Bezoek, heel veel bezoek!

Ons leven is zelden een kabbelend beekje. Vaak schijnt de zon maar zo nu en dan stormt het enorm. Net als de monsoon. De zon kan binnen enkele minuten verdwijnen en plaats maken voor zware regenbuien. Indiërs bedekken hun hoofd met plastic zakjes. Ook ik loop zo nu en dan met een laken op mijn hoofd. Wel proberen we mee te gaan met de golfbeweging van het dagelijkse leven hier.

“We made an appointment for tomorrow, not today.” Nandu, de privézwemleraar van onze kinderen staat voor de deur. Ik probeer hem uit te leggen dat we morgen pas afgesproken hebben. Anderhalf uur reistijd kost het hem om bij ons te komen. “Kinderen, we gaan niet weg, we hebben zwemles, NU!”

Plannen veranderen regelmatig. We proberen steeds het moment te ‘nemen.’ Dat leeft heel relaxed. Een nadeel soms is dat ‘gepland’ werk blijft liggen. De zon, alle bezoek, uit eten, het leven hier is een feestje momenteel. Jezelf afbakenen door een avond rust in te lassen is moeilijk maar soms noodzakelijk. Ook de kinderen vallen steeds later in slaap; de adrenaline raast nog even door…

‘Jááá, daar zijn ze jongens!” Mijn broer Erik komt samen met zoon Bodi en dochter Robin de gate uitgelopen. Ze zijn niet alleen, twee zakenrelaties hebben hen vergezeld en komen voor 4 dagen (!) op en neer om outsourcing via ons bedrijf van de grond te krijgen. We ontvangen ze met koffie en gebak bij ons thuis, onze kinderen dartelen vrolijk rondom de cadeautjes die ze van hun nichtje krijgen. Wat gezellig toch, al dat bezoek!

“Hallo, goede reis gehad, wat leuk dat jullie er zijn!” Ik omhels mijn vriendin Saskia en haar man met twee dochters op het rommelige treinstation van Trivandrum een dag later. Zij hebben al een week door het chaotische India gereisd. Dagmar en de 11-jarige Roos zoeken elkaar direct op; eindelijk een meisje om mee te spelen! Ineens zijn we niet met 5, maar met 14 Nederlanders bij elkaar!

De dagen erop zijn intensief. Samen met Saskia bezoek ik mijn Indiase vriendinnen hier. Het is erg fijn om je nieuwe leven met ‘oude’ vriendinnen te kunnen delen. We maken een dagtocht naar mooie stranden in de omgeving. Saskia is tevens leerkracht en samen verzorgen we een spelletjes les in de groep van Sam en Jade. Bijzonder! Dochter Roos draait zelfs een dagje mee in de groep van Dagmar!

Mijn broer (mede-eigenaar van de zaak Rickshawsoft) besteedt het overgrote deel van zijn tijd aan het begeleiden van Wim en het personeel. Tijdens de drie weken dat hij hier is, worden de management kwaliteiten van Erik en de dagelijkse praktijkervaring van Wim uitgewisseld. Zijn kinderen Bodi en Robin komen regelmatig naar mij toe. Zij maken deel uit van ons dagritme. We zwemmen, bezoeken goede doelen in de buurt en verkennen de omgeving.

Vele dingen kan ik laten liggen, behalve wanneer het geluk van de kinderen wordt verstoord. “whawhhahwaa.” Huilend komt Dagmar uit haar bed. “Ik kan het gedicht nog niet uit mijn hoofd!” Pas nu vertelt ze me dat ze de hele dag op school met één werkje bezig is geweest. Een gedicht lezen, opschrijven, de spelling uit haar hoofd leren, de zinnen uit haar hoofd leren en elkaar overhoren. “Ik heb een raar gevoel in mijn buik als ik op school ben, het is soms zo anders dan ik gewend ben, whahwahhaaa.” Gedurende lange tijd ligt ze hartverscheurend tegen mijn schouder te huilen. Ik probeer precies te begrijpen waar de schoen wringt. “Morgenvroeg ga ik meteen met je mee naar school toe, en dan praat ik met de juffrouw. We gaan samen uitzoeken wat er precies aan de hand is, oké?” “Maar als ze dan boos wordt?” “Dagmar, ze wordt niet boos, want jij, ik en de juffrouw; we willen allemaal dat je happy bent op school.” Uiteindelijk blijkt het een communicatieprobleem te zijn, maar steeds weer ontstaat er onduidelijkheid.

“Why doesn’t she want to follow my lessons? Why? Why? Do you like me Dagmar, do you like me?” Juf Jane roept tegen mij en tegen Dagmar. “Please Jane, do not talk like that. Not to me, and néver to a child!” Ik ben ontzet als de juf van Dagmar zo tegen ons praat aan het eind van de dag als ik de kinderen uit school haal. Ineens ‘voel’ ik de verhalen waar Dagmar regelmatig mee thuis komt. Ze heeft geen weekrooster en probeert haar eigen weg te vinden in de stapel boeken die doorgewerkt moeten worden. Een behoorlijke taak voor een kind van 8 jaar. Ze werkt zelfstandig en dit voelt voor de juf als een belediging voor haar Engelse lessen. Ik verbaas me erover dat deze temperamentvolle vrouw van 70 jaar met meer dan 50 jaar ervaring de bevestiging van een (westers?) kind wil hebben. De volgende dag bel ik haar op. De juf blijkt tot ’s avonds laat ‘upset’ te zijn geweest, totdat ze inzag dat ze als een volwassene had moeten reageren. Het moet voor zowel de leerkracht als het kind duidelijk zijn wat er verwacht mag worden. ’s Avonds in bed herhaalt deze film zich meerdere keren waarbij ik enkele malen terug- en vooruitspoel. Levenslessen, dat leren we.

Wim, ik en de kinderen worden uitgenodigd voor een privé diner met de Consul Generaal van Nederland. De dag erop wordt Wim spontaan uitgenodigd voor een speech aan alle vooraanstaande businessmanagers van Trivandrum. Hij vertelt uitgebreid over zijn aanpak om een bedrijf in Kerala op te zetten. De volgende dag staat er een verslag in de krant. ‘Dutch IT companies doing well in India,’ is de strekking van het verhaal.

Omdat het bedrijf 1 jaar bestaat, geven we een etentje. Na het voorgerecht waarbij privé koks verse vis, garnalen en kip grillen, zit iedereen al vol. Iedereen geniet van de mooie, tropische omgeving met bananen- en palmbomen rondom het verlichte zwembad.In de verte hoor je de golven tegen de rotsen aan slaan. Voor ons zijn de kosten minimaal (zo’n 25 euro per persoon), maar voor het personeel is het een sprookje; zij besteden dagelijks aan eten zo’n 0,50 cent.

“Wat gaaf dat jullie er zijn, welkom in India!” Bart en Katja lopen op me af. Ook voor de zoons Bob en Berend is het nog onwezenlijk dat ze nu werkelijk bij ons zijn! 7 jaar lang zijn we buren geweest in Bladel, inmiddels zijn we vrienden. Zij hebben het hele proces van onze emigratie vanaf het allereerste begin intensief gevolgd. Wederzijdse gesprekken over de heg of de oprit waren aan de orde van de dag. We hadden zelfs een ‘Jip en Janneke poortje’ voor de kinderen in de laurierhaag. Het grappige is dat ze nu in het appartementencomplex naast ons slapen; we blijven buren! Sam en Berend spelen hele dagen geconcentreerd met de Knex en de Lego. We vieren samen(!) een ‘buurtfeest’ in de parkeergarage van onze flat, compleet verzorgd met muziek, spelletjes voor de kinderen en een buffet. Oude tijden herleven!

Tussen de roepies in mijn portemonnee bewaar ik een NS dagkaart, enkele reis Schiphol. Afgestempeld op 15 augustus 2009. Achterop staat:’Heel veel succes, geluk, maar vooral plezier en fun in India. Hollandse groet van NS conducteur Roland!

Loslaten. Komen en gaan. Alles is tijdelijk hier. Zelfs onze leeftijd. Gisteren was Wim nog 42. Morgen was ik nog 41…

Fijne vakantie allemaal!