Grootste probleem?
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
16 Mei 2011 | India, Trivandrum
“Mama, wat is jouw grootste probleem in je leven?” vraagt Dagmar terwijl we in ons boshuisje in Bladel genieten van Hollandse boterhammen met hagelslag. “Mijn grootste probleem?” vraag ik me hardop af terwijl ik geniet van het mooie zonnige uitzicht; want wat hebben we geluk met het schitterende weer in Nederland!
9-jarige dochter Dagmar zet ons vaak aan het denken. “Waar word je gelukkig van, Wat zijn je dromen, Zijn er mensen die je écht niet leuk vindt?” is dagelijkse kost die we tijdens het gezamenlijk eten op ons bordje krijgen. “Oh, daar héb je haar weer met haar vragen,” hoor ik Sam en Jade zeggen...
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, kijk ik eens rond in ons minihuisje. Ik zie een leven uit koffers, een bestaan met vele grote beslissingsmomenten én een kapotte auto voor de deur.
2 weken hebben we van de auto “genoten”, totdat het sputterende en kokhalzende autootje er geen zin meer in had! Goede verzorging bleek een illusie ; hevig rokend blies hij (bij het terugbrengen naar de garage) net voor de eindstreep zijn laatste adem uit! Vriend Bart en Wim hebben hem met een laatste zetje over de finish gerold! Wonder boven wonder kregen we er € 300,00 (van de € 600,00 voor terug…
Onze kinderen wonen liever in het kindgerichte Nederland. Ze zijn de school ingewandeld alsof ze er nooit zijn weggeweest. Wat uniek! Volgens de leerkrachten kunnen ze ook goed aansluiten op de lesstof; bijzonder! En na school bestaat er toch niets leukers dan urenlang hutten bouwen in de bossen, een ‘stoere-jongens feestje’ te vieren, een drol te leggen op het bospad (“ik kon het niet meer ophouden”) en weer eindeloos te kunnen fietsen!
Nederland is niet alleen fijn voor de kinderen, het is ook fijn om er voor mijn, de 80 naderende, ouders te kunnen zijn. Mijn vader is kortademig en kan de deur niet meer uit sinds de longkankeroperatie en mijn moeder heeft zichzelf een verjaardagscadeau gegeven; ze breekt notabene die dag haar heup door een val! Ook zij gaan zichzelf belangrijke vragen stellen; kunnen we nog wel voldoende voor onszelf en elkaar zorgen?
“Mijn grootste probleem is dat we dadelijk weer ver weg wonen en mijn ouders beiden ziek zijn,” antwoord ik.
Terwijl ik dit zeg, besef ik dat ik bijna 43 jaar ben, me iedere keer weer verantwoordelijk voel voor andermans geluk en daardoor regelmatig vergeet goed voor mezelf te zorgen. Wij veertigers staan tussen de zorg van kinderen en ouders in. Goede vriendinnen zijn ook rond de veertig jaar, weer gaan studeren of overgestapt op een andere baan ‘nu het nog kan.’
Geen auto, dus … nemen we (noodgedwongen) de bus! Wát een openbaring! Wist je dat het reizen met de bus in Nederland niet veel afwijkt van het reizen in India? Het gaat er immers om dat je je buiten de geijkte paden begeeft en jezelf daardoor vanzelf openstelt voor verwondering. Binnen de vier muren van eigen huis en auto blijft alles veilig en voorspelbaar. Ik geniet van het steeds wisselende schouwspel van deftige oma’s met hoedje, studenten met broek op de knie, enorme Surinaamse families en oh ja, ook de overmatige aandacht van de buschauffeur aan mij (“Zullen we na mijn dienst samen op een terrasje gaan zitten?”) roept verrassende gevoelens bij me op…
Ik heb helemaal geen last van een midlife crisis. Levensvragen heb ik mezelf altijd gesteld, Dagmar heeft het van geen vreemde. Oh ja, by the way, mij zie je de volgende keer definitief ont(h)aard, mét emotieloos strakgetrokken gezicht en een stralend lijf dankzij de uiterste verfijnde aandacht waarmee een prachtige donkere arts “my lips sucks.’(dat is toch de vertaling van liposuctie ?).
Wim is inmiddels weer terug naar India. Ik blijf nog even. Vele relaties verlangen naar een tijdelijke time-out. Bij ons gaat dat vanzelf, zonder discussies vooraf. En ik weet uit ervaring dat ik over twee weken weer verlang naar het samenzijn.
Volgens de Amerikaanse schrijver Timothy Ferriss is het grootste probleem in het leven van mensen verveling (bore-out). In zijn boek ‘Een werkweek van 4 uur -leid een rijk leven zonder veel te doen- ’ beschrijft hij hoe je door een mobiele leefstijl je geld overal ter wereld kunt (laten) verdienen terwijl je zelf dátgene ontwikkelt wat je graag wílt ontwikkelen/doen. Salsadansen in Zuid-Amerika, kooklessen in India, zakelijk pionieren vanuit een 5* hotel onder het genot van de beste wijnen, kei-goed worden in skiën, en dit alles kost minder dan je maandelijkse woonlasten en je dagelijkse boodschappen bij de Albert Heijn. Ook als je een gezin met kinderen hebt. Op de kaft van het boek staat een afbeelding van een persoon in een hangmat tussen twee palmbomen in. Ik geloof dat het tijd wordt om weer naar India te gaan! 30 mei vliegen we weer terug; ditmaal hebben we voor de 1e keer een enkele reis geboekt…
PS ga écht eens met de bus of eet eens een dag met je andere hand, verrassend!
9-jarige dochter Dagmar zet ons vaak aan het denken. “Waar word je gelukkig van, Wat zijn je dromen, Zijn er mensen die je écht niet leuk vindt?” is dagelijkse kost die we tijdens het gezamenlijk eten op ons bordje krijgen. “Oh, daar héb je haar weer met haar vragen,” hoor ik Sam en Jade zeggen...
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, kijk ik eens rond in ons minihuisje. Ik zie een leven uit koffers, een bestaan met vele grote beslissingsmomenten én een kapotte auto voor de deur.
2 weken hebben we van de auto “genoten”, totdat het sputterende en kokhalzende autootje er geen zin meer in had! Goede verzorging bleek een illusie ; hevig rokend blies hij (bij het terugbrengen naar de garage) net voor de eindstreep zijn laatste adem uit! Vriend Bart en Wim hebben hem met een laatste zetje over de finish gerold! Wonder boven wonder kregen we er € 300,00 (van de € 600,00 voor terug…
Onze kinderen wonen liever in het kindgerichte Nederland. Ze zijn de school ingewandeld alsof ze er nooit zijn weggeweest. Wat uniek! Volgens de leerkrachten kunnen ze ook goed aansluiten op de lesstof; bijzonder! En na school bestaat er toch niets leukers dan urenlang hutten bouwen in de bossen, een ‘stoere-jongens feestje’ te vieren, een drol te leggen op het bospad (“ik kon het niet meer ophouden”) en weer eindeloos te kunnen fietsen!
Nederland is niet alleen fijn voor de kinderen, het is ook fijn om er voor mijn, de 80 naderende, ouders te kunnen zijn. Mijn vader is kortademig en kan de deur niet meer uit sinds de longkankeroperatie en mijn moeder heeft zichzelf een verjaardagscadeau gegeven; ze breekt notabene die dag haar heup door een val! Ook zij gaan zichzelf belangrijke vragen stellen; kunnen we nog wel voldoende voor onszelf en elkaar zorgen?
“Mijn grootste probleem is dat we dadelijk weer ver weg wonen en mijn ouders beiden ziek zijn,” antwoord ik.
Terwijl ik dit zeg, besef ik dat ik bijna 43 jaar ben, me iedere keer weer verantwoordelijk voel voor andermans geluk en daardoor regelmatig vergeet goed voor mezelf te zorgen. Wij veertigers staan tussen de zorg van kinderen en ouders in. Goede vriendinnen zijn ook rond de veertig jaar, weer gaan studeren of overgestapt op een andere baan ‘nu het nog kan.’
Geen auto, dus … nemen we (noodgedwongen) de bus! Wát een openbaring! Wist je dat het reizen met de bus in Nederland niet veel afwijkt van het reizen in India? Het gaat er immers om dat je je buiten de geijkte paden begeeft en jezelf daardoor vanzelf openstelt voor verwondering. Binnen de vier muren van eigen huis en auto blijft alles veilig en voorspelbaar. Ik geniet van het steeds wisselende schouwspel van deftige oma’s met hoedje, studenten met broek op de knie, enorme Surinaamse families en oh ja, ook de overmatige aandacht van de buschauffeur aan mij (“Zullen we na mijn dienst samen op een terrasje gaan zitten?”) roept verrassende gevoelens bij me op…
Ik heb helemaal geen last van een midlife crisis. Levensvragen heb ik mezelf altijd gesteld, Dagmar heeft het van geen vreemde. Oh ja, by the way, mij zie je de volgende keer definitief ont(h)aard, mét emotieloos strakgetrokken gezicht en een stralend lijf dankzij de uiterste verfijnde aandacht waarmee een prachtige donkere arts “my lips sucks.’(dat is toch de vertaling van liposuctie ?).
Wim is inmiddels weer terug naar India. Ik blijf nog even. Vele relaties verlangen naar een tijdelijke time-out. Bij ons gaat dat vanzelf, zonder discussies vooraf. En ik weet uit ervaring dat ik over twee weken weer verlang naar het samenzijn.
Volgens de Amerikaanse schrijver Timothy Ferriss is het grootste probleem in het leven van mensen verveling (bore-out). In zijn boek ‘Een werkweek van 4 uur -leid een rijk leven zonder veel te doen- ’ beschrijft hij hoe je door een mobiele leefstijl je geld overal ter wereld kunt (laten) verdienen terwijl je zelf dátgene ontwikkelt wat je graag wílt ontwikkelen/doen. Salsadansen in Zuid-Amerika, kooklessen in India, zakelijk pionieren vanuit een 5* hotel onder het genot van de beste wijnen, kei-goed worden in skiën, en dit alles kost minder dan je maandelijkse woonlasten en je dagelijkse boodschappen bij de Albert Heijn. Ook als je een gezin met kinderen hebt. Op de kaft van het boek staat een afbeelding van een persoon in een hangmat tussen twee palmbomen in. Ik geloof dat het tijd wordt om weer naar India te gaan! 30 mei vliegen we weer terug; ditmaal hebben we voor de 1e keer een enkele reis geboekt…
PS ga écht eens met de bus of eet eens een dag met je andere hand, verrassend!
-
16 Mei 2011 - 08:51
Hoi Mieke:
Leuke foto van Madelief en Jade! En ik ga altijd met de bus naar het werk maar een boterham eten met mijn andere hand nog niet! Kan Jade misschien zaterdag afspreken?
Groetjes Jenneke -
16 Mei 2011 - 09:37
Maartje:
Fijn om je weer te lezen. Geniet nog maar even van het koele Nederland, hier is het 43 graden, bijna niet te doen. Zin om je te ontmoeten en welkom straks weer in India,liefs -
17 Mei 2011 - 16:11
Daniëlle:
2de Paasdag @ Tipmast te Bladel.
Nadat we net allemaal beoordeeld zijn door Dagmar, op wie we allemaal lijken of met wie we vergeleken kunnen worden, moeten we allemaal hard lachen.
Als iedereen uitgelachen is! Dagmar: wat zijn jullie ineens stil!
Jade antwoord: Als jij dat ook eens zou doen!
xxxx -
19 Mei 2011 - 09:22
Mama En Papa:
Lieve Mieke, Wim en kinderen.
Wat een heerlijk verhaal Mieke! Wat ben je toch een geweldige schrijfster.
We hebben genoten van de manier waarop jij alles beschrijft. Wij hebben genoten van de tijd dat jullie weer even terug waren bij ons.
Helaas hebben je ouders enkele moeilijke weken gehad nét in de tijd dat je bij ons was. Je stond steeds klaar met hulp en advies en je zorg dat we wat dan ook tekort zouden kunnen komen.
Wat heerlijk om zo'n dochter te hebben. We zullen jou, Wim en je schatjes heel erg missen als jullie weer naar Iindia terug vliegen.
Als ik me goed houd aan de therapeutsche behandelingen en mama doorstaat de op handen zijnde behandelingen ook goed dan hopen we weer geleidelijk op krachten te komen om de draad weer op te kunnen pakken. Helaas hebben we onze leeftjjd een beetje tegen maar met een beetje geluk en doorzettingsvermogen moeten we er komen.
Héél veel liefs en kusjes van mama en papa XXXXX -
23 Mei 2011 - 09:01
Karin:
Hoi Mieke!
Dat is alweer zo een tijd geleden. Ik kreeg je verslagen in mijn 'ongewenste mail' box, heel erg jammer, ik had het niet in de gaten, ik miste ze al. Als ik al die verhalen van India hoor, krijg ik weer heimwee ernaartoe. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en het is altijd fijn je weer te lezen! Hoe kan ik je even een prive mailtje sturen? Groetjes! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
