Het valt niet altijd mee....

Huilend lig ik in mijn bed. Wat mis ik Nederland! Ik wil naar huis! Mijn hele lijf ziet rood van de jeuk. Ik heb hoge koorts. Wim relativeert:”Mieke, je hebt geen huis meer in Nederland, dit is je huis.” “Dat weet ik ook wel, maar ik wil terug naar Nederland! Ik heb er genoeg van! Ik mis de Hollandse gezelligheid, ik wil dat onze kinderen na schooltijd kunnen afspreken, ik mis mijn ouders en vriendinnen!” Allerlei constructies vliegen door mijn hoofd. Ik in NL en Wim die op en neer reist. Ik, pendelend tussen NL en India. En ik betekent dan uiteraard ‘ik en de kinderen.’ Een volle week heb ik me radeloos gevoeld…

Gelukkig hebben mijn vriendinnen (en ouders) in Nederland me, al bellend, weer ‘down to earth’ gebracht. “Zie dit als een leermoment Mieke, je zult er sterker uitkomen. Probeer een nieuw evenwicht te vinden, met wat je nu weet.” Ze laten me inzien dat deze dip normaal is, en zelfs vrij lang op zich heeft laten wachten. Mentaal werd ik in zeer korte tijd een wrak en dat werkt zeer destructief. Dank je wel vriendinnen voor jullie opbeurende woorden en analytische vermogen!

Het valt ook niet altijd mee. Ik doe mijn uiterste best om het leven zo normaal mogelijk te laten zijn voor onze kinderen. En soms is de werkelijkheid teleurstellend.

“Ik heb er zo’n zin in mama! Kom, we gaan het gezellig maken! Ik zal vast mijn mooie jurk aandoen!” Dagmar is er helemaal klaar voor; de meisjes van het turnen zullen over een uurtje op haar verjaardagsfeestje komen. In het kader van de integratie mogen alle meisjes komen en omdat het anders te druk wordt (!), hebben we de kinderen van het turnen apart uitgenodigd. Uitnodigingen maken, taart uitzoeken, spiegeltjes kopen die we met glasverf gaan beschilderen. Ik probeer haar voor te bereiden op een mogelijke teleurstelling. “Dagmar, misschien komen niet alle vijf de kinderen. Het zijn arme kinderen, het kan goed zijn dat je geen cadeautje krijgt.“ Het feestje is van half 5 tot half 7. Om 16.50 is er nog niemand. Het zal toch niet waar zijn…

Dan komt er een vader aangereden. Hij zet zijn dochtertje af en besluit ook zijn oudste dochter achter te laten. Geeft niks; ze zijn meer dan welkom. Veel later komt er nog een meisje. Ik bel de turnleraar; de rest van de uitgenodigde meisjes blijken aan het turnen te zijn! En ik heb nog, met hulp van de leraar, bij ieder kind nagevraagd of ze zullen komen…
We beginnen met Taart en Fanta. De Fanta wordt uitgespuugd; ze vinden het vies. De taart wordt niet gegeten; er is een hindoestaanse vastenmaand begonnen en er mag niks dierlijks worden gegeten, dus ook niet het eiwit van de taart. Ze pakken een toffee en gooien het papiertje over het balkon naar buiten. Een kindje heeft een cadeautje meegenomen. Geen van de kinderen spreekt Engels. Gelukkig spreekt het (niet uitgenodigde, maar wel gewenste) oudere zusje goed Engels. We gaan het spiegeltje beschilderen. Er heerst doodse stilte, binnen in mij is het onstuimig. Op de achtergrond horen we een Indiaas koor zingen; in de flat boven ons wordt een woning ritueel ingewijd. De vader van de twee kinderen belt op; al voor 18.00 uur zal hij de kinderen komen ophalen; er moet namelijk nog gestudeerd worden. Vlug worden de frietjes gebakken. Ze pakken er nauwelijks wat van. Het 2e kindje wordt door de vader opgehaald. Hij legt zijn hand op haar rug. Ik zie het kind verkrampen. Onpasselijke gedachten overvallen me. Ze krijgt een zakje met verrassingen mee naar huis. De deur gaat dicht. Dagmar zegt:”ik vond er niks gezelligs aan.” We eten samen het gesmolten ijs op. Een uur later komt de ontlading; Dagmar barst in huilen uit. Wat een teleurstelling.

Gelukkig wordt het drie dagen later goedgemaakt. Deze dag hebben we de vier meisjes van school uitgenodigd en de kinderen uit de flat. Slechts twee kinderen laten niks weten. Eén kind is op tijd, de overigen zijn zeker drie kwartier te laat; we raken eraan gewend. “Nice to see you, oh, you are looking beautiful, what a nice dress!” Ja, we praten allemaal Engels. Dagmar schminkt iedereen. We eten een zeer mooie chocolade kasteeltaart aan de tafel. Dagmar krijgt een Maria-met-Jozef-en-kindje Jezus- beeldje cadeau. We spelen wat spelletjes. Er wordt gedanst en gelachen; deze taal begrijpen we allemaal. We eten frietjes en spaghetti en iedereen eet mee. Ik ontmoet de moeders bij het brengen en halen. Ter afsluiting van de feestdag skypt Dagmar met opa en oma. Ze showt via het beeldscherm blij de nieuwe korte broeken en het paarse T-shirt dat ze van het geld van opa en oma heeft gekocht. Het is een echt kinderfeest geworden. Gelukkig maar.

Op dit soort dagen mis je de vanzelfsprekendheid van ons leven in Nederland. Sinterklaas; wat heb ik het gemist. Het is zo’n gezellig tijd, zeker met kleine kinderen. Ik geniet altijd zo van de gezichten van onze –gelovende- kinderen op het werk van Wim, bij opa en oma, de buurtvereniging, in de winkels, via de TV en op school. Ik besef dat als we hier een aantal jaren blijven, we dit soort momenten zelden meer zullen hebben. Ik besluit volgend jaar van half november tot begin januari naar Nederland te komen.

Dagmar gaat sinds kort zonder mijn weektaak naar school. Ze heeft aangegeven het niet meer nodig te vinden. Dat betekent dat ze nagenoeg de hele dag meedraait met de rest van de groep, wat ik erg knap vind. De kinderen worden gehaald en gebracht met de schoolbus; totaal zitten ze bijna 2 uur per dag in de bus. Dat vind ik verre van ideaal, maar de kinderen vinden het gezellig om samen met klasgenootjes wat te kletsen en dollen. Ze dragen inmiddels 4 dagen per week een schooluniform. Op woensdag draagt iedereen vrijetijdskleding. Het grootste verschil tussen onze kinderen en de Indiase kinderen is volgens de directrice de energie die onze kinderen uitdragen. Ze zijn, volgens haar, de hele dag zeer actief. Gelukkig maar. Na schooltijd spreken ze nooit af. Ze zijn altijd samen. Wat ben ik blij dat we een zwembad hebben en dat ze elkaar hebben! Sam kan bijna zelfstandig zwemmen; dat hij heeft hier geleerd.

Regelmatig wordt mij gevraagd hoe Wim het hier vindt. Wim is altijd hetzelfde. Lekker evenwichtig en stabiel. Iedereen kent wel die monitoren in het ziekenhuis die aangeven hoe je hartactiviteit is. Wim is de rechte lijn op het scherm, en ik ben alle pieken en dalen erdoorheen.
Wim heeft ieder weekend last van zijn linkervoet; spierpijn van het intensief gebruiken van de koppeling, iedere dag naar het werk. Hij heeft nog steeds 3 mensen in dienst maar gaat binnenkort uitbreiden. Zijn eerste grote klus is nu nagenoeg afgerond. Het hele team heeft hier veel van geleerd. Hij heeft nu 2 nieuwe projecten gekregen en gaat aan de slag met het “grote project”. Daarnaast zitten er meerdere projecten ‘in de pen.’ Tussen de middag gaan ze samen Indiaas eten. Het is nieuw voor Wim om leiding te geven. Partner Erik heeft hem in de week dat hij hier was, enige tips gegeven, die hij nu toepast. Het is namelijk nodig om ‘bovenop’ het personeel te zitten. Ze hebben behoefte aan sturing. In Nederland werkte Wim 4 dagen per week, hier werkt hij meer dan fulltime. In Nederland had Wim amper reistijd, hier 1 ¼ uur totaal per dag.

Het stukje hieronder heeft Wim geschreven:

Wat zijn de verschillen tussen India en Nederland?

We wonen nu bijna 4 maanden in India, dus tijd om de balans op te maken m.b.t. de verschillen tussen Nederland en India.
In NL betaalden we € 278,00 per maand voor gas, water en licht, hier in India € 33,00 per maand. Naar de WC gaan is anders. Gebruiken we in NL toiletpapier, hier heb je de keuze uit een waterdouche, of bij het ontbreken van deze (zoals op Technopark), je ….. rechterhand. Gelukkig hebben we Dettol, 99 % bacterievrij bij de wasbak…
Het eten is ook anders, maar beter ! Nemen we in NL meestal een paar sneeën brood tussen de middag, hier bestaat het vaak uit butter chicken (zie http://i33.tinypic.com/bgtde1.jpg) en Singapore Fried Rice (zie http://1.bp.blogspot.com/_G4b8y9nDVjU/SIdWj7t4c0I/AAAAAAAABlY/yzUIDwr-V9U/s320/DSC00595.jpg), om maar iets te noemen. Heerlijk !! Daarnaast is het eten lekker goedkoop. Betaal je op het Technopark gemiddeld 1 à 1,5 euro voor een complete maaltijd, afgelopen vrijdag hebben we een nieuw record gehaald. We gingen uit eten met 6 personen voor 22 eurocent per persoon… (rijst, papadam, 3 verschillende soorten curry, water, geserveerd op een bananenblad).
Onze auto (hier de Maruti Suzuki A-Star, in Nederland de nieuwe Suzuki Alto Exclusive) kost (met full options & leer) in NL € 13.000,--. Hier € 6.700,-- voor dezelfde auto, maar dat is wel inclusief levenslange wegenbelasting en verzekering voor de eerste 3 jaar inclusief de eerste 3 onderhoudsbeurten gratis! Alleen is hier de fabrieksopgave voor het verbruik 1:19,6, in Nederland 1:22,7. Het is hier aangepast naar het verkeer… Het werkelijke verbruik in dit verkeer is echter 1:14. Het verkeer is nl. nogal anders hier. Anders dan in Nederland waar je duizenden regels hebt, heb je er hier maar één: De grootste wint. Bussen en vrachtwagens gaan altijd voor en probeer het niet te winnen, want je graaft je eigen graf. Hierna komen busjes en personenwagens, ook hier, de grootste gaat eerst. Daarna riksja’s, dan motors, dan brommer, dan fietsen en tot slot voetgangers. In India is het één grote chaos op de weg, maar je wat wil je ook als je je rijbewijs kunt halen door de letter H te rijden. Zie ook het youtube filmpje http://www.youtube.com/watch?v=xGfLNqjh4j0&translated=1 . Ook toeteren is de grote hobby van de Indiërs, ik heb laatst 120 keer getoeter geteld in 1 minuut, dat is gemiddeld 2 x per seconde !! Zie ook de volgende filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=F7oBBBAAS9o&feature=related en http://www.youtube.com/watch?v=KZBuDPx9r44&feature=related .

Ook trouwen is heel anders. Trouwen we bij ons in NL (meestal) uit liefde, hier bestaat 80% van de huwelijken uit geregelde huwelijken. En dat is niet altijd makkelijk, zeker niet als Hindu, want je moet iemand hebben uit dezelfde kaste, met de juiste leeftijd en de juiste horoscoop, met ongeveer een gelijkwaardige opleiding. Groot voordeel: De liefde komt na het huwelijk vanzelf… Op de huwelijksfeesten komen meestal 500 à 600 personen.

Werken is ook heel anders. In India heerst zeer veel rust op de werkvloer. Ik ben bij een aantal bedrijven binnen geweest en overal heerst een bijna serene stilte. Het personeel spreekt je in bijna elke zin aan met Sir. Als ik ooit terugkom naar Nederland moet ik denk ik alle zeilen bijzetten om dat hier ook voor elkaar te krijgen ;-). Je moet er wel bovenop zitten (figuurlijk dan) om het werk gedaan te krijgen, ondanks dat de kwaliteiten van het personeel hoog te noemen zijn. Het personeel heeft bij bijna alle bedrijven koptelefoons op met eigen muziek, i.p.v. de afdelingsmuziek bij de meeste bedrijven in NL.

Daarnaast heeft het personeel weinig kaas gegeten van zaken die zich buiten de staat Kerala afspelen. In een gesprek tijdens de lunch over muziek, kenden ze allen Michael Jackson, ééntje wist Madonna te noemen en één ABBA. Verder kenden ze alléén de Indiase muziek.

De humor. Zijn wij (of alleen ik??) gewend aan directe en harde humor, hier is de humor vrij flauw (ondanks het pittige eten) en NOOIT kwetsend, behalve als het over Pakistan gaat, dan zijn ze meedogenloos.

Zijn wij in NL gewend aan sex en vloeken op TV, hier valt op TV bij elk vies woord in een Engelstalig film het geluid weg, en verschijnt er **** in de ondertiteling op de plaats van het vieze woord. Daarnaast duren de meeste Engelstalige films, gemiddeld 5 à 10 minuten korter dan in NL. Alle erotische scènes worden er namelijk uit geknipt…

Disco’s ? Wat is dat ? Perziken ? Nooit van gehoord !!

Daarnaast zijn de gebaren anders. Het ga weg gebaar in Nederland, betekent hier : Kom hier en het Nee-wiebelen van het hoofd betekent hier meestal Ja, of Ok, of Dank je wel. Voor een voorbeeld zie: http://www.youtube.com/watch?v=w1AAsiWVGHQ&feature=related . Ook ik knik de hele dag.
De religies leven hier zonder problemen met elkaar. Zo is 50% in Kerala Hindu, 25% katholiek, 20% moslim en 5% iets anders, maar nooit problemen hierover.
Zo, dat was een keer een stukje van Wim!

Oh ja, met mij gaat het inmiddels ook weer beter.

Vele groeten uit India!