Helena -
29 September 2009 - 09:20
Tante Lenie:
Hallo Mieke,
Ik heb met plezier je hele gedoetje zitten lezen, ben gisterenavond bij mama op bezoek geweest, ik had laatst al eens een berichtje naar jou teruggestuurd maar dan lees je het daarna terug en dan denk je wat een onzin allemaal en dan wis je het weer, ja dat krijg je zo met oude mensen, wij zijn dat op deze manier niet gewend.
Maar Mieke met Papa en Mama gaat het goed en ze waren super blij met je afgelopen telefoontje en och meisje een keer komen ze op bezoek.
Veel liefs en groetjes ook aan Wim en de kindjes, Tante Lenie.
-
23 Oktober 2009 - 09:33
Mama En Papa:
Wat een geweldig verhaal Mieke! Hoe is het mogelijk dat we dit wel gelezen hebben maar niet hebben gereageerd. Ik denk dat de traantjes ons parten hebben gespeeld. Terecht vroeg jij ons of we jouw pennevruchten hadden gelezen. Dat hebben we nu dus gedaan en wat zijn we trots op onze dochter!! Heel veel liefs voor jou, de schatjes en natuurlijk ook Wim. XXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
