Alweer 6 maanden in India...

“Mijn tieten, mijn tieten, mijn tieten zijn oké, mijn tieten, mijn tieten, mijn tieten zijn oke!” Zingend komt Sam de slaapkamer binnen lopen. “Hoe laat is het?,” vraag ik hem, licht geïrriteerd. “8 uur, kom je eruit?” Sam neemt van de gelegenheid gebruik om ook mijn ‘tieten’ uitgebreid te bestuderen. “Krijg ik ook zo’n grote?” Na een uitgebreide inspectie van zijn kant, stap ik mijn bed uit.

Wat heerlijk toch, die onschuld van zo’n klein, fris, jongetje. Als ie maar op tijd zijn eten krijgt, de Lego of Playmobil binnen handbereik ligt, we zo nu en dan een andere weg kiezen op weg naar huis (“mama, gaan we nu die weg eens proberen, ik wil iets nieuws zien.”), dan is Sam tevreden.

De vragen van Dagmar worden al wat ingewikkelder. Ze is nu 8 jaar en zeer bewust bezig met zichzelf en haar omgeving. “Mama, gaan jullie dadelijk romantisch doen, als ik slaap? Lekker kussen en tv kijken?” “Nou Dagmar, we gaan lekker tegen elkaar op de bank liggen, vind je dat romantisch?” “Mama, beloof je me dat jullie nooit gaan scheiden?” “Ik kan dat niet beloven Dagmar, maar ik zal altijd mijn best doen om het samen goed te hebben.” Ook komen er vragen zoals: “Mama, denken de meeste mensen in hokjes of vrij? of “Denk je dat ik een topmodel kan worden?”

Jade leeft nog in een sprookjeswereld. Ze fantaseert complete verhalen. Ze maakt er ook geen probleem van om midden in de donkere nacht alleen te gaan plassen of water te gaan halen in de koelkast. Ze vraagt hierin zelden onze hulp.

De meeste ouders in de wereld hebben het goed met hun kinderen voor. Mijn gescheiden hulp Helen heeft een zoon van 25 jaar en ik zou haar omschrijven als het type Vechter. “I live for my son, mem,” zeg ze me. “I am old, 54 years, I want a good wife for my son.” Afgelopen week heb ik haar bij haar huis afgezet. “Helen, is THIS you, is this the same Helen who cleans my house perfectly?” zeg ik gekscherend. Ze moet lachen. Ze blijkt een verwoed verzamelaar van afval. Hout, stenen, potjes, glaswerk, kapotte stoelen, zand, … Het zou namelijk ooit nog eens van pas kunnen komen…

Helen en Esther zijn de personificatie van het leven van een arme en rijke vrouw in India. Lieve Esther, vol glamour met zeeën van tijd en geld om zich persoonlijk te ontwikkelen. Sterke Helen, met een huis niet groter dan één slaapkamer. Een donker hok met bed in de huiskamer dat tevens dienst doet als zitplek. Ik herken mijn lege potten Nutella op een rijtje in het mini keukentje. Buiten is een put met smerig water waar ze tabletten aan moet toevoegen om er niet ziek van te worden. De put heeft vele functies. Ik zie het al voor me: ‘3 voor de prijs van 1, 3 voor de prijs van 1! Een put, die dienst doet als wasmachine, douche en drinkwater!’ Bah.

Oh, wat heb ik het goed hier in ons flatje. Mij hoor je niet meer zeuren over het gemis van een tuin of een extra slaapkamer. Klein maar fijn, zullen we maar zeggen. Onze vrije tijd gaat volledig op aan het ondernemen van leuke activiteiten. Watervallen, strand, eco resorts, dierentuin, zwembad, uit eten. Zodra we de deur achter ons dichtdoen, belanden we in live TV. Het leven op straat is één groot schouwspel.

Ook in huis is het dikke pret voor de kinderen; de kraan van de douche wordt aangezet en het opblaasbare badje wordt gebruikt om te badderen. De grond wordt ingesmeerd met zeep en glijden maar! Waterpret ten top!

Wim heeft het goed naar zijn zin. Zijn verlangen naar Nederland is minimaal. Op één uitzondering na; het komende WK ! Lekker met vrienden samen de kroeg in om onder het genot van een biertje te genieten van de spanning. Een andere wens is om het kantoor dichter bij huis te hebben. We zijn momenteel actief op zoek naar een nieuwe ruimte.

Al met al zijn we allemaal tevreden. Zoals mijn nicht Robin ons al voorspeld had; we zijn in fase 4, de aanpassingsfase, beland. Dat betekent dat we alle positieve en negatieve factoren van zowel India als Nederland zien en kunnen relativeren. We passen ons beter aan, en heel belangrijk; we maken nieuwe vrienden.