Beestjes, bééstjes, …

“Kom Jade, gewoon springen, ze doen niets!” Even aarzelt ze maar als ik haar een hand aanreik, springt ze over honderden krioelende mieren heen die de weg tussen keuken en huiskamer verstoren. Een beetje gymnastiek in huis kan geen kwaad.

Jade en Sam spelen op een kleed samen met de Playmobil. “Een mier, er zit een miertje in de Playmobil boot!” roept Jade. “Een haai, het is een haai!”zegt Sam. Ja, vaak tolereren we deze infanterie. Ze verplaatsen zich te voet, vaak marcheren ze in colonne, doelgericht op weg.

“Mam, kun je aan Helen (!) vragen of ze mijn bed wil verschonen?” Het kriebelt de hele tijd,” vraagt Dagmar. Ze komt regelmatig uit bed omdat er ‘iets jeukt.’ Ja, de mieren werken hard, des te minder werk ik momenteel. Iemand stelde me voor om op de International School te gaan werken, westerse leerkrachten hebben ze nodig, maar voorlopig geniet ik van alle rust én onrust van India. En ik kan genoeg betekenen op de school van onze kinderen. De school heeft nu zelfs een rekstok, een hinkelbaan en een klein fietsparcour.

Terwijl ik een mier uit de cornflakes peuter, denk ik terug aan de Annual day van afgelopen vrijdag. Maandenlang hebben de kinderen geoefend voor het toneelstuk Cinderella. Schitterende decors, fantastische kostuums, het kon niet op! Maar oh, wat is het kindonvriendelijk. Tegen de tijd dat het eigenlijke stuk begon, waren we meer dan twee uur verder. Al die tijd werden de kinderen bijeengepropt in een klein, grauw hok achter de coulissen. Veel te lang moesten de ouders luisteren naar (herhalende) speeches, bedankwoordjes (te veel en te vaak) en uitreikingen (40 minuten!) van scholarships (schoolbeurzen van 125 roepies aan kinderen van 4 tot 6 jaar). Veel uiterlijk vertoon en absoluut niet Montessori waardig! Van de 100 schattig geschminkte horses, mice, ballroom dancers, cinderella en welcome dancers waren na twee uur zweten en huilen slechts de vage contouren nog zichtbaar. Tegen de tijd dat iedereen honger kreeg, moest het spel nog beginnen! Jade (met tekst: can you please tell us a story?) en Sam (met tekst: we want to hear the tale of a prince and a princess) waren schattige engeltjes. Dagmar, met haar gezicht nog vol met sterretjes, speelde de sterren van de hemel.

De Indiër noemt 6 uur ’s avonds ‘night.’ 4 uur ’s middags noemen ze ‘in the evening.’ In NL zijn we er een kei in om de restjes van ons avondeten ‘in the night’ enkele uren te laten staan. Lekker natafelen. Het wordt dan wel hard en het is ook zeer onpraktisch, maar gezellig is het zeker! Hier in India kan dat echt niet. Mieren komen direct vanuit ‘het niets’ met tientallen tegelijk op ons af. “Wat doe je mam?” vraagt Dagmar. “Ik kook water en dat giet ik dadelijk over de mieren heen,” zeg ik. Ja, ik ga voor de frontale aanval. In een beginstadium heb ik geprobeerd ze met zachte hand te verplaatsen. Het is namelijk zo dat als je bijvoorbeeld de prullenbak verplaatst, ze gedesoriënteerd zijn, en daardoor het slagveld verlaten.

“Pak ons sterkste wapen, Sam!” Hij rent naar de slaapkamer en pakt het elektrisch geladen tennisracket. “Vlug, zet ‘m aan, ze komen dichterbij, schiet op!” Mierenvlug, eh … vliegensvlug zet Sam het wapen op ‘geladen’ en als een bezetene lost hij zijn schoten af. De krioelende beestjes krijgen een optater en leggen al snel het loodje. “De grond, je vergeet de grond, snel opruimen en schoonmaken, snel, snel, anders win je het niet!” Nog rennend met het gele keukendoekje vegen we de laatste restjes zoete saus van de grond. “Hier nog wat mam, onder de stoel van Jade, waarom knoei je ook altijd zo Jade!” zegt Sam.

25 maart sluit de school voor de zomervakantie. Ik heb nog veel te doen. India leert me veel, maar gelukkig kan ik hen ook nog veel leren. Ik wil het komende jaarprogramma en nieuw dagritme met de directrice in elkaar zetten. Ook wil ik het met haar hebben over het maken van juiste investeringen. Gelukkig staat ze helemaal open voor al mijn westerse ideeën. Er is zoveel vanzelfsprekends nog niet aanwezig. De ‘show‘ van afgelopen vrijdag doet me weer beseffen hoe belangrijk prestige en uiterlijk vertoon in India is. De Rainbows Montessori school pretendeert om anders te zijn, ik hoop dat de school dit volgend schooljaar ook durft te laten zien.

‘Grr, ga toch weg, ik wil slapen! Aarch, nu weer bij mijn linkeroor! Ik stap mijn bed uit en doe het grote licht aan. Wim slaapt gelukkig verder. Ik ins(p)ecteer het matras en zie nog enkele onruststokers lopen. PAAATTS, met de palm van mijn hand, PAATS, mis! 0-1 voor hen! Maar ik geef niet op. Na een minuut leggen 6 mieren het loodje. Eindstand: 6-1

Afhankelijk van de stemming, stappen we over ze heen, we observeren ze of we negeren ze. Mieren kunnen tot 20 keer hun eigen gewicht dragen omdat hun spieren aan de binnenkant van hun botten zitten. Even snel rekenen, ik weeg 74 kg, dan zou ik dus bijna 1500 kg kunnen verplaatsen! Daarnaast hebben mieren een brede kaak waar ook gewicht op kan rusten. Mieren leren ons te bouwen en wat kunnen ze zich goed aanpassen in groepsverband! Daar ben ik zelf wat minder goed in. Onze kinderen des te meer. Ze hebben op een wit vel 41 rondjes getekend. Het vel hangt recht tegenover hun bed, goed zichtbaar. 14 ervan zijn nu weggestreept. Nog 27, dan zijn we weer in Nederland. Lekker weer spelen met alle vriendjes en vriendinnetjes…