Weer thuis in India

“Jongens, denk eraan, het is niet normaal, dit is vakantie. De kinderen in Nederland gaan dadelijk óók weer normaal naar school.” In het vliegtuig terug naar India probeer ik onze kinderen weer met beide benen op de grond te krijgen. Iedere dag feest, afspreken, spelen, de feestdagen, zwemmen, logeren; nee, dit is geen juiste afspiegeling van de werkelijkheid. Het is fantastisch dat het leven een feestje voor hen is, maar alle gezelligheid en aandacht van de afgelopen weken, is buiten proportie.

Terwijl ik op 10.000 meter hoogte alle knopjes op het scherm in de rugleuning van de vliegtuigstoel voor me probeer te begrijpen, flitsen de woorden van mijn vriendin door mijn hoofd:”Mieke, het is net als een wondje. Er groeit een korstje op, maar steeds weer krab je het wondje weer open. Na een paar keer openkrabben, krijg je een litteken.” Krijgen onze kinderen de kans niet zich te hechten, nu we net gewend beginnen te raken in India?

Groot is dan ook mijn blijdschap als ik de kinderen (maandag mogen ze thuis uit hun jetlag komen) dinsdag naar school breng; zonder morren nemen ze afscheid en stappen ze samen de school binnen. Ook bij het ophalen gaat alles prima; ze zien me amper staan als ik nog even met wat leerkrachten sta te praten. Ongelooflijk!

Want wat hebben we genoten van onze vakantie in Nederland! Met gemiddeld twee ontmoetingen per dag, bijna 3 weken lang, hebben we een hele bijzondere, intensieve tijd gehad!

Thuis bij mijn ouders treffen we een gespreid (lucht)bedje aan, en deze warme deken hebben we overal waar we kwamen gevoeld.

Wat staat ons leven lijnrecht tegenover het leven van een van huis gelopen Indiaas kind. Een straatkind loopt weg van huis. Eten, drinken, een dak boven zijn hoofd, veiligheid, warmte. Hij hoopt het te vinden. Zijn zoektocht is vol hindernissen en totale uitputting. Hij wordt verguisd, niemand wil hem leren kennen. Hij is constant op zijn hoede, bang voor het kwaad. Het enige dat hij wil, is dat er iemand van hem houdt.

Mijn ouders en broers staan allemaal klaar met eten, een huis, vervoer en kleding. Op onze bedden liggen boekjes klaar met titels als ‘ik zal altijd van je houden.’ Zelfs uit onbekende hoek staat een grote tas vol met warme kinderkleding en jassen klaar. Het is een hele waardevolle gedachte om te beseffen dat er zo veel mensen voor je klaar staan als het nodig is. Allemaal enorm bedankt, ik waardeer het enorm!

Zuurkool met worst, wortelstamp met hachee,andijviestamp,boerenkool met worst en volkoren boterhammen met kaas. We hebben ervan gegeten alsof het de eerste keer was dat we het aten.

Er waren vele bijzondere momenten…

We rijden naar Bladel, op naar de St. Franciscusschool. Bij aankomst staat juf Kim met haar hele klas al te zwaaien voor het raam. Ook in de klas ernaast, staan de kinderen voor het raam te zwaaien. De tranen staan in mijn ogen. Juf Judith komt op haar vrije dag speciaal naar school. Sam krijgt een stel gymschoenen omdat een juf de sandalen toch wel heel erg koud vindt nu het vriest… Dagmar vliegt haar vriendin Ilse om de nek, ze blijft logeren bij haar en gaat zelfs de laatste twee schooldagen gewoon mee naar school toe!

Met mijn vriendinnen ga ik uit eten. Bij binnenkomst zeggen ze tegen me: ”ja, Mieke, we weten alles al van India, zullen we het nu maar over de gewone dingen hebben?” Oh, wat heerlijk ontnuchterend en fijn om verder te kletsen waar we gebleven zijn,even alles normaal! Mijn verhaal ken ik immers al, laat me dat van anderen maar horen.

We gaan picknicken bij de buitenspeeltuin van het Vennenbos met een thermosfles koffie en een reep chocolade erbij. Zo heerlijk gewoon en daardoor speciaal. Angela komt en zelfs mijn vriendin uit Delfgauw komt onze kant uit.

In de supermarkt zegt Sam: “oh mama, ze hebben hier vlees voor op brood!” Dolenthousiast genieten ze van het aanbod in de winkel.

Een witte Kerst bij mijn broer en zijn vrouw. Wat een hollandse gezelligheid! Wim is er ook een beetje bij. Hij kijkt vanaf Skype even mee tijdens ons kerstdiner.

Met vriendin Irene ga ik op zoek naar zomerkleding voor in India bij een 2e hands winkel.Ze zoekt ook wat kerstkleding voor me bij elkaar. Helemaal blij loop ik 'in het nieuw’ de winkel weer uit.

“Kom je even bij me liggen?” vraagt ze. Ik kruip onder de dekens op het nog warme plekje waar zojuist mijn vader nog lag. Mijn moeder legt haar hand in de mijne. “Wat fijn dat je hier bent.” We genieten van enkele minuutjes stilte. “Komen jullie eten?,” ons pap staat in de deuropening. De tafel is gedekt met het voor mij, oh zo vertrouwde, Boerenbont servies, caramelco, gestampte muisjes, roomboter in het bekende zilverkleurige botervlootje van ons pap, een zachtgekookt eitje, koffie en vers geperste jus d’orange. De kinderen profiteren van de extra dikke belegde boterham (mijn moeder: “och, laat ze toch genieten”). Terwijl ik me te goed doe aan mijn eerste slok koffie, besef ik me hoe uniek dit moment is. Om op deze onverwachte manier weer als een kind bij je ouders te leven, is heel bijzonder. Zeker als je ook nog eens drie kleinkinderen meebrengt!

Ook Wim heeft zich vermaakt (ook in India is deze periode een moment van vele feesten!), al vindt hij het ongezellig zonder ons. Maar iedere verandering brengt weer iets nieuws. Zo heeft hij vele nieuwe contacten opgedaan en tijd gehad om wat boeken te lezen en een aantal zaken op een rijtje te zetten.

De eerste week in India zit er bijna op. We zijn amper alleen geweest; een bliksembezoek van 4 dagen van Marie-José, Robert-Jan en Simon was erg gezellig. Samen met hen beheren we de stichting voor straatkinderen in Vijayawada.

We hebben gezwommen in ‘ons’ zwembad. Een buizerd vliegt hoog in de lucht. De palmbomen wuiven op de achtergrond. ’s Avonds zitten we op het balkon, te genieten van de rust. Eerst een kop koffie, later een flesje wijn en wat olijfjes erbij.

Hier hebben we nauwelijks verplichtingen (na werktijd) en veel tijd voor elkaar. Of ik nu om half tien of om tien uur de kinderen naar school breng; het maakt niet zo veel uit. Wim loopt uit kantoor en is direct vrolijk omdat hij zo geniet van het goede weer. Strijken of poetsen hoef ik nooit; zelfs alle vakantiewas is door onze hulp alweer weggewerkt.

Ja, het leven In Nederland is goed. Maar het leven in India is ook goed…