Weer thuis in India
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
07 Januari 2010 | India, Trivandrum
“Jongens, denk eraan, het is niet normaal, dit is vakantie. De kinderen in Nederland gaan dadelijk óók weer normaal naar school.” In het vliegtuig terug naar India probeer ik onze kinderen weer met beide benen op de grond te krijgen. Iedere dag feest, afspreken, spelen, de feestdagen, zwemmen, logeren; nee, dit is geen juiste afspiegeling van de werkelijkheid. Het is fantastisch dat het leven een feestje voor hen is, maar alle gezelligheid en aandacht van de afgelopen weken, is buiten proportie.
Terwijl ik op 10.000 meter hoogte alle knopjes op het scherm in de rugleuning van de vliegtuigstoel voor me probeer te begrijpen, flitsen de woorden van mijn vriendin door mijn hoofd:”Mieke, het is net als een wondje. Er groeit een korstje op, maar steeds weer krab je het wondje weer open. Na een paar keer openkrabben, krijg je een litteken.” Krijgen onze kinderen de kans niet zich te hechten, nu we net gewend beginnen te raken in India?
Groot is dan ook mijn blijdschap als ik de kinderen (maandag mogen ze thuis uit hun jetlag komen) dinsdag naar school breng; zonder morren nemen ze afscheid en stappen ze samen de school binnen. Ook bij het ophalen gaat alles prima; ze zien me amper staan als ik nog even met wat leerkrachten sta te praten. Ongelooflijk!
Want wat hebben we genoten van onze vakantie in Nederland! Met gemiddeld twee ontmoetingen per dag, bijna 3 weken lang, hebben we een hele bijzondere, intensieve tijd gehad!
Thuis bij mijn ouders treffen we een gespreid (lucht)bedje aan, en deze warme deken hebben we overal waar we kwamen gevoeld.
Wat staat ons leven lijnrecht tegenover het leven van een van huis gelopen Indiaas kind. Een straatkind loopt weg van huis. Eten, drinken, een dak boven zijn hoofd, veiligheid, warmte. Hij hoopt het te vinden. Zijn zoektocht is vol hindernissen en totale uitputting. Hij wordt verguisd, niemand wil hem leren kennen. Hij is constant op zijn hoede, bang voor het kwaad. Het enige dat hij wil, is dat er iemand van hem houdt.
Mijn ouders en broers staan allemaal klaar met eten, een huis, vervoer en kleding. Op onze bedden liggen boekjes klaar met titels als ‘ik zal altijd van je houden.’ Zelfs uit onbekende hoek staat een grote tas vol met warme kinderkleding en jassen klaar. Het is een hele waardevolle gedachte om te beseffen dat er zo veel mensen voor je klaar staan als het nodig is. Allemaal enorm bedankt, ik waardeer het enorm!
Zuurkool met worst, wortelstamp met hachee,andijviestamp,boerenkool met worst en volkoren boterhammen met kaas. We hebben ervan gegeten alsof het de eerste keer was dat we het aten.
Er waren vele bijzondere momenten…
We rijden naar Bladel, op naar de St. Franciscusschool. Bij aankomst staat juf Kim met haar hele klas al te zwaaien voor het raam. Ook in de klas ernaast, staan de kinderen voor het raam te zwaaien. De tranen staan in mijn ogen. Juf Judith komt op haar vrije dag speciaal naar school. Sam krijgt een stel gymschoenen omdat een juf de sandalen toch wel heel erg koud vindt nu het vriest… Dagmar vliegt haar vriendin Ilse om de nek, ze blijft logeren bij haar en gaat zelfs de laatste twee schooldagen gewoon mee naar school toe!
Met mijn vriendinnen ga ik uit eten. Bij binnenkomst zeggen ze tegen me: ”ja, Mieke, we weten alles al van India, zullen we het nu maar over de gewone dingen hebben?” Oh, wat heerlijk ontnuchterend en fijn om verder te kletsen waar we gebleven zijn,even alles normaal! Mijn verhaal ken ik immers al, laat me dat van anderen maar horen.
We gaan picknicken bij de buitenspeeltuin van het Vennenbos met een thermosfles koffie en een reep chocolade erbij. Zo heerlijk gewoon en daardoor speciaal. Angela komt en zelfs mijn vriendin uit Delfgauw komt onze kant uit.
In de supermarkt zegt Sam: “oh mama, ze hebben hier vlees voor op brood!” Dolenthousiast genieten ze van het aanbod in de winkel.
Een witte Kerst bij mijn broer en zijn vrouw. Wat een hollandse gezelligheid! Wim is er ook een beetje bij. Hij kijkt vanaf Skype even mee tijdens ons kerstdiner.
Met vriendin Irene ga ik op zoek naar zomerkleding voor in India bij een 2e hands winkel.Ze zoekt ook wat kerstkleding voor me bij elkaar. Helemaal blij loop ik 'in het nieuw’ de winkel weer uit.
“Kom je even bij me liggen?” vraagt ze. Ik kruip onder de dekens op het nog warme plekje waar zojuist mijn vader nog lag. Mijn moeder legt haar hand in de mijne. “Wat fijn dat je hier bent.” We genieten van enkele minuutjes stilte. “Komen jullie eten?,” ons pap staat in de deuropening. De tafel is gedekt met het voor mij, oh zo vertrouwde, Boerenbont servies, caramelco, gestampte muisjes, roomboter in het bekende zilverkleurige botervlootje van ons pap, een zachtgekookt eitje, koffie en vers geperste jus d’orange. De kinderen profiteren van de extra dikke belegde boterham (mijn moeder: “och, laat ze toch genieten”). Terwijl ik me te goed doe aan mijn eerste slok koffie, besef ik me hoe uniek dit moment is. Om op deze onverwachte manier weer als een kind bij je ouders te leven, is heel bijzonder. Zeker als je ook nog eens drie kleinkinderen meebrengt!
Ook Wim heeft zich vermaakt (ook in India is deze periode een moment van vele feesten!), al vindt hij het ongezellig zonder ons. Maar iedere verandering brengt weer iets nieuws. Zo heeft hij vele nieuwe contacten opgedaan en tijd gehad om wat boeken te lezen en een aantal zaken op een rijtje te zetten.
De eerste week in India zit er bijna op. We zijn amper alleen geweest; een bliksembezoek van 4 dagen van Marie-José, Robert-Jan en Simon was erg gezellig. Samen met hen beheren we de stichting voor straatkinderen in Vijayawada.
We hebben gezwommen in ‘ons’ zwembad. Een buizerd vliegt hoog in de lucht. De palmbomen wuiven op de achtergrond. ’s Avonds zitten we op het balkon, te genieten van de rust. Eerst een kop koffie, later een flesje wijn en wat olijfjes erbij.
Hier hebben we nauwelijks verplichtingen (na werktijd) en veel tijd voor elkaar. Of ik nu om half tien of om tien uur de kinderen naar school breng; het maakt niet zo veel uit. Wim loopt uit kantoor en is direct vrolijk omdat hij zo geniet van het goede weer. Strijken of poetsen hoef ik nooit; zelfs alle vakantiewas is door onze hulp alweer weggewerkt.
Ja, het leven In Nederland is goed. Maar het leven in India is ook goed…
Terwijl ik op 10.000 meter hoogte alle knopjes op het scherm in de rugleuning van de vliegtuigstoel voor me probeer te begrijpen, flitsen de woorden van mijn vriendin door mijn hoofd:”Mieke, het is net als een wondje. Er groeit een korstje op, maar steeds weer krab je het wondje weer open. Na een paar keer openkrabben, krijg je een litteken.” Krijgen onze kinderen de kans niet zich te hechten, nu we net gewend beginnen te raken in India?
Groot is dan ook mijn blijdschap als ik de kinderen (maandag mogen ze thuis uit hun jetlag komen) dinsdag naar school breng; zonder morren nemen ze afscheid en stappen ze samen de school binnen. Ook bij het ophalen gaat alles prima; ze zien me amper staan als ik nog even met wat leerkrachten sta te praten. Ongelooflijk!
Want wat hebben we genoten van onze vakantie in Nederland! Met gemiddeld twee ontmoetingen per dag, bijna 3 weken lang, hebben we een hele bijzondere, intensieve tijd gehad!
Thuis bij mijn ouders treffen we een gespreid (lucht)bedje aan, en deze warme deken hebben we overal waar we kwamen gevoeld.
Wat staat ons leven lijnrecht tegenover het leven van een van huis gelopen Indiaas kind. Een straatkind loopt weg van huis. Eten, drinken, een dak boven zijn hoofd, veiligheid, warmte. Hij hoopt het te vinden. Zijn zoektocht is vol hindernissen en totale uitputting. Hij wordt verguisd, niemand wil hem leren kennen. Hij is constant op zijn hoede, bang voor het kwaad. Het enige dat hij wil, is dat er iemand van hem houdt.
Mijn ouders en broers staan allemaal klaar met eten, een huis, vervoer en kleding. Op onze bedden liggen boekjes klaar met titels als ‘ik zal altijd van je houden.’ Zelfs uit onbekende hoek staat een grote tas vol met warme kinderkleding en jassen klaar. Het is een hele waardevolle gedachte om te beseffen dat er zo veel mensen voor je klaar staan als het nodig is. Allemaal enorm bedankt, ik waardeer het enorm!
Zuurkool met worst, wortelstamp met hachee,andijviestamp,boerenkool met worst en volkoren boterhammen met kaas. We hebben ervan gegeten alsof het de eerste keer was dat we het aten.
Er waren vele bijzondere momenten…
We rijden naar Bladel, op naar de St. Franciscusschool. Bij aankomst staat juf Kim met haar hele klas al te zwaaien voor het raam. Ook in de klas ernaast, staan de kinderen voor het raam te zwaaien. De tranen staan in mijn ogen. Juf Judith komt op haar vrije dag speciaal naar school. Sam krijgt een stel gymschoenen omdat een juf de sandalen toch wel heel erg koud vindt nu het vriest… Dagmar vliegt haar vriendin Ilse om de nek, ze blijft logeren bij haar en gaat zelfs de laatste twee schooldagen gewoon mee naar school toe!
Met mijn vriendinnen ga ik uit eten. Bij binnenkomst zeggen ze tegen me: ”ja, Mieke, we weten alles al van India, zullen we het nu maar over de gewone dingen hebben?” Oh, wat heerlijk ontnuchterend en fijn om verder te kletsen waar we gebleven zijn,even alles normaal! Mijn verhaal ken ik immers al, laat me dat van anderen maar horen.
We gaan picknicken bij de buitenspeeltuin van het Vennenbos met een thermosfles koffie en een reep chocolade erbij. Zo heerlijk gewoon en daardoor speciaal. Angela komt en zelfs mijn vriendin uit Delfgauw komt onze kant uit.
In de supermarkt zegt Sam: “oh mama, ze hebben hier vlees voor op brood!” Dolenthousiast genieten ze van het aanbod in de winkel.
Een witte Kerst bij mijn broer en zijn vrouw. Wat een hollandse gezelligheid! Wim is er ook een beetje bij. Hij kijkt vanaf Skype even mee tijdens ons kerstdiner.
Met vriendin Irene ga ik op zoek naar zomerkleding voor in India bij een 2e hands winkel.Ze zoekt ook wat kerstkleding voor me bij elkaar. Helemaal blij loop ik 'in het nieuw’ de winkel weer uit.
“Kom je even bij me liggen?” vraagt ze. Ik kruip onder de dekens op het nog warme plekje waar zojuist mijn vader nog lag. Mijn moeder legt haar hand in de mijne. “Wat fijn dat je hier bent.” We genieten van enkele minuutjes stilte. “Komen jullie eten?,” ons pap staat in de deuropening. De tafel is gedekt met het voor mij, oh zo vertrouwde, Boerenbont servies, caramelco, gestampte muisjes, roomboter in het bekende zilverkleurige botervlootje van ons pap, een zachtgekookt eitje, koffie en vers geperste jus d’orange. De kinderen profiteren van de extra dikke belegde boterham (mijn moeder: “och, laat ze toch genieten”). Terwijl ik me te goed doe aan mijn eerste slok koffie, besef ik me hoe uniek dit moment is. Om op deze onverwachte manier weer als een kind bij je ouders te leven, is heel bijzonder. Zeker als je ook nog eens drie kleinkinderen meebrengt!
Ook Wim heeft zich vermaakt (ook in India is deze periode een moment van vele feesten!), al vindt hij het ongezellig zonder ons. Maar iedere verandering brengt weer iets nieuws. Zo heeft hij vele nieuwe contacten opgedaan en tijd gehad om wat boeken te lezen en een aantal zaken op een rijtje te zetten.
De eerste week in India zit er bijna op. We zijn amper alleen geweest; een bliksembezoek van 4 dagen van Marie-José, Robert-Jan en Simon was erg gezellig. Samen met hen beheren we de stichting voor straatkinderen in Vijayawada.
We hebben gezwommen in ‘ons’ zwembad. Een buizerd vliegt hoog in de lucht. De palmbomen wuiven op de achtergrond. ’s Avonds zitten we op het balkon, te genieten van de rust. Eerst een kop koffie, later een flesje wijn en wat olijfjes erbij.
Hier hebben we nauwelijks verplichtingen (na werktijd) en veel tijd voor elkaar. Of ik nu om half tien of om tien uur de kinderen naar school breng; het maakt niet zo veel uit. Wim loopt uit kantoor en is direct vrolijk omdat hij zo geniet van het goede weer. Strijken of poetsen hoef ik nooit; zelfs alle vakantiewas is door onze hulp alweer weggewerkt.
Ja, het leven In Nederland is goed. Maar het leven in India is ook goed…
-
07 Januari 2010 - 20:16
Marjo:
Inderdaad heeft elk land zijn leuke en minder leuke dingen.De meesten van ons weten echter alleen die van Nederland.
Wat zijn jullie toch bevoorrecht!
Groetjes uit een (zeer) koud kikkerlandje,
Marjo -
07 Januari 2010 - 20:25
Irene:
Mooi Mieke,heb genoten van onze dag,hoef ik verder niets over te zeggen. Fijn dat het ook nu weer allemaal op z'n pootjes terecht komt.
Liefs, Irene. -
08 Januari 2010 - 07:55
'Maxima':
'Het leven is net een regenboog...je hebt de zon en de regen nodig om de kleuren te zien'
Fijn dat jullie er waren..
Liefs Maxima -
08 Januari 2010 - 13:44
Mama En Papa:
Hallo schatjes,
Wat hebben we genoten van je verslag Mieke. Het was zó ontroerend dat de tranen in onze ogen kwamen en het lezen bemoeilijkten.
Het was werkelijk heerlijk om jou en de kinderen zo lang bij ons in huis te hebben. Wat hebben wij genoten van hun liefde zoals zij hebben genoten van de diverse soorten stamppot die wij maakten.
De eerste dagen na jullie vertrek was het weer wennen aan de rust en nu jullie "slaapzaal"
weer opgeruimd is gaat het gewone dagelijkse leven weer zoals het was.Wij zijn erg blij dat we jullie weer even bij ons hebben gehad.
Heel veel liefs en kusjes van Mama en Papa
en voor de kinderen dikke kusjes van Oma en Opa XXXXXXXXXXXXXXXXXXX -
09 Januari 2010 - 16:33
Astrid Verhoof:
Hallo Lieve Mieke, Wim en kinderen.
Jammer dat we elkaar tijdens je bezoek in Nederland niet hebben gezien. Maar zoals voorgenomen zien we elkaar bij jullie eerstvolgende bezoek. Ik ben blij te lezen dat de overgang zo goed is verlopen. Zal je goed hebben gedaan dat de kinderen zich zo makkelijk hebben aangepast.
heel veel liefs van ons. Rene en Astrid -
10 Januari 2010 - 09:36
Tante Lenie:
Hallo Mieke,
zo ik ben weer op de hoogte,
ik heb veel aan jullie gedacht, maar niet gebeld,
jullie hadden het druk genoeg met alle andere mensen,
zo zie je maar weer dat je ook daar je plaatsje weer vindt.
liefs en groetjes,
tante lenie. -
12 Januari 2010 - 13:40
Wil:
Hallo Wim Mieke en kids
Wat fijn dat de kinderen het in India zo weer oppakken en door gaan met hun leventje daar!
Wat hebben we gelachen toen de kids bij ons en engelstalig sprookje vertelde1 prachtig!
Geniet maar van het weer daar want hier is het sneeuw-koud-glad-schaatsen-snertweer!....Wim nu snap ik waarom jij naar India wilde!Heel veel groetjes van Henk Wil Ben en Maud XXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
