Drama op school

Het is zondagmiddag, we liggen aan het strand. Het is hier nu hoogseizoen. Indiase families paraderen in lange broek, sari en glitterjurkjes, de zwarte paraplu tegen de felle zon uitgeklapt, langs de zee. Nagenoeg iedere familie stopt even om naar ons te kijken. Even leef ik in de illusie dat ik gigantische sjans heb. In Nederland kijkt menig Nederlandse man op het strand binnen 5 seconden van me weg bij het zien van mijn kraters van putten in mijn benen. Dat begrijp ik best. Ik zou ook niet warm lopen voor een vrouw die zich 25 voelt, maar intussen wel 3 kinderen gebaard heeft en daar niet alleen cellulitis aan over aan heeft overgehouden, maar tevens een buik heeft, waar menig golfslagbad jaloers op is.

Onze kinderen maken van zand een tehuis voor aangespoelde slakken. Op nog geen meter afstand staan hele gezinnen naar onze kinderen te kijken. Ongegeneerd maken ze foto’s waarbij ze regelmatig aan bovenarmen trekken om onze kinderen in de juiste positie te zetten.
Daar hebben we iets op gevonden! “Ten Roepie!” roept Dagmar terwijl ze haar gezicht wegdraait. “Ten Roepie, one Photo.” Pas als ze het geld ontvangen heeft, gaat ze er als een model ‘voor staan’ en geeft ze de fotografen de gelegenheid om een mooi plaatje te schieten met hun mobieltje. Van de opbrengst laten de kinderen later op de dag een Henna tattoo zetten!

‘Everyday is a ray of hope’ staat er mooi gedrukt op de brochure van de school van onze kinderen. Een sprankje hoop, een lichtstraaltje, betekent dit. Helaas geldt dit niet voor ieder kind in de klas. Dagmar komt steeds vaker thuis met verhalen over de juf die slaat met een stok. Dezelfde kinderen zijn vaak het slachtoffer. De stok ligt dreigend op haar bureau, te wachten tot er onjuist gedrag wordt vertoond. Juf Jane is 69 jaar. Ze heeft een groot deel van haar leven meer dan 60 kinderen in haar klas gehad. Soms zelfs 80 kinderen, heeft ze me een keer verteld. Door mijn enthousiaste verhalen over de school zijn er twee blanke kinderen op school begonnen. Een 3-jarig Frans meisje, Lea, en een Duits meisje van 8 jaar met blonde haren, Trinity. Ze woont zelfs bij ons in de straat dus de kinderen spreken nu regelmatig af ! Ze spreekt vloeiend Engels en is rap van tong. Zij vertelde dat op de vorige Indiase school veel vaker geslagen wordt. Dit valt volgens haar nog mee…

Niet alleen het slaan is drama op school. Mijn vrijwilligerswerk op school zit er voorlopig op. Begin maart zal door alle kinderen van de school het sprookje Cinderella worden opgevoerd; iedere vrije minuut moet er worden geoefend voor deze ‘poppenkast.’ Dansleraren worden ingehuurd, alle kostuums worden op maat gemaakt, verschillende deskundigen worden gevraagd om suggesties ter verbetering te geven. Het is duidelijk een prestige kwestie. Dit paradepaardje moet lukken; het aantal leerlingen-inschrijvingen voor het nieuwe schooljaar is hier mede van afhankelijk.

Vorige week zijn we een aantal dagen toerist in eigen land geweest. We proberen wat meer te genieten van alle moois dat hier te zien is. We zien processies, olifanten, enorme Chinese vissersnetten, we maken een boottochtje. Puur cultuur. Ook cultuur is het enorme nieuwe winkelcentrum dat we bezoeken, waar even ‘window shoppen’ toch wel lekker voelt. Er is zelfs een enorm Food Court waar de, letterlijk groeiende, 10% obese bevolking zich tegoed doet aan Fast Food. Wij doen er ook aan mee; gretig worden er 3 bakjes kipnuggets besteld. Ze blijken met chili gekruid te zijn; niet te eten! “Laat toch staan,” zegt Wim. Ik kan het niet laten, wetende dat er zoveel mensen zijn die niets hebben. Hier in India is het normaal (ken je het mopje nog van hoi, hoi, we krijgen een hond?) om alle overgebleven eten in te laten pakken. Ieder restaurant heeft hiervoor apart, zeer hygiënisch verpakkingsmateriaal. Als ik later op de wc drie schoonmaaksters zie zitten, vraag ik hen of ze het eten willen hebben. Ze zijn er hartstikke blij mee. Na de gedane plas, kijk ik nog een keer om naar hen. Ik zie ze drie daglonen aan snacks keurig verdelen op aparte servetjes. Ik loop de wc ruimte uit, wetende dat dit moment me meer voldoening geeft dan mijn goed gevulde tassen.

Vanaf 1 april hebben we een huisje op de Tipmast in de bossen van Bladel gehuurd. Wim zal tweemaal op en neer reizen. Het is dan zomervakantie in India. Een zigeunerleven, ik heb er altijd van gedroomd. Rondtrekken van plek naar plek en maar zien. Geen grote materiële bezittingen, maar wel vrijheid en ruimte.

Alhoewel... het is maar een klein huisje!