Weekendje weg
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Wim, Mieke, Dagmar, Sam en Jade
28 Juli 2011 | India, Trivandrum
We hebben de laatste zitplaats treintickets kunnen bemachtigen en zitten in de langzame trein terug van een weekendje Cochin. Gelukkig vermaken de kids zich, want we zijn al zeker 2,5 uur langer dan gepland onderweg.
Wim en ik vechten om de kids die rust te geven; iedereen wil namelijk staan op de paar vierkante decimeters voor hun bengelende beentjes! 12 zitplaatsen, en we zijn met zeker 50 mensen! Jonge jongens hangen met hun bovenlijven uit de trein, met één arm houden ze zich en elkaar vast.
We proberen een barrière te vormen met onze benen, puur om onze kinderen te beschermen. De menigte laait op: ”You have to adjust, give us your space!” Het gaat in het Malayalam verder en de hele meute begint tegen ons te roepen, lachen, honen. Ze doen ons na. Er is geen uitweg mogelijk. Raamtralies aan de ene kant en al die mensen aan de andere kant. Het wordt angstig. “Mieke, rustig blijven, niet reageren!” zegt Wim.
Ik probeer rustig te blijven en mijn boek te lezen. Voor de zoveelste keer haal ik de Punjabi sjaal van een vrouw van mijn boek af zodat ik de letters zie. Mijn hoofd probeert de natte plek op haar rechteroksel enigszins te ontwijken, bah, wat een misselijkmakende geur komt daar uit! Een andere vrouw heeft haar tas op mijn schoot gezet. Ze leunt met haar elleboog op mijn schouder. Zo nu en dan krijg ik een flinke stomp van een vrouw die mijn hoofd als steunpilaar gebruikt.
5 uur later zijn we allemaal wat milder. Ik deel water en biscuitjes uit aan de mensen om me heen, mijn boek is inmiddels uit. Niemand durft veel te drinken omdat de WC de hele rit onbereikbaar is. Moe en bezweet komen we rond middernacht thuis.
De stad Cochin, met zijn betere winkels en lekkere eten, is leuk. Maar deze trein... nooít meer!
Bijlage: foto’s van de afgelopen maand inclusief ons personeelsuitje met fotozoektocht
Wim en ik vechten om de kids die rust te geven; iedereen wil namelijk staan op de paar vierkante decimeters voor hun bengelende beentjes! 12 zitplaatsen, en we zijn met zeker 50 mensen! Jonge jongens hangen met hun bovenlijven uit de trein, met één arm houden ze zich en elkaar vast.
We proberen een barrière te vormen met onze benen, puur om onze kinderen te beschermen. De menigte laait op: ”You have to adjust, give us your space!” Het gaat in het Malayalam verder en de hele meute begint tegen ons te roepen, lachen, honen. Ze doen ons na. Er is geen uitweg mogelijk. Raamtralies aan de ene kant en al die mensen aan de andere kant. Het wordt angstig. “Mieke, rustig blijven, niet reageren!” zegt Wim.
Ik probeer rustig te blijven en mijn boek te lezen. Voor de zoveelste keer haal ik de Punjabi sjaal van een vrouw van mijn boek af zodat ik de letters zie. Mijn hoofd probeert de natte plek op haar rechteroksel enigszins te ontwijken, bah, wat een misselijkmakende geur komt daar uit! Een andere vrouw heeft haar tas op mijn schoot gezet. Ze leunt met haar elleboog op mijn schouder. Zo nu en dan krijg ik een flinke stomp van een vrouw die mijn hoofd als steunpilaar gebruikt.
5 uur later zijn we allemaal wat milder. Ik deel water en biscuitjes uit aan de mensen om me heen, mijn boek is inmiddels uit. Niemand durft veel te drinken omdat de WC de hele rit onbereikbaar is. Moe en bezweet komen we rond middernacht thuis.
De stad Cochin, met zijn betere winkels en lekkere eten, is leuk. Maar deze trein... nooít meer!
Bijlage: foto’s van de afgelopen maand inclusief ons personeelsuitje met fotozoektocht
-
28 Juli 2011 - 09:15
Marjo:
Hoi mieke,
Hopelijk was je weekend in Cochin wel de moeite waard.
Gelukkig hadden wij niet zo'n overvolle trein! Lijkt me inderdaad vreselijk.
Prachtige foto's. Wat lijken Dagmar en Sam groot geworden!
Liefs, Marjo -
28 Juli 2011 - 11:42
Maartje:
Zo herkenbaar wat je schrijft. Ik geniet ondanks de regen van bezoek uit Nederland, heerlijk!! Haha wij gaan volgende week vrijdag met de trein, niet gereserveerd en 3de klasse. Ritje van 5 uur, zonder vertraging, dus ik denk een uurtje of 8. Fijn weekend alvast, groetjes -
31 Juli 2011 - 13:39
Mama En Papa:
Hallo schatjes, wát een verhaal!
Hopelijk zoeken jullie de volgende keer een ander "uitje" want dit was toch wel afzien. Misschien wel leuk om het een keer mee te hebben gemaakt. In films hebben wij wel eens zo'n volgeladen trein gezien en dan vraag je je af hoe dit allemaal mogelijk is.
Van de foto's hebben wij echt genoten vooral van de foto's waar onze schatjes op staan. Hopelijk zien wij ze over niet al te lange tijd weer want er moet nodig weer geknuffeld worden.
Héél veel liefs en kusjes van ons uit een nu nog koud Eindhoven.XXXXXXX -
02 Augustus 2011 - 12:54
Rianne De Maat:
Hoi Wim en Mieke (en kids) !
Hoe gaat het met jullie? Ik heb jullie website weer eens gelezen. Wat een verhalen zeg! Jullie maken veel mee.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat en ook met jullie gezondheid?
Hier is het momenteel erg rustig omdat de meesten met vakantie zijn. De afgelopen weken was het hier echt herfstweer, maar gisteren en vandaag schijnt de zon weer gelukkig volop. Ik heb nog een weekje Spanje tegoed in oktober. Nog even aftellen.
Heel veel goeds voor jullie en tot ziens weer eens.
Groetjes uit Bladel !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
