Twee maanden in India; de kinderen

Bijlage: foto's van ons huis, het complex, de Playschool (tot 4 1/2 jaar mogen ze hier spelen, alleen op woensdag zonder schooluniform) zondag relaxen in een 5* hotel, onderweg, ...



We wonen nu precies twee maanden in India. We vinden dat we in korte tijd veel hebben bereikt. In Nederland is alles voorspelbaar en vertrouwd, hier is alles nieuw. De omgeving, het voedsel, de mensen, de taal, alles is anders. We hebben geprobeerd om een veilige plek, een huis te vinden, een plek om gewoon ‘te zijn.’ Een plek waar weinig prikkels zijn, behalve als je ze wilt.

Om ons heen gebeurt een hele hoop, in huis is veel hetzelfde als voorheen. De meubels lijken hetzelfde, de kinderen hebben een eigen plek en we hebben een auto. Je merkt aan kleine dingen dat we in India zijn. We lezen de krant ‘The Hindu', we drinken ‘Pineapple juice’,de kinderen kijken ‘Art Attack’ en ‘Mr Maker’ in het Engels op TV. Kleine salamandertjes kruipen zo nu en dan over de muur. We eten bijna iedere dag verse vis en drinken milkshakes na. We hebben inmiddels wat mensen leren kennen, maar goede vriendschappen en opa en oma zijn onvervangbaar.

“Ik wil naar oma toe, ik wil naar oma toe!” zegt Sam snikkend. De rest van het gezin ligt nog in diepe slaap, maar Sam is onrustig. Zijn kleine, dunne lijfje probeert niet op, maar lijkt in me te kruipen. Ik voel de ribbetjes bijna door zijn huid steken als ik hem over zijn rug aai. “Ik mis oma zo,” klinkt er nauwelijks hoorbaar. Enkele dagen terug hebben we geskyped met oma en opa en bij het zien van hun gezichten barstte Sam in huilen uit. Op het moment dat oma en opa vroegen hoe het met hem ging, kon hij geen woord meer uitbrengen. Hij heeft zich omgedraaid van de webcam en nog uren lang met tussenpozen gehuild. “Houd mij maar heel goed vast en denk dan maar even dat je oma vasthoudt”, zeg ik tegen hem terwijl de nacht overgaat in de ochtend. Terwijl ik geniet van zijn warme lijfje zo dicht bij me, gaan mijn gedachten terug in de tijd. Sam die een ontsteking kreeg na een vaccinatie en hieraan met spoed geopereerd werd toen hij 9 weken oud was, Sam met een helmpje ter voorkoming van een blijvend plat achterhoofd, Sam met een te kort tongriempje, Sam met oorbuisjes, Sam die iedere ochtend en avond ingesmeerd moest worden tegen zijn eczeem.

De rest van het gezin wordt wakker. De dag begint net als iedere andere dag. De juf op school zei gisteren glimlachend tegen me: “Sam is a very nice boy. We love him.” Ja, hij is innemend. Een kind met een gevoelige buiten- en binnenkant. Wat is hij als peuter vaak in paniek geweest. Niet in bad durven omdat er een pluisje in dreef. Panisch voor beestjes. Achter mama’s rok verschuilen. Moeilijk verstaanbaar. Als klein jongetje zei hij al “Sorry” als hij iemand pijn deed of, in zijn beleving, een foutje maakte.
En zie hem nu! De warmte zorgt ervoor dat hij amper nog eczeem heeft. Hij heeft zichzelf al bijna leren zwemmen. Hij zingt de Engelse liedjes mee. Iedere avond helpt hij Ben mee koken. Hij oefent het A,B,C en getallen schrijven. In Nederland observeerden we al een verandering in zijn persoonlijke ontwikkeling en dit werd bevestigd door de logopediste en zijn favoriete, lieve juf Judith van groep ½. Ik ben er dankbaar voor dat Sam zich, met zijn gevoelige karakter, zo flexibel kan opstellen hier en het is fijn om te zien dat het proces waarin hij zit, zich hier voortzet.

Niet iedere verandering wordt van harte door hen geaccepteerd. Ze gaan vijf dagen naar school van 09.30 tot 15.00 uur. Dat betekent iedere dag lunchen op school. Een kind met een Westerse opvoeding begrijpt niet dat er in de vier weken dat ze nu naar school gaan, er NIET is buiten gespeeld, er NIET is geknutseld of getekend en er NIET is gesport. Een kind van 4 ½ kan hier lezen en schrijven en vanaf dat moment wordt er de hele dag alleen maar geleerd met ‘het hoofd.’ Tegen de tijd dat een kind 10 jaar is, maakt het daarnaast 2 á 3 uur huiswerk per dag. Vele Indiërs vinden dit systeem ook onbegrijpelijk, maar moeilijk te veranderen. Gelukkig zitten onze kinderen op een school waar veel mogelijk is! Dagmar, Sam en Jade gaan op eigen initiatief met zijn drietjes buiten spelen. Onze verkleedkleren staan inmiddels op school. Ze hebben zichzelf aangeleerd om echt pauze te nemen, want de rest van de kinderen eet de snack of lunch op en gaat weer aan de slag! De symbolenkaart is niet meer nodig en ze weten inmiddels hulp te vragen. Langzaamaan krijgen ze summier contact met andere kinderen. Dagmar maakt iedere week haar weektaak; beetje bij beetje voeg ik steeds meer Engelse taken toe. Teacher Jane van 69 jaar (!) is een grote schat. Dagmar mag tekenles geven in haar klas! Menig gepensioneerde kan een voorbeeld aan Jane nemen. Na haar karige pensioen van Rs. 200 (€ 3,-) per maand moest ze wel blijven werken. Haar man is meer dan tien jaar dood. Daarnaast geeft ze ’s avonds Engelse les op de middelbare school en in het weekend privéles! Ze dankt God iedere dag voor de energie die ze krijgt. En ze straalt zoveel levenslust uit! Iedere woensdag geef ik creatieve lessen in de klas van Dagmar en in de klas van Sam en Jade. Zij zijn blij met mij en ik ben blij met hen. Ik heb ze uitgenodigd om bij ons te komen eten en daar zeggen ze graag ‘ja’ tegen.

Overdag krijg ik wat meer tijd om te schrijven en wat foto’s te maken. Tevens ga ik twee maal per week naar de ‘knutselclub’ van George. Hij is 50+ en woont bij zijn moeder. Samen met vrouwen in Sari zitten we samen onder het afdakje voor het huis te werken. Tussendoor ga ik in het straatje twee glaasjes koffie drinken. Op een gammel krukje bekijk ik het straatbeeld en lach en klets wat met de riksjarijders die hier stoppen voor een snack en koffie.

Na school duiken we het zwembad bij ons appartement in. Neef en kok Ben is een geliefde duikplank om vanaf te springen in ons “privé” zwembad aangezien de meeste Indiërs niet kunnen zwemmen en wij de enigen zijn die gebruik maken van deze verkoeling.

Het eerste kinderfeestje , een Fairy Princess party, is geweest hier in de flat. Compleet met ballonnen in de kleuren parelmoer en rose. Maar wat duurt de tijd lang voor onze kinderen als ze om 16.30 uur starten met het feestje en pas twee uur later de taart wordt aangesneden! Sam wilde al naar huis, hij had honger! Ze kunnen zich niet uiten in de taal, dus ze spelen met de ballonnen en kijken wat rond. Ze mochten een kroontje kleuren en er was een soort van Ezeltje prik waarbij je geblindeerd de toverstaf van de fee moest proberen te raken. Maar achteraf praten ze vol enthousiasme over het feestje.

Jade komt het vaakste terug op haar wereldje in Nederland. Ze mist vriendinnetje Madelief, Bosanne en Brodney. Maar Jade opereert zo zelfstandig, ze pikt alles enorm snel op. We letten erop dat ze de rest niet ondersneeuwt met haar directe en snelle antwoorden. Vanmorgen kwam ze slaperig uit haar bedje uit (ze zegt nooit goedemorgen) en zegt: “als mijn verjaardag is, dan roep je me toch?” Net als in Nederland, zijn verjaardagen hoogtepunten in hun jonge leventje.

Na wat veldonderzoek heb ik een sporthal gevonden waar ze turnen geven, de geliefde sport van Dagmar. Sinds vorige week gaan ze samen twee keer per week van 16.30-18.00 turnen. Alle sporten zijn hier gratis om te stimuleren dat alle rangen en standen zich fysiek kunnen uiten. De gemiddelde Indiër is zeer vroeg uit bed, rond 05.30 uur. Tennislessen bijvoorbeeld, beginnen ook op dit, voor ons vroege, tijdstip! Jade en Sam rennen wat rond maar Dagmar is zeer serieus. De gymnastics teacher zegt: “Dagmar has everything to become talented, she has the flexibility, the brains, but she misses the mental strength; she is afraid of pain.” Hij heeft me geadviseerd niet bij de les te blijven zodat ze de kracht uit zichzelf moet halen als ze valt of in moeilijkheden komt. In Nederland ‘dropte’ ik de kinderen bij hun sportclubje, maar aangezien ik ze hier een veilige start wil geven, blijf ik, met leesboek, erbij. Er is al zoveel nieuw voor hen, ik ben hun veilige baken. Er wordt nog steeds regelmatig een traantje gelaten bij de ingang van de school. Dagmar heeft me gevraagd nog enkele weken bij het turnen te blijven, dan wil ze het zonder mij proberen. Dat doen we dus.

Dagmar stelt vaak bijzondere vragen. Laatst tijdens het avondeten vroeg ze spontaan aan iedereen: “Wat is het moeilijkste dat je ooit in je leven hebt gedaan?” Wim antwoordde dat het opgeven van iets dat je vertrouwd is, moeilijk is. Ik gaf aan het moeilijk te vinden om afscheid te nemen van mensen waar je veel van houdt. “Ik vind het aller moeilijkste dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn vriendinnen,” was haar antwoord.

“Mama, als ik nu echt niet naar India had gewild, wat hadden jullie dan gedaan?” Dagmar vraagt dit terwijl we met zijn tweetjes op een zaterdag in de riksja zitten. “Ik heb altijd gedacht, dat als we hier zijn, je het wel fijn zou vinden,” antwoord ik. “Dat is ook gebeurd,” zegt ze.

Zonder woorden rijden we verder. Alles is gezegd….