Woedend!

“Ze doen het weer, mama, ik wil dat NIET!” Dagmar komt half huilend de flat binnen. “Die STOMME schoonmaaksters knijpen me WEER in mijn wang! Het doet PIJN!” “Knijp ze terug!”, zeg ik. “Kom, we gaan samen terug naar beneden om ze eens te pakken te nemen!” Dagmar is moe en heeft niet de energie om de confrontatie aan te gaan, we besluiten het er maar bij te laten.

Het gebeurt te pas en te onpas. Het knijpen. Vorige week gingen we naar een overdekt winkelcentrum. Denk aan de Heuvelgalerie in Eindhoven, maar dan de sfeerloze, betonnen, parkeergarage onderin. In onze beleving is het een van de betere plekken, omdat er geen verkeer komt. Maar de dreiging loert overal! “Auw, auw!” Jade komt schreeuwend, met haar hand op haar wang, op me afgerend. “Ze hebben me weer geknepen!” “Blijf toch gdvrdm van mijn kind af, zal ik jou eens knijpen, vind je toch ook niet leuk!”roep ik kwaad naar enkele volwassen vrouwen. Het enige wat ze doen is staren, giechelen en lachen. Je ziet ze denken: ‘wat doet die westerse vrouw raar.’ Zo nu en dan ga ik de discussie aan, wetende dat het geen zin heeft.

Jade stapt de riksja in. Terwijl ze bukt, neemt een riksjarijder nog even de vrijheid om eerst in haar ene bil te knijpen, om vervolgens de andere bil te pakken. Ongelooflijk! Terwijl ik Jade uit de riksja trek, roep ik keihard tegen de man: “Ik pak jou toch ook niet bij je ballen, don’t touch her, you DON’T TOUCH her!” “It’s just a child,” zegt hij. Aan zijn gezicht te zien, meent hij het ook nog. “Wat is er aan de hand, mama? Zegt Dagmar. “Laat nooit iemand zo maar aan je komen! “ roep ik nog woedend, terwijl ik de kinderen achter me aansleur en snel een andere riskja probeer te vinden.

Tijdens de opleiding leerkracht leer je het al; als een kind ergens mee worstelt of ‘anders’ reageert, denk dan: het is onvermogen van het kind. Dit kan uiteraard ook voor volwassenen gelden. Eckhart Tolle beschrijft in zijn boek ‘de kracht van het NU in de praktijk’: ‘ik kan de ander wel wijzen op zijn of haar gedrag, maar zodra je gaat verwijten of beschuldigen, zal dit geen resultaat opleveren, je ego neemt het over. Als de ander onbewust handelt, is het de kunst om daar doorheen te kijken in plaats van er op te reageren.’

Maar oh, wat is het heerlijk om zo nu en dan te reageren!

Go away, go awwwwaaaaay!” Ik maak een schopbeweging richting de mannen met mijn been. Oh wat ben ik kwaad! “Ik sta hier nu al een uur, en inmiddels hebben zich in de kelder van de flat zeker 20 mensen verzameld. Het vuur komt uit mijn oren. Ze verbieden me namelijk om de bank van de truck te halen! Het is toch mijn bank! Ik zie mezelf van een afstandje. ‘Laat de woede maar komen,’ zegt een stem van binnen, ‘dit is het juiste moment om eens niet de lieve, sociale vrouw te zijn! Geniet ervan!’ Dat laat ik me geen twee keer zeggen! Nadat ik er eerder deze maand flink in ben geluisd, heb ik besloten; deze keer geef ik niet toe! Het is toch ongelooflijk, er wordt kosteloos een meubel bij je bezorgd, en dan komen er ineens ‘vanuit het niets’ een aantal mannen aangeslenterd die besluiten dat de bank pas mag worden uitgeladen tegen betaling van een half maandloon! En niemand die iets over dit ongeoorloofd verworven recht te zeggen heeft. Er wordt driftig gebeld en gepraat. ‘Koffie erbij en het zou nog gezellig kunnen worden’, bedenk ik me. Ik vertel hen dat ik geen ene Roepie in huis heb. Laat mij zelf maar even dat meubeltje ervan af halen, dat kan ik ook wel! Er ontstaat consternatie, ze verbieden het me en gaan voor de wagen staan. Daarna vervalt iedereen in passiviteit. Ik sta er demonstratief middenin. Meerdere flatbewoners gaan zich ermee bemoeien. Wat een grap, deze hele vertoning, daar heb ik toch maar even mooi voor gezorgd!Het probleem wordt uiteindelijk opgelost omdat de bezorger van het meubeltje geld geeft aan de mannen zonder dat die mannen er iets voor hebben gedaan! Het bankje staat trouwens best leuk in huis…

Ik vertik het om me om te laten kopen. Ik geef welgemeend en genoeg, maar mensen hoeven het niet voor niets te krijgen. Ik geef graag wat extra’s aan kwetsbare groepen of mensen die er hard voor werken. Bij de ingang zit een bewaker, iedere dag krijg ik een enorme, welgemeende, stralende lach van hem. Ik stop hem wel eens wat toe. Hoogstwaarschijnlijk zal hij altijd blijven lachen naar me. Daarentegen is er nog een zeer chagrijnige bewaker, die de hele dag loopt te kauwen op tabak, en steeds als wij eraan komen zijn hand als een kommetje vouwt , ermee driftig naar zijn mond gaat en duidelijk te kennen geeft dat hij iets verwacht. Hij krijgt niets. Ik besef dat ik degene ben, die zijn gedrag mogelijk kan doorbreken. Maar nu even niet.

Het kost de nodige energie en irritatie om iets gedaan te krijgen. Soms probeer ik het met humor op te lossen. De loodgieter zegt me binnen 5 minuten terug te komen. Hij komt niet terug en laat me weer twee weken wachten. De keer erop volg ik hem als een aasgier, hij voelt mijn hete adem in zijn nek. Ik volg ze, loop met ze mee. Ik bewaar niet meer dan 30 cm afstand tussen hen en mij. Ze kunnen niet om me heen. Eindelijk, na een half uur, kan ik de WC weer doortrekken.

De schoonmaaksters van de flat bellen aan. Ze zorgen ervoor dat het flatgebouw er verzorgd uitziet. Tevens brengen ze al ons huisvuil naar beneden en gooien het daar achter het muurtje van de flat. Op de openbare vuilnisbelt, zullen we maar zeggen. Ze hebben zich gegroepeerd en staan als een stel schoolkinderen aan de deur. Ik roep Helen, mijn hulp, erbij. Helen zet ons vuil iedere dag op de afgesproken plek in de galerij. Wat blijkt? De dames vinden het vuil vandaag stinken naar rotte vis. Dat klopt! We hebben namelijk verse vis gegeten en het afval zit daarin! De zeven dames willen extra geld van me hebben om het zakje naar beneden te dragen. Ook Helen schelden ze uit voor de inhoud van het zakje. Ik word kwaad en ga tussen de groep vrouwen en Helen staan. “Kunnen jullie wel! Blijf van haar af, schiet op, naar beneden, uit elkaar!” Uiteraard verstaan ze er geen een woord van, maar de boodschap is duidelijk.

De timmerman heeft zijn geld al gekregen terwijl er nog één gaatje moet worden geboord. Wijze les; nooit geld geven als het werk niet gedaan is. “Tomorrow, tomorrow,”zegt hij steeds, terwijl hij van me wegkijkt. Na zeker 10 ontmoetingen (echt waar!) is de maat vol. Ik ga als een razende tekeer. Zorg dat het gaatje NU geboord wordt! ’s Middags staat hij voor de deur om het karwei te klaren. De volgende ochtend en in de weken erna staat hij voor de deur terwijl hij me nu wel recht aankijkt; hij wil geld. Hij kan wachten…

Ja, ik heb veel ‘vrienden’ hier.

Bedankt mensen in India, het is heerlijk om af en toe kwaad te zijn. Maar alsjeblieft, blijf van mijn kinderen af!