Iedere dag crisis

Bijlage: nieuwe foto's! Tijdens een wandelingetje heb ik de foto's van het straatbeeld gemaakt. Ik ben zelf ontdaan hoe vaak ik mensen met een beperking/afwijking heb gezien.Door de ogen van de camera valt het nog meer op.

Bijlage: nieuwe video! Voor de liefhebber; ook een video van onze vakantie in NL. Twee verschillende werelden...



Iedere dag crisis

We zitten in de riksja op weg naar school. We praten over het nieuwe schoolgebouw, dat nog gebouwd gaat worden. Dagmar zegt: “Mama, waarom gaan ze een nieuwe school bouwen, is deze niet goed genoeg?”

De vragen van Dagmar zetten ons wel vaker op een ander spoor. Zo vroeg ze laatst: ”is het wel leuk om volwassen te zijn? Als je niet meer kunt spelen, hoe voelt dat dan?”

Tja, waarom wil ieder mens vooruit? Waarom moet iets nieuw, veranderen, comfortabeler? De economische crisis in Nederland zorgt er in ieder geval voor dat mensen creatief worden en genoegen nemen met minder.

Hier in India is het voor grote groepen mensen altijd crisis.

Mensen liggen met het hele gezin langs de weg; uitlaatgassen worden 24 uur per dag ingeademd.

“Toen we in Nederland waren, vertelde Jade tegen oma: “wij mogen geen water uit de kraan drinken.“ In grote delen van het land komt er maar enkele uren per dag water uit de pomp; vrouwen staan in de rij in de hoop dat er voor hen wat over blijft.

Zwarte stompjes. Aangevreten huid. Een lichaam vol met bulten. Regelmatig zien we mensen met lepra. Hun verminkte voeten en handen zijn afschuwelijk om te zien. Aandoeningen worden verwaarloosd omdat een ziektekostenverzekering onbetaalbaar is voor velen.

Mannen waarvan het ene been achter het lichaam aan ‘bungelt.’ Eeuwig bukkende mensen door een scheefgegroeide rug. “Mama, waarom zit die man op een skateboard?” Hier in India zien we dagelijks mensen met polio.

Mensen worden creatief als ze weinig hebben.

Op de Rainbows Montessori school wordt iedere vierkante cm gekleurd papier bewaard. De kinderen hebben maar enkele voorgedrukte methode gebonden boeken. Gekopieerde werkbladen zijn een overbodige luxe; alles wordt in een schriftje overgeschreven van het bord.

Overal zijn huiswerkklassen. Een Indiase vrouw vertelde me blij dat ze een goed adres voor ‘Tution Math’s tables’ (keersommen van 1 tot 10) had gevonden voor haar dochter … van 6 jaar.

Sam zegt:”mama, ik ga het schrijven in een schriftje leuk vinden. Teacher Leetha zei vandaag tegen me ‘Good Boy!’ Ze zegt het altijd 3 keer, maar nu 4 keer!” Jade daarentegen heeft op school gehuild. De juf had bij haar, 4 jaar jong, de geoefende letter weer uitgegumd omdat ze het niet netjes genoeg vond… Nadat ze thuis het verhaal van Sam heeft aangehoord zegt ze:”Mijn juf zegt maar één keer ‘Good girl’.” “Maar dat is toch ook goed?” antwoorden we. “Maar dat zei ze tegen een ander meisje,” komt er droog achteraan…

Mijn hulp verrast me regelmatig met alles wat ze bewaart. Zo had Jade een korstje met chocoladepasta laten liggen; honderden mieren krioelden er over- en omheen. Helen neemt het mee naar huis toe. Ook de uiteindjes van gesneden worteltjes, het velletje van de afgekoelde gekookte melk, de onderste bladeren van de bloemkool, verpakkingsmateriaal; ze neemt alles mee. En bij het verlaten van de toegangspoort controleert de bewaker van de flat ook nog eens de inhoud van haar tas omdat hij meent iets te missen; hij is jaloers is op alles wat ze ‘krijgt’ van ‘die Westerlingen!’

We gaan steeds meer terug naar ‘vroeger,’ terug naar de tijd waar onze ouders over vertellen.Iedere ochtend zet ik een pan voor de deur, om 05.45 uur wordt deze met verse koeienmelk gevuld. Deze kook ik en na het afkoelen voeg ik een lepel yoghurt toe. Na 24 uur buiten de koelkast is de melk yoghurt geworden. Even afkoelen in de koelkast en wij hebben heerlijke yoghurt! Steeds bewaar ik een lepeltje voor de volgende dag als de pan weer gevuld wordt met melk. En het velletje van de melk? Dat wordt, door de hulp Helen, gedroogd en dan vermalen tot melkpoeder!

Ieder weekend hangen de mensen met de benen buiten bij de juweliers. Ja, er zijn ook ontzettend veel rijken hier. Mijn Indiase vriendin Esther valt onder de rijken. Ze vertelde me dat ze als kerstcadeau een lang weekend Kuala Lumpur heeft gekregen van haar man met ’Unlimited shopping!’ Het contrast tussen haar en mij is groot. Laatst zei ze: ”Mieke, you are a good mum, but what about yourself? Later, your kids are grown up and fly out, and what did you do? Why don’t you take a full time nanny for the kids? Eh… waarom voelen zoveel nederlandse moeders zich schuldig als ze een uur later dan normaal thuiskomen?

Tja, waarom nemen we geen fulltime chauffeur, oppas, kok en schoonmaakster?

Hé, wat is dat geluid zo 's avonds laat? Ik zie olifanten,ik ga even in de straat kijken!