Het valt niet altijd mee....
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
07 December 2009 | India, Trivandrum
Huilend lig ik in mijn bed. Wat mis ik Nederland! Ik wil naar huis! Mijn hele lijf ziet rood van de jeuk. Ik heb hoge koorts. Wim relativeert:”Mieke, je hebt geen huis meer in Nederland, dit is je huis.” “Dat weet ik ook wel, maar ik wil terug naar Nederland! Ik heb er genoeg van! Ik mis de Hollandse gezelligheid, ik wil dat onze kinderen na schooltijd kunnen afspreken, ik mis mijn ouders en vriendinnen!” Allerlei constructies vliegen door mijn hoofd. Ik in NL en Wim die op en neer reist. Ik, pendelend tussen NL en India. En ik betekent dan uiteraard ‘ik en de kinderen.’ Een volle week heb ik me radeloos gevoeld…
Gelukkig hebben mijn vriendinnen (en ouders) in Nederland me, al bellend, weer ‘down to earth’ gebracht. “Zie dit als een leermoment Mieke, je zult er sterker uitkomen. Probeer een nieuw evenwicht te vinden, met wat je nu weet.” Ze laten me inzien dat deze dip normaal is, en zelfs vrij lang op zich heeft laten wachten. Mentaal werd ik in zeer korte tijd een wrak en dat werkt zeer destructief. Dank je wel vriendinnen voor jullie opbeurende woorden en analytische vermogen!
Het valt ook niet altijd mee. Ik doe mijn uiterste best om het leven zo normaal mogelijk te laten zijn voor onze kinderen. En soms is de werkelijkheid teleurstellend.
“Ik heb er zo’n zin in mama! Kom, we gaan het gezellig maken! Ik zal vast mijn mooie jurk aandoen!” Dagmar is er helemaal klaar voor; de meisjes van het turnen zullen over een uurtje op haar verjaardagsfeestje komen. In het kader van de integratie mogen alle meisjes komen en omdat het anders te druk wordt (!), hebben we de kinderen van het turnen apart uitgenodigd. Uitnodigingen maken, taart uitzoeken, spiegeltjes kopen die we met glasverf gaan beschilderen. Ik probeer haar voor te bereiden op een mogelijke teleurstelling. “Dagmar, misschien komen niet alle vijf de kinderen. Het zijn arme kinderen, het kan goed zijn dat je geen cadeautje krijgt.“ Het feestje is van half 5 tot half 7. Om 16.50 is er nog niemand. Het zal toch niet waar zijn…
Dan komt er een vader aangereden. Hij zet zijn dochtertje af en besluit ook zijn oudste dochter achter te laten. Geeft niks; ze zijn meer dan welkom. Veel later komt er nog een meisje. Ik bel de turnleraar; de rest van de uitgenodigde meisjes blijken aan het turnen te zijn! En ik heb nog, met hulp van de leraar, bij ieder kind nagevraagd of ze zullen komen…
We beginnen met Taart en Fanta. De Fanta wordt uitgespuugd; ze vinden het vies. De taart wordt niet gegeten; er is een hindoestaanse vastenmaand begonnen en er mag niks dierlijks worden gegeten, dus ook niet het eiwit van de taart. Ze pakken een toffee en gooien het papiertje over het balkon naar buiten. Een kindje heeft een cadeautje meegenomen. Geen van de kinderen spreekt Engels. Gelukkig spreekt het (niet uitgenodigde, maar wel gewenste) oudere zusje goed Engels. We gaan het spiegeltje beschilderen. Er heerst doodse stilte, binnen in mij is het onstuimig. Op de achtergrond horen we een Indiaas koor zingen; in de flat boven ons wordt een woning ritueel ingewijd. De vader van de twee kinderen belt op; al voor 18.00 uur zal hij de kinderen komen ophalen; er moet namelijk nog gestudeerd worden. Vlug worden de frietjes gebakken. Ze pakken er nauwelijks wat van. Het 2e kindje wordt door de vader opgehaald. Hij legt zijn hand op haar rug. Ik zie het kind verkrampen. Onpasselijke gedachten overvallen me. Ze krijgt een zakje met verrassingen mee naar huis. De deur gaat dicht. Dagmar zegt:”ik vond er niks gezelligs aan.” We eten samen het gesmolten ijs op. Een uur later komt de ontlading; Dagmar barst in huilen uit. Wat een teleurstelling.
Gelukkig wordt het drie dagen later goedgemaakt. Deze dag hebben we de vier meisjes van school uitgenodigd en de kinderen uit de flat. Slechts twee kinderen laten niks weten. Eén kind is op tijd, de overigen zijn zeker drie kwartier te laat; we raken eraan gewend. “Nice to see you, oh, you are looking beautiful, what a nice dress!” Ja, we praten allemaal Engels. Dagmar schminkt iedereen. We eten een zeer mooie chocolade kasteeltaart aan de tafel. Dagmar krijgt een Maria-met-Jozef-en-kindje Jezus- beeldje cadeau. We spelen wat spelletjes. Er wordt gedanst en gelachen; deze taal begrijpen we allemaal. We eten frietjes en spaghetti en iedereen eet mee. Ik ontmoet de moeders bij het brengen en halen. Ter afsluiting van de feestdag skypt Dagmar met opa en oma. Ze showt via het beeldscherm blij de nieuwe korte broeken en het paarse T-shirt dat ze van het geld van opa en oma heeft gekocht. Het is een echt kinderfeest geworden. Gelukkig maar.
Op dit soort dagen mis je de vanzelfsprekendheid van ons leven in Nederland. Sinterklaas; wat heb ik het gemist. Het is zo’n gezellig tijd, zeker met kleine kinderen. Ik geniet altijd zo van de gezichten van onze –gelovende- kinderen op het werk van Wim, bij opa en oma, de buurtvereniging, in de winkels, via de TV en op school. Ik besef dat als we hier een aantal jaren blijven, we dit soort momenten zelden meer zullen hebben. Ik besluit volgend jaar van half november tot begin januari naar Nederland te komen.
Dagmar gaat sinds kort zonder mijn weektaak naar school. Ze heeft aangegeven het niet meer nodig te vinden. Dat betekent dat ze nagenoeg de hele dag meedraait met de rest van de groep, wat ik erg knap vind. De kinderen worden gehaald en gebracht met de schoolbus; totaal zitten ze bijna 2 uur per dag in de bus. Dat vind ik verre van ideaal, maar de kinderen vinden het gezellig om samen met klasgenootjes wat te kletsen en dollen. Ze dragen inmiddels 4 dagen per week een schooluniform. Op woensdag draagt iedereen vrijetijdskleding. Het grootste verschil tussen onze kinderen en de Indiase kinderen is volgens de directrice de energie die onze kinderen uitdragen. Ze zijn, volgens haar, de hele dag zeer actief. Gelukkig maar. Na schooltijd spreken ze nooit af. Ze zijn altijd samen. Wat ben ik blij dat we een zwembad hebben en dat ze elkaar hebben! Sam kan bijna zelfstandig zwemmen; dat hij heeft hier geleerd.
Regelmatig wordt mij gevraagd hoe Wim het hier vindt. Wim is altijd hetzelfde. Lekker evenwichtig en stabiel. Iedereen kent wel die monitoren in het ziekenhuis die aangeven hoe je hartactiviteit is. Wim is de rechte lijn op het scherm, en ik ben alle pieken en dalen erdoorheen.
Wim heeft ieder weekend last van zijn linkervoet; spierpijn van het intensief gebruiken van de koppeling, iedere dag naar het werk. Hij heeft nog steeds 3 mensen in dienst maar gaat binnenkort uitbreiden. Zijn eerste grote klus is nu nagenoeg afgerond. Het hele team heeft hier veel van geleerd. Hij heeft nu 2 nieuwe projecten gekregen en gaat aan de slag met het “grote project”. Daarnaast zitten er meerdere projecten ‘in de pen.’ Tussen de middag gaan ze samen Indiaas eten. Het is nieuw voor Wim om leiding te geven. Partner Erik heeft hem in de week dat hij hier was, enige tips gegeven, die hij nu toepast. Het is namelijk nodig om ‘bovenop’ het personeel te zitten. Ze hebben behoefte aan sturing. In Nederland werkte Wim 4 dagen per week, hier werkt hij meer dan fulltime. In Nederland had Wim amper reistijd, hier 1 ¼ uur totaal per dag.
Het stukje hieronder heeft Wim geschreven:
Wat zijn de verschillen tussen India en Nederland?
We wonen nu bijna 4 maanden in India, dus tijd om de balans op te maken m.b.t. de verschillen tussen Nederland en India.
In NL betaalden we € 278,00 per maand voor gas, water en licht, hier in India € 33,00 per maand. Naar de WC gaan is anders. Gebruiken we in NL toiletpapier, hier heb je de keuze uit een waterdouche, of bij het ontbreken van deze (zoals op Technopark), je ….. rechterhand. Gelukkig hebben we Dettol, 99 % bacterievrij bij de wasbak…
Het eten is ook anders, maar beter ! Nemen we in NL meestal een paar sneeën brood tussen de middag, hier bestaat het vaak uit butter chicken (zie http://i33.tinypic.com/bgtde1.jpg) en Singapore Fried Rice (zie http://1.bp.blogspot.com/_G4b8y9nDVjU/SIdWj7t4c0I/AAAAAAAABlY/yzUIDwr-V9U/s320/DSC00595.jpg), om maar iets te noemen. Heerlijk !! Daarnaast is het eten lekker goedkoop. Betaal je op het Technopark gemiddeld 1 à 1,5 euro voor een complete maaltijd, afgelopen vrijdag hebben we een nieuw record gehaald. We gingen uit eten met 6 personen voor 22 eurocent per persoon… (rijst, papadam, 3 verschillende soorten curry, water, geserveerd op een bananenblad).
Onze auto (hier de Maruti Suzuki A-Star, in Nederland de nieuwe Suzuki Alto Exclusive) kost (met full options & leer) in NL € 13.000,--. Hier € 6.700,-- voor dezelfde auto, maar dat is wel inclusief levenslange wegenbelasting en verzekering voor de eerste 3 jaar inclusief de eerste 3 onderhoudsbeurten gratis! Alleen is hier de fabrieksopgave voor het verbruik 1:19,6, in Nederland 1:22,7. Het is hier aangepast naar het verkeer… Het werkelijke verbruik in dit verkeer is echter 1:14. Het verkeer is nl. nogal anders hier. Anders dan in Nederland waar je duizenden regels hebt, heb je er hier maar één: De grootste wint. Bussen en vrachtwagens gaan altijd voor en probeer het niet te winnen, want je graaft je eigen graf. Hierna komen busjes en personenwagens, ook hier, de grootste gaat eerst. Daarna riksja’s, dan motors, dan brommer, dan fietsen en tot slot voetgangers. In India is het één grote chaos op de weg, maar je wat wil je ook als je je rijbewijs kunt halen door de letter H te rijden. Zie ook het youtube filmpje http://www.youtube.com/watch?v=xGfLNqjh4j0&translated=1 . Ook toeteren is de grote hobby van de Indiërs, ik heb laatst 120 keer getoeter geteld in 1 minuut, dat is gemiddeld 2 x per seconde !! Zie ook de volgende filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=F7oBBBAAS9o&feature=related en http://www.youtube.com/watch?v=KZBuDPx9r44&feature=related .
Ook trouwen is heel anders. Trouwen we bij ons in NL (meestal) uit liefde, hier bestaat 80% van de huwelijken uit geregelde huwelijken. En dat is niet altijd makkelijk, zeker niet als Hindu, want je moet iemand hebben uit dezelfde kaste, met de juiste leeftijd en de juiste horoscoop, met ongeveer een gelijkwaardige opleiding. Groot voordeel: De liefde komt na het huwelijk vanzelf… Op de huwelijksfeesten komen meestal 500 à 600 personen.
Werken is ook heel anders. In India heerst zeer veel rust op de werkvloer. Ik ben bij een aantal bedrijven binnen geweest en overal heerst een bijna serene stilte. Het personeel spreekt je in bijna elke zin aan met Sir. Als ik ooit terugkom naar Nederland moet ik denk ik alle zeilen bijzetten om dat hier ook voor elkaar te krijgen ;-). Je moet er wel bovenop zitten (figuurlijk dan) om het werk gedaan te krijgen, ondanks dat de kwaliteiten van het personeel hoog te noemen zijn. Het personeel heeft bij bijna alle bedrijven koptelefoons op met eigen muziek, i.p.v. de afdelingsmuziek bij de meeste bedrijven in NL.
Daarnaast heeft het personeel weinig kaas gegeten van zaken die zich buiten de staat Kerala afspelen. In een gesprek tijdens de lunch over muziek, kenden ze allen Michael Jackson, ééntje wist Madonna te noemen en één ABBA. Verder kenden ze alléén de Indiase muziek.
De humor. Zijn wij (of alleen ik??) gewend aan directe en harde humor, hier is de humor vrij flauw (ondanks het pittige eten) en NOOIT kwetsend, behalve als het over Pakistan gaat, dan zijn ze meedogenloos.
Zijn wij in NL gewend aan sex en vloeken op TV, hier valt op TV bij elk vies woord in een Engelstalig film het geluid weg, en verschijnt er **** in de ondertiteling op de plaats van het vieze woord. Daarnaast duren de meeste Engelstalige films, gemiddeld 5 à 10 minuten korter dan in NL. Alle erotische scènes worden er namelijk uit geknipt…
Disco’s ? Wat is dat ? Perziken ? Nooit van gehoord !!
Daarnaast zijn de gebaren anders. Het ga weg gebaar in Nederland, betekent hier : Kom hier en het Nee-wiebelen van het hoofd betekent hier meestal Ja, of Ok, of Dank je wel. Voor een voorbeeld zie: http://www.youtube.com/watch?v=w1AAsiWVGHQ&feature=related . Ook ik knik de hele dag.
De religies leven hier zonder problemen met elkaar. Zo is 50% in Kerala Hindu, 25% katholiek, 20% moslim en 5% iets anders, maar nooit problemen hierover.
Zo, dat was een keer een stukje van Wim!
Oh ja, met mij gaat het inmiddels ook weer beter.
Vele groeten uit India!
Gelukkig hebben mijn vriendinnen (en ouders) in Nederland me, al bellend, weer ‘down to earth’ gebracht. “Zie dit als een leermoment Mieke, je zult er sterker uitkomen. Probeer een nieuw evenwicht te vinden, met wat je nu weet.” Ze laten me inzien dat deze dip normaal is, en zelfs vrij lang op zich heeft laten wachten. Mentaal werd ik in zeer korte tijd een wrak en dat werkt zeer destructief. Dank je wel vriendinnen voor jullie opbeurende woorden en analytische vermogen!
Het valt ook niet altijd mee. Ik doe mijn uiterste best om het leven zo normaal mogelijk te laten zijn voor onze kinderen. En soms is de werkelijkheid teleurstellend.
“Ik heb er zo’n zin in mama! Kom, we gaan het gezellig maken! Ik zal vast mijn mooie jurk aandoen!” Dagmar is er helemaal klaar voor; de meisjes van het turnen zullen over een uurtje op haar verjaardagsfeestje komen. In het kader van de integratie mogen alle meisjes komen en omdat het anders te druk wordt (!), hebben we de kinderen van het turnen apart uitgenodigd. Uitnodigingen maken, taart uitzoeken, spiegeltjes kopen die we met glasverf gaan beschilderen. Ik probeer haar voor te bereiden op een mogelijke teleurstelling. “Dagmar, misschien komen niet alle vijf de kinderen. Het zijn arme kinderen, het kan goed zijn dat je geen cadeautje krijgt.“ Het feestje is van half 5 tot half 7. Om 16.50 is er nog niemand. Het zal toch niet waar zijn…
Dan komt er een vader aangereden. Hij zet zijn dochtertje af en besluit ook zijn oudste dochter achter te laten. Geeft niks; ze zijn meer dan welkom. Veel later komt er nog een meisje. Ik bel de turnleraar; de rest van de uitgenodigde meisjes blijken aan het turnen te zijn! En ik heb nog, met hulp van de leraar, bij ieder kind nagevraagd of ze zullen komen…
We beginnen met Taart en Fanta. De Fanta wordt uitgespuugd; ze vinden het vies. De taart wordt niet gegeten; er is een hindoestaanse vastenmaand begonnen en er mag niks dierlijks worden gegeten, dus ook niet het eiwit van de taart. Ze pakken een toffee en gooien het papiertje over het balkon naar buiten. Een kindje heeft een cadeautje meegenomen. Geen van de kinderen spreekt Engels. Gelukkig spreekt het (niet uitgenodigde, maar wel gewenste) oudere zusje goed Engels. We gaan het spiegeltje beschilderen. Er heerst doodse stilte, binnen in mij is het onstuimig. Op de achtergrond horen we een Indiaas koor zingen; in de flat boven ons wordt een woning ritueel ingewijd. De vader van de twee kinderen belt op; al voor 18.00 uur zal hij de kinderen komen ophalen; er moet namelijk nog gestudeerd worden. Vlug worden de frietjes gebakken. Ze pakken er nauwelijks wat van. Het 2e kindje wordt door de vader opgehaald. Hij legt zijn hand op haar rug. Ik zie het kind verkrampen. Onpasselijke gedachten overvallen me. Ze krijgt een zakje met verrassingen mee naar huis. De deur gaat dicht. Dagmar zegt:”ik vond er niks gezelligs aan.” We eten samen het gesmolten ijs op. Een uur later komt de ontlading; Dagmar barst in huilen uit. Wat een teleurstelling.
Gelukkig wordt het drie dagen later goedgemaakt. Deze dag hebben we de vier meisjes van school uitgenodigd en de kinderen uit de flat. Slechts twee kinderen laten niks weten. Eén kind is op tijd, de overigen zijn zeker drie kwartier te laat; we raken eraan gewend. “Nice to see you, oh, you are looking beautiful, what a nice dress!” Ja, we praten allemaal Engels. Dagmar schminkt iedereen. We eten een zeer mooie chocolade kasteeltaart aan de tafel. Dagmar krijgt een Maria-met-Jozef-en-kindje Jezus- beeldje cadeau. We spelen wat spelletjes. Er wordt gedanst en gelachen; deze taal begrijpen we allemaal. We eten frietjes en spaghetti en iedereen eet mee. Ik ontmoet de moeders bij het brengen en halen. Ter afsluiting van de feestdag skypt Dagmar met opa en oma. Ze showt via het beeldscherm blij de nieuwe korte broeken en het paarse T-shirt dat ze van het geld van opa en oma heeft gekocht. Het is een echt kinderfeest geworden. Gelukkig maar.
Op dit soort dagen mis je de vanzelfsprekendheid van ons leven in Nederland. Sinterklaas; wat heb ik het gemist. Het is zo’n gezellig tijd, zeker met kleine kinderen. Ik geniet altijd zo van de gezichten van onze –gelovende- kinderen op het werk van Wim, bij opa en oma, de buurtvereniging, in de winkels, via de TV en op school. Ik besef dat als we hier een aantal jaren blijven, we dit soort momenten zelden meer zullen hebben. Ik besluit volgend jaar van half november tot begin januari naar Nederland te komen.
Dagmar gaat sinds kort zonder mijn weektaak naar school. Ze heeft aangegeven het niet meer nodig te vinden. Dat betekent dat ze nagenoeg de hele dag meedraait met de rest van de groep, wat ik erg knap vind. De kinderen worden gehaald en gebracht met de schoolbus; totaal zitten ze bijna 2 uur per dag in de bus. Dat vind ik verre van ideaal, maar de kinderen vinden het gezellig om samen met klasgenootjes wat te kletsen en dollen. Ze dragen inmiddels 4 dagen per week een schooluniform. Op woensdag draagt iedereen vrijetijdskleding. Het grootste verschil tussen onze kinderen en de Indiase kinderen is volgens de directrice de energie die onze kinderen uitdragen. Ze zijn, volgens haar, de hele dag zeer actief. Gelukkig maar. Na schooltijd spreken ze nooit af. Ze zijn altijd samen. Wat ben ik blij dat we een zwembad hebben en dat ze elkaar hebben! Sam kan bijna zelfstandig zwemmen; dat hij heeft hier geleerd.
Regelmatig wordt mij gevraagd hoe Wim het hier vindt. Wim is altijd hetzelfde. Lekker evenwichtig en stabiel. Iedereen kent wel die monitoren in het ziekenhuis die aangeven hoe je hartactiviteit is. Wim is de rechte lijn op het scherm, en ik ben alle pieken en dalen erdoorheen.
Wim heeft ieder weekend last van zijn linkervoet; spierpijn van het intensief gebruiken van de koppeling, iedere dag naar het werk. Hij heeft nog steeds 3 mensen in dienst maar gaat binnenkort uitbreiden. Zijn eerste grote klus is nu nagenoeg afgerond. Het hele team heeft hier veel van geleerd. Hij heeft nu 2 nieuwe projecten gekregen en gaat aan de slag met het “grote project”. Daarnaast zitten er meerdere projecten ‘in de pen.’ Tussen de middag gaan ze samen Indiaas eten. Het is nieuw voor Wim om leiding te geven. Partner Erik heeft hem in de week dat hij hier was, enige tips gegeven, die hij nu toepast. Het is namelijk nodig om ‘bovenop’ het personeel te zitten. Ze hebben behoefte aan sturing. In Nederland werkte Wim 4 dagen per week, hier werkt hij meer dan fulltime. In Nederland had Wim amper reistijd, hier 1 ¼ uur totaal per dag.
Het stukje hieronder heeft Wim geschreven:
Wat zijn de verschillen tussen India en Nederland?
We wonen nu bijna 4 maanden in India, dus tijd om de balans op te maken m.b.t. de verschillen tussen Nederland en India.
In NL betaalden we € 278,00 per maand voor gas, water en licht, hier in India € 33,00 per maand. Naar de WC gaan is anders. Gebruiken we in NL toiletpapier, hier heb je de keuze uit een waterdouche, of bij het ontbreken van deze (zoals op Technopark), je ….. rechterhand. Gelukkig hebben we Dettol, 99 % bacterievrij bij de wasbak…
Het eten is ook anders, maar beter ! Nemen we in NL meestal een paar sneeën brood tussen de middag, hier bestaat het vaak uit butter chicken (zie http://i33.tinypic.com/bgtde1.jpg) en Singapore Fried Rice (zie http://1.bp.blogspot.com/_G4b8y9nDVjU/SIdWj7t4c0I/AAAAAAAABlY/yzUIDwr-V9U/s320/DSC00595.jpg), om maar iets te noemen. Heerlijk !! Daarnaast is het eten lekker goedkoop. Betaal je op het Technopark gemiddeld 1 à 1,5 euro voor een complete maaltijd, afgelopen vrijdag hebben we een nieuw record gehaald. We gingen uit eten met 6 personen voor 22 eurocent per persoon… (rijst, papadam, 3 verschillende soorten curry, water, geserveerd op een bananenblad).
Onze auto (hier de Maruti Suzuki A-Star, in Nederland de nieuwe Suzuki Alto Exclusive) kost (met full options & leer) in NL € 13.000,--. Hier € 6.700,-- voor dezelfde auto, maar dat is wel inclusief levenslange wegenbelasting en verzekering voor de eerste 3 jaar inclusief de eerste 3 onderhoudsbeurten gratis! Alleen is hier de fabrieksopgave voor het verbruik 1:19,6, in Nederland 1:22,7. Het is hier aangepast naar het verkeer… Het werkelijke verbruik in dit verkeer is echter 1:14. Het verkeer is nl. nogal anders hier. Anders dan in Nederland waar je duizenden regels hebt, heb je er hier maar één: De grootste wint. Bussen en vrachtwagens gaan altijd voor en probeer het niet te winnen, want je graaft je eigen graf. Hierna komen busjes en personenwagens, ook hier, de grootste gaat eerst. Daarna riksja’s, dan motors, dan brommer, dan fietsen en tot slot voetgangers. In India is het één grote chaos op de weg, maar je wat wil je ook als je je rijbewijs kunt halen door de letter H te rijden. Zie ook het youtube filmpje http://www.youtube.com/watch?v=xGfLNqjh4j0&translated=1 . Ook toeteren is de grote hobby van de Indiërs, ik heb laatst 120 keer getoeter geteld in 1 minuut, dat is gemiddeld 2 x per seconde !! Zie ook de volgende filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=F7oBBBAAS9o&feature=related en http://www.youtube.com/watch?v=KZBuDPx9r44&feature=related .
Ook trouwen is heel anders. Trouwen we bij ons in NL (meestal) uit liefde, hier bestaat 80% van de huwelijken uit geregelde huwelijken. En dat is niet altijd makkelijk, zeker niet als Hindu, want je moet iemand hebben uit dezelfde kaste, met de juiste leeftijd en de juiste horoscoop, met ongeveer een gelijkwaardige opleiding. Groot voordeel: De liefde komt na het huwelijk vanzelf… Op de huwelijksfeesten komen meestal 500 à 600 personen.
Werken is ook heel anders. In India heerst zeer veel rust op de werkvloer. Ik ben bij een aantal bedrijven binnen geweest en overal heerst een bijna serene stilte. Het personeel spreekt je in bijna elke zin aan met Sir. Als ik ooit terugkom naar Nederland moet ik denk ik alle zeilen bijzetten om dat hier ook voor elkaar te krijgen ;-). Je moet er wel bovenop zitten (figuurlijk dan) om het werk gedaan te krijgen, ondanks dat de kwaliteiten van het personeel hoog te noemen zijn. Het personeel heeft bij bijna alle bedrijven koptelefoons op met eigen muziek, i.p.v. de afdelingsmuziek bij de meeste bedrijven in NL.
Daarnaast heeft het personeel weinig kaas gegeten van zaken die zich buiten de staat Kerala afspelen. In een gesprek tijdens de lunch over muziek, kenden ze allen Michael Jackson, ééntje wist Madonna te noemen en één ABBA. Verder kenden ze alléén de Indiase muziek.
De humor. Zijn wij (of alleen ik??) gewend aan directe en harde humor, hier is de humor vrij flauw (ondanks het pittige eten) en NOOIT kwetsend, behalve als het over Pakistan gaat, dan zijn ze meedogenloos.
Zijn wij in NL gewend aan sex en vloeken op TV, hier valt op TV bij elk vies woord in een Engelstalig film het geluid weg, en verschijnt er **** in de ondertiteling op de plaats van het vieze woord. Daarnaast duren de meeste Engelstalige films, gemiddeld 5 à 10 minuten korter dan in NL. Alle erotische scènes worden er namelijk uit geknipt…
Disco’s ? Wat is dat ? Perziken ? Nooit van gehoord !!
Daarnaast zijn de gebaren anders. Het ga weg gebaar in Nederland, betekent hier : Kom hier en het Nee-wiebelen van het hoofd betekent hier meestal Ja, of Ok, of Dank je wel. Voor een voorbeeld zie: http://www.youtube.com/watch?v=w1AAsiWVGHQ&feature=related . Ook ik knik de hele dag.
De religies leven hier zonder problemen met elkaar. Zo is 50% in Kerala Hindu, 25% katholiek, 20% moslim en 5% iets anders, maar nooit problemen hierover.
Zo, dat was een keer een stukje van Wim!
Oh ja, met mij gaat het inmiddels ook weer beter.
Vele groeten uit India!
-
07 December 2009 - 18:48
Wendy:
Hey daaro,
Ik kon niet ophouden met lezen!
Mieke, ik kan me goed voorstellen dat je af en toe een Dip (met hoofdletter) hebt. Begon me ook al af te vragen of het leventje in Nederland zo verschrikkelijk was, dat jullie het helemaal niet misten. Ik zeg maar zo: af en toe ff brullen en eea van je afschrijven doet wonderen. Als je dan bedenkt dat het hier voor de zoveelste week echt hollands grauw weer is, dan kijk maar even naar die helder blauwe hemel bij jullie daar.
Die ouwe klaas is weer vertrokken naar Spanje en wij gaan ons opmaken voor de kerst en voor we het weten zitten we al weer in 2010! Een jaar vol nieuwe kansen, uitdagingen en avonturen. En avonturen genoeg bij jullie!
Wim, fijn om te lezen dat het met jou ook (weer) goed gaat! Had ook niet anders verwacht: de nuchterheid zelve. Ben ook blij om te lezen dat je nu ECHT moet werken...bedoel dan valt het werkende leventje bij de Rabo toch echt niet zo veel voor. Maar 1 ding is zeker: nog beter veel uren draaien en de vrijheid van zelfstandig ondernemer ervaren, dan eeuwig voor de baas blijven werken!
Hulde voor jullie! Hou je taai en alvast fijne feestdagen, sluit 2009 goed af en begin 2010 nog net iets beter!
Groeten,
Wendy
P.s. Wim, tips over Brazil zijn welkom!! Ja er komt een dag en dan komen we naar India... -
07 December 2009 - 19:57
Irene:
He lief Mieketje en de rest!!
Ach wat kan ik me de telleurstelling levendig voorstellen van Dagmar en daarmee ook van jullie wat betreft haar feestje. Maar lieve Dagmar ,wat was ik ongelooflijk trots om te lezen dat jij zonder weektaak naar school gaat!!! Echt superknap!!!! Mieke ,ik had jouw dip even niet in de gaten door alle omstandigheden hier,ik heb je dichtbij gevoeld en wat ontzettend lief dat je me zoveel gebeld hebt....Het deed me goed je te horen,en ik moest jou eerst mailen in de nacht nadat ons pap net gestorven was en ik met een vette borrel in m'n handen zat. Ik zal je even een appart mailtje sturen.
Wat een verschillen lees ik,en ik begrijp dat het heel verfrissend maar ook o zo moeilijk kan zijn om hiermee om te gaan.Ik blijf het een hele dappere onderneming vinden,die jullie leven enorm verrijkt.
Ik geniet van jullie verhalen,veilig thuis op de bank, met de kaarsjes aan...want jullie avontuur zou ik nooit aankunnen of durven! een hele dikke kus en liefs,
Irene. -
07 December 2009 - 20:02
Inge:
Hoi allemaal,
Wat spijt het me om je begin te lezen, Mieke. Maar toch lijkt het me normaal. Je hebt heel je leven en die van je gezin om gegooid om een droom te realiseren. En, dat gaat met vallen en opstaan. Ik zei al eens eerder, dat je struikelt over molshopen en niet over bergen. Probeer dat ook zo te zien.
Je gaat ook meer de zin van het leven inzien nu. Want dat er veel verschillen zijn, dat valt jullie des te meer op. Daardoor word je als gezin natuurlijk wel zeer close.
En natuurlijk is Sinterklaas er nu een beetje bij ingeschoten. Jullie zijn nog niet ingeburgerd en er komen nog zoveel dingen op jullie pad wat je moet ontdekken en "bekijken' hoe er mee om te gaan.
Jullie zijn zo enthousiast hier weggegaan. Geef het de tijd, want het mooie gaat na jouw DIP echt komen!
Liefs Inge -
07 December 2009 - 20:22
Liesbeth.Lodewijkx:
Fijn Mieke dat je er weer een beetje bovenop bent, het is ook niet niks in zo'n totaal andere wereld te leven.
Het is wel duidelijk dat Wim met andere dingen bezig is dan jij,
Ik vind het nog steeds knap dat jullie dit hebben aangedurft.Hier gaat alles zijn gewone gang, ook in Arendonk, een beetje gezapig soms
een beetje saai, dat komt ook wel door de opdrachten van dit jaar.
we zijn natuurlijk wel te gek begonnen maar daarna was het toch meer zuchten en steunen, maar goed we gaan stug door.
Het blijft super saai zonder jou.
Ik weet niet of jullie Kerst vieren ik neem aan van wel. Dus bij deze een hele goede Kerst voor jullie.
Heel veel liefs Liesbeth -
07 December 2009 - 22:10
Marijke Van Meerendo:
Ha Mieke!
Kind wat ben je een kei! Die dip: meer dan logisch. Want als bijna niets meer vanzelf gaat verbruik je zoveel energie dat het lichaam tijdelijk even crasht.
Dank voor het persoonlijke mailtje! Ik was zeer verrast. Ik ben en blijf een trouwe lezer van je verhalen want ik vind ze super. Het feit dat ik 9 jaar geleden 3 weken in India was maakt dat ik het allemaal levendig voor de geest kan halen. Maar daar echt wonen en leven is toch weer heel wat anders. Ik wens jou, je man Wim en die drie prachtige kindertjes van jullie een fijne jaarwisseling en veel geluk in het nieuwe jaar.
Ga goed! een dikke zoen,
Marijke -
08 December 2009 - 09:01
Peter Vd Ven:
Lieve Mieke, Wim en kids
Indrukwekkend wat ik lees. Dank je wel voor het delen van zoveel puurheid en kwetsbaarheid.
Wanneer je (veel) verwachtingen met je meedraagt kun je als reiziger gebukt gaan onder al die bagage. Neem de tijd om jullie eigen weg te vinden. Er is overigens geen andere weg dan die van je zelf!
Het leven in India geeft jullie als gezin een prachtige gelegenheid om samen op die weg parels te verzamelen en steentjes weg te werpen.
(Verzamel niet de steentjes en gooi pareltjes weg)
Jullie kinderen zijn TOP. Zij hebben een veerkracht en flexibiliteit waarop volwassenen trots op mogen zijn.
Mieke, tot slot nog dit, ...
'Hoe hoger de weerstand die je (momenteel) ervaart hoe groter de vrijheid en rijkdom die er uiteindelijk achter verscholen ligt'
Veel Liefs en een dikke knuffel,
Marjo & Peter
-
09 December 2009 - 08:42
Marjon V. Rooij:
Lieve Mieke, wat een ervaringen voor jullie allemaal, en zo verschillend, soms fijn,soms niet fijn. Het zal zeker met ups en downs zijn voor je. Gelukkig heeft Dagmar toch nog een leuk feestje gehad, ook al was het heel anders dan hier.(post voor dagmar van Manouk is onderweg!) Mieke, geniet van de mooie momenten met je kinderen, die zijn zo kostbaar, en het maakt niet uit op welke plek op deze aardbol je bent, als je maar samen bent.Ik wens jullie alle goeds toe, liefde en kracht. Van Manouk een lieve knuffel en kus voor Dagmar, en veel plezier op school.Groetjes van Marjon.
P.s: Wat een verrassing jullie telefoontje aan Manouk, ze was helemaal overdonderd, en vertelde het later pas. Ze was er heel blij mee, om dagmar te horen, dank hiervoor! -
13 Januari 2010 - 18:40
Danielle Soontiens:
Hey lieve luitjes,
Het is zo leuk, om jullie bijzondere belevenissen te lezen. Mieke wat kan jij goed schrijven! Ik voel zo met jullie mee, terwijl ik weer even bijlees; de leuke momenten, maar ook de momenten dat je het even niet meer ziet zitten, omdat de hele indiase mentaliteit en de indiase gewoonten je even teveel zijn. Het is ook nogal wat!!!! pffff
Ja, het heeft z'n tijd nodig, om een evenwicht te vinden in jullie nieuwe leven. Ik vind dat jullie je er heel dapper doorheen slaan!!! Geniet samen elke dag weer van al die bijzondere dingen die op jullie pad komen en van alle battles die jullie al hebben overwonnen!
X Daan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
