Twee maanden in India; de kinderen
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
16 Oktober 2009 | India, Trivandrum
Bijlage: foto's van ons huis, het complex, de Playschool (tot 4 1/2 jaar mogen ze hier spelen, alleen op woensdag zonder schooluniform) zondag relaxen in een 5* hotel, onderweg, ...
We wonen nu precies twee maanden in India. We vinden dat we in korte tijd veel hebben bereikt. In Nederland is alles voorspelbaar en vertrouwd, hier is alles nieuw. De omgeving, het voedsel, de mensen, de taal, alles is anders. We hebben geprobeerd om een veilige plek, een huis te vinden, een plek om gewoon ‘te zijn.’ Een plek waar weinig prikkels zijn, behalve als je ze wilt.
Om ons heen gebeurt een hele hoop, in huis is veel hetzelfde als voorheen. De meubels lijken hetzelfde, de kinderen hebben een eigen plek en we hebben een auto. Je merkt aan kleine dingen dat we in India zijn. We lezen de krant ‘The Hindu', we drinken ‘Pineapple juice’,de kinderen kijken ‘Art Attack’ en ‘Mr Maker’ in het Engels op TV. Kleine salamandertjes kruipen zo nu en dan over de muur. We eten bijna iedere dag verse vis en drinken milkshakes na. We hebben inmiddels wat mensen leren kennen, maar goede vriendschappen en opa en oma zijn onvervangbaar.
“Ik wil naar oma toe, ik wil naar oma toe!” zegt Sam snikkend. De rest van het gezin ligt nog in diepe slaap, maar Sam is onrustig. Zijn kleine, dunne lijfje probeert niet op, maar lijkt in me te kruipen. Ik voel de ribbetjes bijna door zijn huid steken als ik hem over zijn rug aai. “Ik mis oma zo,” klinkt er nauwelijks hoorbaar. Enkele dagen terug hebben we geskyped met oma en opa en bij het zien van hun gezichten barstte Sam in huilen uit. Op het moment dat oma en opa vroegen hoe het met hem ging, kon hij geen woord meer uitbrengen. Hij heeft zich omgedraaid van de webcam en nog uren lang met tussenpozen gehuild. “Houd mij maar heel goed vast en denk dan maar even dat je oma vasthoudt”, zeg ik tegen hem terwijl de nacht overgaat in de ochtend. Terwijl ik geniet van zijn warme lijfje zo dicht bij me, gaan mijn gedachten terug in de tijd. Sam die een ontsteking kreeg na een vaccinatie en hieraan met spoed geopereerd werd toen hij 9 weken oud was, Sam met een helmpje ter voorkoming van een blijvend plat achterhoofd, Sam met een te kort tongriempje, Sam met oorbuisjes, Sam die iedere ochtend en avond ingesmeerd moest worden tegen zijn eczeem.
De rest van het gezin wordt wakker. De dag begint net als iedere andere dag. De juf op school zei gisteren glimlachend tegen me: “Sam is a very nice boy. We love him.” Ja, hij is innemend. Een kind met een gevoelige buiten- en binnenkant. Wat is hij als peuter vaak in paniek geweest. Niet in bad durven omdat er een pluisje in dreef. Panisch voor beestjes. Achter mama’s rok verschuilen. Moeilijk verstaanbaar. Als klein jongetje zei hij al “Sorry” als hij iemand pijn deed of, in zijn beleving, een foutje maakte.
En zie hem nu! De warmte zorgt ervoor dat hij amper nog eczeem heeft. Hij heeft zichzelf al bijna leren zwemmen. Hij zingt de Engelse liedjes mee. Iedere avond helpt hij Ben mee koken. Hij oefent het A,B,C en getallen schrijven. In Nederland observeerden we al een verandering in zijn persoonlijke ontwikkeling en dit werd bevestigd door de logopediste en zijn favoriete, lieve juf Judith van groep ½. Ik ben er dankbaar voor dat Sam zich, met zijn gevoelige karakter, zo flexibel kan opstellen hier en het is fijn om te zien dat het proces waarin hij zit, zich hier voortzet.
Niet iedere verandering wordt van harte door hen geaccepteerd. Ze gaan vijf dagen naar school van 09.30 tot 15.00 uur. Dat betekent iedere dag lunchen op school. Een kind met een Westerse opvoeding begrijpt niet dat er in de vier weken dat ze nu naar school gaan, er NIET is buiten gespeeld, er NIET is geknutseld of getekend en er NIET is gesport. Een kind van 4 ½ kan hier lezen en schrijven en vanaf dat moment wordt er de hele dag alleen maar geleerd met ‘het hoofd.’ Tegen de tijd dat een kind 10 jaar is, maakt het daarnaast 2 á 3 uur huiswerk per dag. Vele Indiërs vinden dit systeem ook onbegrijpelijk, maar moeilijk te veranderen. Gelukkig zitten onze kinderen op een school waar veel mogelijk is! Dagmar, Sam en Jade gaan op eigen initiatief met zijn drietjes buiten spelen. Onze verkleedkleren staan inmiddels op school. Ze hebben zichzelf aangeleerd om echt pauze te nemen, want de rest van de kinderen eet de snack of lunch op en gaat weer aan de slag! De symbolenkaart is niet meer nodig en ze weten inmiddels hulp te vragen. Langzaamaan krijgen ze summier contact met andere kinderen. Dagmar maakt iedere week haar weektaak; beetje bij beetje voeg ik steeds meer Engelse taken toe. Teacher Jane van 69 jaar (!) is een grote schat. Dagmar mag tekenles geven in haar klas! Menig gepensioneerde kan een voorbeeld aan Jane nemen. Na haar karige pensioen van Rs. 200 (€ 3,-) per maand moest ze wel blijven werken. Haar man is meer dan tien jaar dood. Daarnaast geeft ze ’s avonds Engelse les op de middelbare school en in het weekend privéles! Ze dankt God iedere dag voor de energie die ze krijgt. En ze straalt zoveel levenslust uit! Iedere woensdag geef ik creatieve lessen in de klas van Dagmar en in de klas van Sam en Jade. Zij zijn blij met mij en ik ben blij met hen. Ik heb ze uitgenodigd om bij ons te komen eten en daar zeggen ze graag ‘ja’ tegen.
Overdag krijg ik wat meer tijd om te schrijven en wat foto’s te maken. Tevens ga ik twee maal per week naar de ‘knutselclub’ van George. Hij is 50+ en woont bij zijn moeder. Samen met vrouwen in Sari zitten we samen onder het afdakje voor het huis te werken. Tussendoor ga ik in het straatje twee glaasjes koffie drinken. Op een gammel krukje bekijk ik het straatbeeld en lach en klets wat met de riksjarijders die hier stoppen voor een snack en koffie.
Na school duiken we het zwembad bij ons appartement in. Neef en kok Ben is een geliefde duikplank om vanaf te springen in ons “privé” zwembad aangezien de meeste Indiërs niet kunnen zwemmen en wij de enigen zijn die gebruik maken van deze verkoeling.
Het eerste kinderfeestje , een Fairy Princess party, is geweest hier in de flat. Compleet met ballonnen in de kleuren parelmoer en rose. Maar wat duurt de tijd lang voor onze kinderen als ze om 16.30 uur starten met het feestje en pas twee uur later de taart wordt aangesneden! Sam wilde al naar huis, hij had honger! Ze kunnen zich niet uiten in de taal, dus ze spelen met de ballonnen en kijken wat rond. Ze mochten een kroontje kleuren en er was een soort van Ezeltje prik waarbij je geblindeerd de toverstaf van de fee moest proberen te raken. Maar achteraf praten ze vol enthousiasme over het feestje.
Jade komt het vaakste terug op haar wereldje in Nederland. Ze mist vriendinnetje Madelief, Bosanne en Brodney. Maar Jade opereert zo zelfstandig, ze pikt alles enorm snel op. We letten erop dat ze de rest niet ondersneeuwt met haar directe en snelle antwoorden. Vanmorgen kwam ze slaperig uit haar bedje uit (ze zegt nooit goedemorgen) en zegt: “als mijn verjaardag is, dan roep je me toch?” Net als in Nederland, zijn verjaardagen hoogtepunten in hun jonge leventje.
Na wat veldonderzoek heb ik een sporthal gevonden waar ze turnen geven, de geliefde sport van Dagmar. Sinds vorige week gaan ze samen twee keer per week van 16.30-18.00 turnen. Alle sporten zijn hier gratis om te stimuleren dat alle rangen en standen zich fysiek kunnen uiten. De gemiddelde Indiër is zeer vroeg uit bed, rond 05.30 uur. Tennislessen bijvoorbeeld, beginnen ook op dit, voor ons vroege, tijdstip! Jade en Sam rennen wat rond maar Dagmar is zeer serieus. De gymnastics teacher zegt: “Dagmar has everything to become talented, she has the flexibility, the brains, but she misses the mental strength; she is afraid of pain.” Hij heeft me geadviseerd niet bij de les te blijven zodat ze de kracht uit zichzelf moet halen als ze valt of in moeilijkheden komt. In Nederland ‘dropte’ ik de kinderen bij hun sportclubje, maar aangezien ik ze hier een veilige start wil geven, blijf ik, met leesboek, erbij. Er is al zoveel nieuw voor hen, ik ben hun veilige baken. Er wordt nog steeds regelmatig een traantje gelaten bij de ingang van de school. Dagmar heeft me gevraagd nog enkele weken bij het turnen te blijven, dan wil ze het zonder mij proberen. Dat doen we dus.
Dagmar stelt vaak bijzondere vragen. Laatst tijdens het avondeten vroeg ze spontaan aan iedereen: “Wat is het moeilijkste dat je ooit in je leven hebt gedaan?” Wim antwoordde dat het opgeven van iets dat je vertrouwd is, moeilijk is. Ik gaf aan het moeilijk te vinden om afscheid te nemen van mensen waar je veel van houdt. “Ik vind het aller moeilijkste dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn vriendinnen,” was haar antwoord.
“Mama, als ik nu echt niet naar India had gewild, wat hadden jullie dan gedaan?” Dagmar vraagt dit terwijl we met zijn tweetjes op een zaterdag in de riksja zitten. “Ik heb altijd gedacht, dat als we hier zijn, je het wel fijn zou vinden,” antwoord ik. “Dat is ook gebeurd,” zegt ze.
Zonder woorden rijden we verder. Alles is gezegd….
-
16 Oktober 2009 - 17:47
Marcel Simone+kids:
Hoi (schoon)zusje,
alweer een heerlijk stuk om te lezen ! In combinatie met de mooie foto's krijgen we zo wel zin om te komen hoor. Jullie hebben er goed voor gezorgd dat alles een beetje vertrouwd is voor de kinderen en dat begint zijn vruchten af te werpen. Ze hebben het duidelijk naar hun zin en het was natuurlijk wel te verwachten dat ze hun vriendjes,vriendinnetjes,ooms,tantes maar vooral opa en oma zouden gaan missen. Het zijn drempels die genomen moeten worden. Jullie flat ziet er tip top uit hoor, vertrouwd gezicht zeker met die mooie poster en de oerhollandse vlaggetjes. We missen jullie ! Veel liefs Marcel,Simone,Julia en Pieter xxxxxxx
ps. steek die brabant kaars ook maar eens aan want hier brand nog licht....... -
16 Oktober 2009 - 17:52
Irene:
Vrijdagavond,net uit school,vruchtbare werkdag maar te weinig uren gehad voor veel te veel werk,je kent dat wel......wijntje,en even kijken,misschien wel iets van Mieke..ben er aan toe. Yes.
En weer houd ik het NIET droog. Ik ben trots op jullie,op jullie alle vijf. Ik mis mijn vriendinnetje Mieke, maar wat krijg ik ontzettende mooie verhalen terug en een kijkje in jullie leven en in de karakters van jullie kinderen, die ik normaal niet zo uitgebreid had meegekregen!!!!
Hele dikke zoen,ik ga nu alle foto's bekijken!
Liefs Irene. -
16 Oktober 2009 - 17:59
Inge:
Wat een heerlijk relaas. Weet je, Mieke, jullie zijn een droom aan het verwezenlijken. Dat gaat met vallen en opstaan. En toch... wij mensen struikelen over molshopen. Die traantjes zijn een stukje verwerking, maar jee, petje af, hoor. Jullie genieten al zo en het komt allemaal goed.
Ik wacht met plezier op je volgende stukje!
Groetjes Inge -
16 Oktober 2009 - 20:39
Danielle Veron:
Hey hallo!
Ben weer bijgelezen! Mieke, wat kan jij jullie belevenissen en de emoties daar omheen mooi beschrijven. Bewonder jullie kracht en doorzettingsvermogen.
Heel veel succes met jullie bijzondere leven daar in dat verre India!
Groetjes Daniëlle X
-
17 Oktober 2009 - 11:51
Juf Judith:
Wat is het toch indrukwekkend om jullie belevenissen te lezen. En wat een prachtige foto's. Doe Jade, Sam en Dagmar de hartelijke groetjes. Heel veel liefs,
Juf Judith -
17 Oktober 2009 - 14:36
Liesbeth Lodewijkx:
Hoi Mieke, wat weer een enorm verhaal, en zo prachtig als jij alles vertelt. En je kindjes zo dapper.
Wij in Arendonk zitten je heel erg te missen.
Het is zo saai zonder jou. Het went nog steeds niet.
Heel veel lieve groeten daar aan iedereen
En tot gauw schrijfs.
Liesbeth
-
17 Oktober 2009 - 18:22
Carin:
Hoi Mieke,
Jullie zijn zo dapper, goede berichten, het warme lijfje van Sam... het was een emotioneel lezen, jullie zijn zo ver weg. Alle goeds voor jullie.
Liefs Carin -
18 Oktober 2009 - 08:44
N&W:
Oh Mieke, weer prachtige geschreven, en wat mooie fotos...
Wat maken jullie allemaal mee, en hoe moelijk het ook is voor de kinderen , doen ze het daar zo geweldig...Arme Sam, die zijn oma zo vreselijk mist...het zal ook wel goed komen, het heeft tijd nodig. Jullie zorgen ervoor dat ze hun basisveiligheid en vertrouw allemaal houden en dat is zo belangrijk. 2 maanden al....
Wij kijken uit naar je volgende bericht en fotos...En Happy Divali/Deepavali!
Liefs,
Nassima&Wilhelm -
18 Oktober 2009 - 14:23
Mama En Papa:
Hallo schatten van ons.
Een paar dagen de PC niet aangehad maar vandaag, zondag 18 oktober, tóch even kijken of er nieuws is en wat lezen we? Wéér een schitterend verhaal alsof je naar een film kijkt! Vooral in het eerste gedeelte veel emoties.
Je zou Sam zó in je armen willen sluiten en hem lekker knuffelen. Hij heeft het er af en toe erg moeilijk mee maar wij ook hoor!
Geef de kinderen een dikke kus van ons en zeg maar tegen Sam dat Oma heel dikwijls aan hem denkt.
Wat heerlijk om al die foto's te zien en wat vallen onze "bleekscheetjes" erg op tussen al die donkere mensen.
We hebben van alles heel erg genoten.
Heel veel liefs van Mama en Papa -
20 Oktober 2009 - 20:08
Fam De Kort:
Wat leuk om jullie op deze manier te kunnen volgen! Het leest ook erg prettig,het lijkt of ik met een boek op de bank lig!! We vinden het fijn dat het zo goed gaat met jullie, al zal het soms wat moeilijk zijn.
Toen ik samen met Mila de schitterende foto's zat te kijken was haar reactie "wauw die mensen zijn bruin, ze hebben wel heeeel lang in de zon gezeten, Sam nog niet want die is nog wit".
Heel veel goeds voor jullie in het verre india,doe Dagmar en Sam de groetjes van Tijn en Mila.
Groeten van John en Natasja -
20 Oktober 2009 - 21:41
Juf Kim:
Het blijft zó mooi om jullie verhalen te lezen!
Lieve groetjes, Kim
-
25 Oktober 2009 - 21:01
Petra:
Hallo allemaal,
wat is het mooi om te lezen dat jullie zo dicht bij jullie gevoel kunnen blijven. En daar eerlijk en open in zijn. Dat maakt w.s. ook dat jullie na 2 maanden jullie draai gevonden hebben. Echt heel mooi om te lezen en wat doe je het knap Mieke. Toen mijn eigen kinderen geboren waren dacht ik vaak "wat ben je toch een bofkont als je in een fijn gezin terecht komt, waar voor je gezorgd wordt en waar van je gehouden wordt". Een veilig plek om in op te groeien. Ik weet nml. uit ervaring dat dat bij een heleboel kinderen niet het geval is. Jullie laten zien dat het niet uitmaakt of je nu in Blaal bent of op een heel andere plek op de wereld, de veilige haven voor jullie kinderen blijven jullie.
Geniet daarvan, groet aan Jade en fijne verjaardagen toegewenst.
-
28 Oktober 2009 - 10:15
Robin:
Lieverdjes! Ik vind het zo leuk om jullie verhalen te lezen.. Maakt me echt blij en ook jaloers hoor, dat ik daar niet ben! Tijdens die twee weken in mei ben ik een beetje verliefd geworden op India. Mijn familie is nu bij jullie, heel gek om daarbij stil te staan. Ik wens jullie nog een paar daagjes veel plezier met z'n alle! Dikke kus van mij uit het koude nederland en hopelijk :) tot snel,
kus!! -
28 Oktober 2009 - 17:38
Astrid Verhoof:
Hallo Lieve mensen,
Sorry dat ik nu pas kan reageren op je wederom prachtige verhaal Mieke. Je kan echt trots zijn op jezelf en je gezin. Je hebt een voor een prachtige kinderen op de wereld gezet! Ik beloof je binnenkort persoonlijk een mail te sturen. Heb het de laatste tijd heel druk gehad, vandaar! Liefs en groetjes aan allen. Astrid -
28 Oktober 2009 - 18:12
Wil Vermeulen:
Hallo Allemaal
Wij gaan jullie alvast een hele fijne verjaardag wensen van Dagmar en Jade; 8 en 4 jaar alweer.
Met echte Nederlandse ijstaart dus dat moet gezellig zijn!!
En in ons hart vieren wij jullie verjaardag mee hoor!! een hele gezellige dag en heel veel groetjes uit Hapert en heel veel dikke zoenen van ons alle 3!!
We missen jullie! hou doe van Henk Wil en Maud xxxxxx -
29 Oktober 2009 - 21:58
Nel:
hallo dagmar en jade
ik wil julle alvast een hele fijne verjaardag wensen.jullie wonen nu iets te ver weg om even langs te komen maar ik hoop dat jullie een hele leuke dag hebben
ik kijk nu alweer uit naar het volgende verhaal over jullie belevenissen
dikke kus,wil en nel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
